Rekolekcje wielkopostne 17-19.03.2023r.

Piątek 17.03.2023 Dzień powszedni (Św. Patryka)
10:00 Msza z nauką ogólną

(17:20 Adoracja Najśw. Sakrament, różaniec i koronka do Bożego Miłosierdzia)
18:00 Msza z nauką ogólną
(Po Mszy Parafialna PLENEROWA DROGA KRZYŻOWA)

 

Sobota 18.03.2023 Dzień powszedni
10:00 Msza z nauką dla dzieci
(po Mszy spotkanie dla dzieci)

18:00 Msza z nauką ogólną
(Po Mszy adoracja Najśw. Sakramentu i różaniec)


19.03.2023 III NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
8:00 Msza z nauką ogólną
10:00 Msza z nauką dla dzieci
(Po Mszy adoracja Najśw. Sakramentu i różaniec)
12:00 Msza z nauką ogólną – (Zawierzenie róży Św. Józefa)

17:00 Msza z nauką ogólną
(Po Mszy GORZKIE ŻALE – bez kazania)

Wizyta duszpasterska styczeń 2023r.

02.01 poniedziałek
– Kowalczyka 16 (101 – 157)
– Kowalczyka 16 (201 – 261)

03.01 wtorek
– Kowalczyka16 (301 – 361)
– Kowalczyka 16 (401 – 461)

04.02 środa
– Kowalczyka 16 (501 – 561)
– Kowalczyka 16 (601 – 661)

05.01 czwartek
– Kowalczyka 16 (701 – 761)
– Kowalczyka 16 (801 – 856)
– Kowalczyka 16 (901 – 956)

07.01 sobota
– Kowalczyka 16 (1001 – 1049)
– Kowalczyka 16 (1101 – 1304)

09.01- poniedziałek
– Kowalczyka 11, 9

10.01 wtorek
– Kowalczyka 5

13.01 piątek
– Kowalczyka 3

14.01 sobota
– Kowalczyka 7

16.01 poniedziałek
– Kowalczyka 1

17.01 wtorek
– Kowalczyka 1B, 1C

18.01 środa
– Krzyżówki 28, 28A, 28B, 28C, 28D, 30

19.01 czwartek
– Krzyżówki 34A i 36, 36A, 36B, 36C, 36D

20.01 piątek
– Krzyżówki 1, 1A, 1B, 1C, 3, 3A, 3B, 3C
– Krzyżówki 9, 9A, 9B, 9C, 9D

21.01sobota
– Płochocińska 15C, 16C, 20, Wartka, Huczna

23.01 poniedziałek
– Krzyżówki 13, 13A, 13B, 13C, 13D

24.01 wtorek
– Żubowiecka, Morelowa
– Witkiewicza

25.01 środa
– Jagiellońska 47, 70, 75, 76

26.01 czwartek
– Starowiślna 5, 5A, 7, 9, 9A, 11, 11A, 13, 13A, 13B

27.01.piątek
– Modlińska 56,
– Modlińska 56A, 56B


28.01. sobota
– Gersona
– Kotsisa 8A, 8B

30.01. poniedziałek
– kolęda dodatkowa

31.01. wtorek
– kolęda dodatkowa


Od poniedziałku do piątku zaczynamy ok. 16-tej a w soboty

 

W tym roku na kolędę kapłan uda się tylko do tych Rodzin, które tego pragną i zaproszą księdza indywidualnie korzystając z druku lub wysyłając mail z adresem i kontaktem do siebie

DRUK do pobrania i wydrukowania

PIELGRZYMKA DO MEDJUGORJE    19.10.2022 – 27.10.2022 r.

W programie:
➢ wejście na górę Podbrdo (Góra Objawień) – rozważania tajemnic różańca świętego
➢ wejście na górę Kriżevac – rozważania Drogi Krzyżowej
➢ spotkanie w Kaplicy Błogosławieństw- zawierzenie Maryi prowadzone przez siostrę Basię
➢ spotkanie z Patrykiem i Nancy w zamku- świadectwo nawrócenia
➢ świadectwo chłopaków w ośrodku dla uzależnionych – Cenacolo
➢ wyjazd na wodospady Kravica i wypoczynek
➢ zwiedzanie Mostaru (miasto wpisane na listę UNESCO)
➢ wyjazd do Šurmanci (kościół z ikoną Jezusa Miłosiernego)
➢ msza św. w Tihalinie
➢ wyjazd nad morze do Neum (w zależności od warunków atmosferycznych)
Codzienny blok modlitewny od 17:00 – Różaniec i Msza Św.
(po mszy – wtorek/czwartek/sobota: adoracja Najświętszego Sakramentu, piątek: adoracja Krzyża

                           

                            Dodatkowe informacje:
Korzystamy z gościnności: Villa Crnjac ***
Do dyspozycji: jadalnia, herbata, warnik z ciepłą wodą, darmowe wi-fi, ręczniki w pokojach
Zakwaterowanie: w 2, 3-osobowych pokojach z łazienką.

           

                            Koszt 650 zł + 230 euro , w cenie:
➢ transport autokarem wyposażonym w klimatyzację, WC, barek, wideo
➢ 6 noclegów w Medjugorje
➢ wyżywienie: 6 śniadań i 6 obiadokolacji
➢ ubezpieczenie obejmujące KL 20tys. euro i NNW 10tys. zł
➢ obsługę pilota
➢ opiekę duszpasterza
➢ wycieczka do Mostaru i oprowadzanie z przewodnikiem
➢ wycieczka na wodospady Kravica
➢ wyjazd do Šurmanci
➢ wyjazdy nad Morze Adriatyckie

                     Informacje i zapisy: Wiesław Nadolny tel. 501 944 197

  • Wielki Czwartek 14.04.2022
    19:00 Msza Wieczerzy Pańskiej
    (po Mszy godzinna adoracja z różańcem o pokój)
  • Wielki Piątek 15.04.2022
    15:00 Droga Krzyżowa + Pierwszy Dzień Nowenny do Bożego Miłosierdzia
    (15:00 do 17:00 adoracja Pana Jezusa w ciemnicy – w ciszy)
    19:00 Liturgia Męki Pańskiej
    (Po liturgii godzinna adoracja z różańcem o pokój)
  • Wielka Sobota 16.04.2022
    Od 10:00 do 16:00 co godzinę i o pełnych godzinach
    – święcenie pokarmów na stół wielkanocny
    (16:15 – Drugi Dzień Nowenny do Bożego Miłosierdzia)
    (16:30 różaniec o pokój na Świecie)
    Od 10:00 do 17:00 adoracja przy grobie Pańskim
    21:00 WIGILIA PASCHALNA z procesją rezurekcyjną
  • 17 i 18 .04. 2022 Pierwszy i Drugi Dzień Świąt Zmartwychwstania Pańskiego
    Msze o 8:00 10:00 12:00 i 18:00

po Mszach o 10:00 różaniec o pokój na Ukrainie, Trzeci i Czwarty Dzień Nowenny do Bożego Miłosierdzia

W roku 2022 zapraszamy na nabożeństwa kolędowe do kościoła. Będziemy się modlili wspólnie po Mszy Św. wieczornej. Wizyta duszpasterska tylko na zaproszenie

    • Poniedziałek 10.01.2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Golędzinowska, Witkiewicza i Kotsisa 8A i 8B
    • Wtorek 11.01.2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul.Gersona,
    • Środa 12.01.2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Jagiellońska 47, 70, 75.76
    • Czwartek 13.01.2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 30, 32, 34A, 36, 36A, 36B, 36C, 36D
    • Piątek 14.01. 2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 28, 28A, 28B, 28C, 28D
    • Sobota 15.01.2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 11, 11A, 11B, 11, C, 13, 13A, 13B

 

  • Poniedziałek 17.01.2022 po Mszy o 18:00
    Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 9, 9A, 9B, 9C, 9D
  • Wtorek 18.01.2022 po Mszy o 18:00
    Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 3, 3A, 3B, 3C
  • Środa 19.01.2022 po Mszy o 18:00
    Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 1, 1A, 1B i 1C
  • Czwartek 20.01.2022 po Mszy o 18:00
    Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Starowiślna 9, 9A, 11
  • Piątek 21.01.2022 po Mszy o 18:00
    Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Starowiślna 5, 5A, 7
  • Sobota 22.01.2022 po Mszy o 18:00
    Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Morelowa, Płochocińska,
    Wartka, Huczna i Żubowiecka
    • Poniedziałek 24.01.2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Modlińska 56A i 56B
    • Wtorek 25.01.2021 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 16
    • Środa 26.01.2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 9, 11
    • Czwartek 27.01.2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 3, 5, 7
    • Piątek 28.01.2022 po Mszy o 18:00
      Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 1, 1B i 1C
Drodzy Diecezjanie, Umiłowani Siostry i Bracia!

 

Rozpoczynamy kolejny Adwent. Chciałbym, aby słowo pasterskie, które przesyłam do wszystkich Diecezjan, było umocnieniem naszych więzi z Jezusem Chrystusem i pomiędzy nami. Jedną z naszych codziennych powinności wobec bliźniego jest to, abyśmy byli dla siebie nawzajem wsparciem i pomocą. Bardzo wielu z nas przeżywa obecnie trudny czas. Jest w nas wiele lęku o zdrowie i życie. Mamy świadomość, że pandemia wciąż jest groźna. Obserwujemy w napięciu wydarzenia na granicy polsko-białoruskiej i pytamy – do czego nas to doprowadzi? Martwimy się i z niepokojem spoglądamy w przyszłość. Chciałbym, aby ten list pasterski był głosem pasterza – jak powiedział papież Franciszek – wędrującego z ludem Bożym: Tego, który idzie na czele wskazując drogę; idzie pomiędzy, aby wzmacniać jedność; idzie wreszcie na końcu, aby nikt nie został w tyle (por. Franciszek, Audiencja dla biskupów, 19.09.2013). Może już trochę przywykliśmy do tego, że co dwanaście miesięcy słyszymy w kościołach o nowym roku liturgicznym, o Roratach, o konieczności duchowej przemiany. Słyszymy Jezusowe: Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie (por. Łk 21, 36), ale niewiele się w naszym życiu zmienia. Czas mija nieubłaganie. Jednak ten upływający czas to znak, że jesteśmy bliżej dnia, gdy ujrzymy Syna Człowieczego przychodzącego z wielką mocą i chwałą (por. Łk 21, 27).

Po co nam więc Adwent? Czy tylko po to, aby zapalić kolejne świece w adwentowym wieńcu, wstać rano na Roraty i odśpiewać Niebiosa rosę spuśćcie nam z góry? Ten okres – przede wszystkim – ma nas przygotować na spotkanie z Chrystusem. Nie tylko na to spotkanie w tajemnicy Bożego Narodzenia, lecz przede wszystkim na to – gdy ujrzymy Go twarzą w twarz (por. 1 Kor 13, 12).

Wraz z pierwszą Niedzielą Adwentu wchodzimy w nowy rok duszpasterski, którego tematem głównym są słowa: Posłani w pokoju Chrystusa. Są one nawiązaniem do słów, które wypowiada kapłan na końcu Mszy świętej. Ten rok ma uświadomić nam, że Msza Święta nie kończy się z chwilą zakończenia liturgii i wyjściem ze świątyni. Ona tak naprawdę ciągle trwa, bo przecież Kościół żyje Eucharystią. Zmartwychwstały Jezus staje pośród nas, tak jak wtedy w Wieczerniku. Zalęknieni Apostołowie usłyszeli: Pokój wam! (J 20, 19) i radość zagościła w ich sercach. Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam (J 20, 21). Wyszli więc z Wieczernika i poszli w świat, aby nieść innym Chrystusowy pokój. Takie jest też nasze zadanie, bo taka jest misja Kościoła – nieść Chrystusa światu.

W centrum naszej uwagi powinny znaleźć się wysiłki na rzecz bardziej świadomego udziału wiernych w Eucharystii oraz odkrywanie zadań, które wynikają z owoców Komunii św. (KKK 1391). Biorąc pod uwagę aktualną sytuację w parafiach, zauważamy – od wielu lat – spadek uczestnictwa wiernych w niedzielnej Mszy św. To zjawisko jest wezwaniem dla duszpasterzy i osób, które są bardziej świadome swojej misji w Kościele, aby podjąć wysiłki do właściwego rozumienia znaczenia Mszy św. w naszym życiu i zadań wypływających z życia Eucharystią. W programie tego roku ponownie powinna być zauważona troska o dobre przygotowanie dzieci do I Komunii Świętej. Dobre przygotowanie oznacza takie wprowadzenie dziecka w tajemnicę Eucharystii, że mimo swojego młodego wieku potrafi zrozumieć i zachwycić się spotkaniem z Jezusem. Nieodzowna jest w tym dziele pomoc i współpraca z rodzicami. Nawet w trudnym okresie pandemii mamy niezwykłe świadectwa dzieci i rodziców, którzy przeżyli uroczystość I Komunii Świętej w dużej skromności zewnętrznej, ale doświadczyli niezwykłych przeżyć duchowych.

Zakończony niedawno – w formie spotkań i dyskusji – diecezjalny Synod Młodych, teraz powinien wejść w okres pogłębionej formacji młodego pokolenia i wzięcia przez nich odpowiedzialności za wiele ważnych spraw tak duchowych, jak i doczesnych. W dokumencie końcowym Synodu, będącym posumowaniem podjętych prac, ale także pewnymi wytycznymi na przyszłość jest mowa o sakramentalnej obecności Boga w życiu młodego człowieka. Oznacza to w praktyce zbudowanie mocnego fundamentu, będącego owocem bliskości Boga w życiu ludzkim.

Chcę więc podziękować wszystkim, którzy podejmują się tej misji. Dziękuję każdemu z Was, drodzy Diecezjanie, którzy codzienną swoją postawą dajecie świadectwo wierności nauce Chrystusa. Takimi świadkami są dzisiaj odpowiedzialni małżonkowie i rodzice, którzy podejmują nieraz wyjątkowy wysiłek, aby zbudować i ocalić gniazdo rodzinne. Dziękuję kapłanom za ich pracę formacyjną, zwłaszcza za dbałość o sprawowanie Mszy św., pracę formacyjną i posługę w konfesjonale. Dziękuję katechetom. Zdaję sobie sprawę, jak wielkim trudem okupione jest dziś dotarcie z przekazem wiary do młodych ludzi. Moją wdzięczność wyrażam wobec pracowników i wolontariuszy zaangażowanych w dzieła Caritas naszej diecezji. Systematyczna pomoc oraz organizowane akcje charytatywne – w parafiach i przez Caritas diecezjalną – świadczą o konkretnych przejawach miłości wobec bliźniego, a źródło mocy ich posługi bierze początek z Eucharystii.

Umiłowani Siostry i Bracia!

Nieraz nie zauważamy, jak wiele dobra dokonuje się wokół nas, bo dobro jest ciche, nienarzucające się, a wręcz ukryte. Smuci mnie i zapewne wielu z Was, gdy przedstawia się Kościół jedynie jako wspólnotę pełną brudu i nieprawości. Młodzi, którzy dziś większość czasu spędzają w Internecie, widząc taki obraz, coraz częściej stawiają pytanie o sens ich bycia w Kościele. Widzimy, jak wyjątkowo potrzebne jest dzisiaj świadectwo naszego chrześcijańskiego życia. Nie wystarczą deklaracje wiary w Boga. Potrzebujemy głębokiej, żywej więzi z Jezusem, która będzie się przekładać na nasze życie. Odnajdujemy – w poszczególnych ludziach i całych instytucjach – piękno i owocność naszej codziennej misji, wynikającej z umiłowania Jezusa w Eucharystii. Do tych ostatnich należą wszystkie dzieła – prowadzone przez instytucje świeckie, diecezjalne, zakonne i stowarzyszenia – gdzie prowadzone są domy pomocy społecznej, domy opieki dla osób starszych, przedszkola, szkoły, świetlice i oratoria dla dzieci. Wiele dobra dokonuje się poprzez posługę tylu zgromadzeń zakonnych, wspólnot i ruchów naszej diecezji. Chcę im dzisiaj za to wszystko z serca podziękować, bowiem ich cicha, często niezauważona posługa na rzecz bliźniego to świadectwo dobrze rozumianego życia Eucharystią. To ostatnie stwierdzenie powinno bardzo mocno wybrzmieć. Jeśli chcemy, aby ludzie sprawowali odpowiedzialnie i owocnie swoje zadania tak w życiu osobistym, rodzinnym i na wszystkich poziomach zaangażowania społecznego – potrzebują najpierw doprowadzenia ich do źródła mocy i miłości, jakim jest Eucharystia. Mądrzy i przydatni będą wtedy, kiedy będą przedłużeniem życia i działania Zbawiciela pośród swojego ludu. Święta Matka Teresa z Kalkuty przypominała swoim siostrom, że ważna w ich życiu i posłudze ma być modlitwa, bowiem z modlitwy rodzi się wiara, z wiary – miłość, a z miłości – służba. Powiedziała kiedyś: Nie mogę wyobrazić sobie nawet jednego dnia bez Eucharystii. Dotykam Jezusa, kocham Go, służę Mu w biednych umacniana Jego miłością. W tych prostych słowach Świętej z Kalkuty ukryta jest głęboka prawda aktualna i dziś. Kiedy brakuje ci sił, dotknij się Jezusa! Kiedy lęk ogarnia twoje serce, dotknij się Jezusa! Kiedy nie widzisz celu i wszystko wydaje się bez sensu, dotknij się Jezusa! A dotykasz Go właśnie tu – na Eucharystii. Niech więc ten rozpoczynający się Adwent będzie czasem, gdy wypełnimy Jezusowe wezwanie: czuwajcie i módlcie się. Proszę Was o podjęcie szczególnej modlitwy za Kościół i Ojczyznę, za rodziny i chorych, a także za tych, którzy utracili wiarę. Niech modlitwa i Wasze codzienne wyznawanie wiary pomoże innym odnaleźć ich drogę do Boga.

Z serca Wam błogosławię

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Warszawa, dn. 27 listopada 2021 r

Tydzień przygotowania do odpustu w 100-LECIE PARAFII
i 50-LECIE POŚWIĘCENIA KOŚCIOŁA ŚW. JADWIGI ŚLĄSKIEJ

  • Niedziela 10 X 2021 godz. 8:00, 10:00, 12:00 i 17:00
    Msze Św. ze Św. Arnoldem Janssenem SVD
    – założycielem Zgromadzenia Słowa Bożego.
  • Poniedziałek 11 X 2021 godz. 18:00
    Msza św. i nabożeństwo różańcowe ze św. Józefem Freinademetzem SVD
    – pierwszym misjonarzem werbistą w Chinach
  • Wtorek 12 X 2021 godz. 18:00
    Msza św. i nabożeństwo różańcowe z bł. o. Ludwikiem Mzykiem SVD
  • Środa 13 X 2021 godz. 18:00
    Msza św. i nabożeństwo fatimskie z bł. o. Alojzym Ligudą SVD
  • Czwartek 14 X 2021 godz. 18:00
    Msza św. i nabożeństwo różańcowe z bł. br. Grzegorzem Frąckowiakiem SVD
  • Piątek 15 X 2021 godz. 18:00
    Msza św. i nabożeństwo różańcowe z bł. o. Stanisławem Kubistą SVD
  • 16 X 2021 godz. 18:00
    Uroczysta Msza odpustowa pod przewodnictwem
    J.E. bpa Romualda Kamińskiego – ordynariusza Diecezji Warszawsko – Praskiej

Warszawa, dn. 18 maja 2021 r.

KOMUNIKAT W SPRAWIE
UROCZYSTOŚCI NAJŚWIĘTSZEGO CIAŁA I KRWI CHRYSTUSA
W ROKU 2021

1. Mając na uwadze aktualną sytuację epidemiologiczną w Polsce, tegoroczną Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, należy zorganizować w parafiach w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami sanitarnymi przy zachowaniu zalecanych zasad bezpieczeństwa.

2. W Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 6 maja 2021 r. (Dz.U. 2021 poz. 861) czytamy:

10. Od dnia 15 maja 2021 r. do dnia 5 czerwca 2021 r. zgromadzenia organizowane w ramach działalności kościołów i innych związków wyznaniowych mogą się odbywać, pod warunkiem, że w przypadku gdy zgromadzenie odbywa się:

1) w budynkach i innych obiektach kultu religijnego, znajduje się w nich, przy zachowaniu odległości nie mniejszej niż 1,5 m, nie więcej uczestników niż 1 osoba na 15 m2 powierzchni, oprócz osób sprawujących kult religijny lub osób dokonujących pochowania, lub osób zatrudnionych przez zakład lub dom pogrzebowy w przypadku pogrzebu, oraz że uczestnicy realizują nakaz zakrywania ust i nosa, o którym mowa w § 25 ust. 1, z wyłączeniem osób sprawujących kult religijny;

2) na zewnątrz, uczestnicy przebywają w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od siebie.

3. W związku z powyższym, roztropnej decyzji Księdza Proboszcza pozostawia się kwestię organizacji procesji Bożego Ciała. Ewentualną organizację procesji poza terenem przykościelnym należy uzgodnić z odpowiednimi władzami (wskazane jest skonsultowanie tej sprawy ze służbami sanitarnymi sprawującymi nadzór nad obszarem parafii).

4. W miastach, w których był zwyczaj organizowania przez kilka parafii wspólnej procesji Bożego Ciała, w tym roku każda parafia zorganizuje procesję we własnym zakresie.

5. W przypadku opublikowania nowych decyzji odpowiednich władz państwowych lub sanitarnych, przekażemy niezwłocznie informację Księżom Proboszczom.

+ Jacek Grzybowski
Wikariusz Generalny

Kościoły stacyjne to wspólne dzieło obu warszawskich diecezji. 40 kościołów na terenie Warszawy będzie w Wielkim Poście miejscem pielgrzymek indywidualnych lub małych grup.
⦁ 21 marca – V Niedziela Wielkiego Postu – Konkatedra MB Zwycięskiej, Parafia Bożego Ciała na Kamionku (ul. Grochowska 365, DW-P)
⦁ 22 marca – poniedziałek – Parafia Św. Augustyna (ul. Nowolipie 18, AW)
⦁ 23 marca – wtorek – Parafia Najczystszego Serca Maryi (ul. Chłopickiego 2, DW-P)
⦁ 24 marca – środa – Parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Miłosierdzia (ul. Bonifacego 9, AW)
⦁ 25 marca – czwartek – Parafia Św. Zygmunta (Plac Konfederacji 55, AW)
⦁ 26 marca – piątek – Parafia MB Nieustającej Pomocy (ul. Nobla 16, DW-P)
⦁ 27 marca – sobota – Parafia Zmartwychwstania Pańskiego (ul. Księcia Ziemowita 39, DW-P)
⦁ 28 marca – Niedziela Palmowa Męki Pańskiej – Parafia Wniebowstąpienia Pańskiego (ul. Komisji Edukacji Narodowej 101, AW)

  • 14 marca – IV Niedziela Wielkiego Postu – Bazylika Świętego Krzyża(ul. Krakowskie Przedmieście 3, AW)
  • 15 marca – poniedziałek – Parafia Ofiarowania Pańskiego (ul. Stryjeńskich 21, AW)
  • 16 marca – wtorek – Parafia Świętej Rodziny
    (ul. Rozwadowska 9/11, DW-P)
  • 17 marca – środa – Parafia Św. Franciszka z Asyżu (ul. Hynka 4 A, AW)
  • 18 marca – czwartek – Parafia Wszystkich Świętych (Plac Grzybowski 3/5, AW)
  • 19 marca – piątek – Parafia MB Różańcowej
    (ul. Wysockiego 8, DW-P)
  • 20 marca – sobota – Parafia MB Wspomożycielki Wiernych (ul. Conrada 7, AW)
  • 21 marca – V Niedziela Wielkiego Postu – Konkatedra MB Zwycięskiej, Parafia Bożego Ciała na Kamionku (ul. Grochowska 365, DW-P)

Rekolekcje parafialne – Parafia p.w. Św. Jadwigi Śląskiej – Wielki Post 2021

  • Czwartek 18.03.2021 Dzień powszedni
    17:30 (Adoracja Najświętszego Sakramentu w ciszy)
    18:00 Msza Św. z nauką ogólną
  • Piątek 19.03.2021 Uroczystość Św. Józefa – oblubieńca NMP
    6:00 Msza z krótką nauką (impuls biblijny)
    10:00 Msza św. z nauką ogólną
    18:00 Msza św. z nauką ogólną
    (po Mszy św. Droga krzyżowa)

  • Sobota 20.03.2021 Dzień powszedni
    8:00 Msza św. z krótką nauką (impuls biblijny)
    10:00 Msza św. z nauką ogólną
    18:00 Msza św. z nauką ogólną

  • 21.03.2021 V. Niedziela Wielkiego Postu (rok B)
    8:00 Msza św. z nauką ogólną
    10:00 Msza św. z nauką ogólną
    12:00 Msza św. z nauką ogólną
    15:00 Msza dla dzieci I komunijnych – z nauką dla dzieci
    17:00 Msza św. bez kazania (po Mszy św. Gorzkie żale z kazaniem pasyjnym)

Obecna sytuacja w Polsce związana z pandemią wymaga od nas dostosowywania form duszpasterskich do obowiązujących przepisów sanitarnych. Rozpoczynający się niebawem Wielki Post jest nie tylko czasem przygotowania do Wielkanocy, lecz także okresem pokuty, refleksji nad życiem i nawrócenia. Prócz tradycyjnych nabożeństw pasyjnych, pomocne w przeżyciu tego czasu są rekolekcje wielkopostne. Doświadczenie zeszłorocznego Adwentu pokazało, że w parafiach możliwe jest – przy zachowaniu norm sanitarnych – przeprowadzenie rekolekcji, dni skupienia oraz nabożeństw pokutnych połączonych z celebracją sakramentu pokuty i pojednania.

Bardzo proszę zatem Księży Proboszczów, aby na ile to będzie możliwe, zadbali o przygotowanie i przeprowadzenie rekolekcji wielkopostnych w swoich parafiach. Mogą mieć one wieloraką formę, niech jednak nie zabraknie duchowych katechez, które pomogą doświadczyć pełni pokoju i radości ze Zmartwychwstania Chrystusa.

Obowiązujące przepisy i sposób realizacji zajęć edukacyjnych uniemożliwiają również w tym roku przeprowadzenie rekolekcji szkolnych w formie, jaka była dotychczas. Pragnę więc uwrażliwić katechetów, aby w czasie lekcji religii podjęli temat duchowego przygotowania do świąt wielkanocnych. Duszpasterzy zaś proszę, aby w programie parafialnych ćwiczeń rekolekcyjnych, na ile to będzie możliwe, uwzględnili dzieci i młodzież szkolną.

Z pasterskim błogosławieństwem

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Drodzy Bracia i Siostry!

Obchody XXIX Światowego Dnia Chorego, które odbędą się 11 lutego 2021 r., we wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, to odpowiedni moment, by zwrócić szczególną uwagę na chorych i na tych, którzy się nimi opiekują, zarówno w miejscach przeznaczonych na ich pielęgnację, jak i na łonie rodziny czy wspólnot. Nasze myśli kierujemy w szczególności do tych, którzy na całym świecie cierpią z powodu skutków pandemii koronawirusa. Wszystkim, zwłaszcza najuboższym i usuniętym na margines wyrażam moją duchową bliskość, zapewniając o trosce i miłości Kościoła.

1. Temat tego dnia czerpie inspirację z fragmentu Ewangelii, w którym Jezus krytykuje obłudę tych, którzy mówią, ale nie czynią (por. Mt 23, 1-12). Kiedy wiara sprowadza się do pustej retoryki, nie angażując się w historię i potrzeby drugiego, wówczas brakuje spójności między wyznawaną wiarą a prawdziwym życiem. Jest to poważne zagrożenie. Dlatego Jezus używa mocnych wyrażeń, aby ostrzec przed niebezpieczeństwem popadnięcia w bałwochwalstwo samego siebie i stwierdza: „Jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście” (w. 8).

Krytyka, którą Jezus kieruje do tych, którzy „mówią, a nie czynią” (w. 3) jest zbawienna zawsze i dla wszystkich, ponieważ nikt nie jest odporny na zło obłudy, zło bardzo poważne, które uniemożliwia nam rozwój jako dzieci jedynego Ojca, powołane do życia powszechnym braterstwem.

Wobec sytuacji potrzeby brata i siostry, Jezus przedstawia wzór zachowania całkowicie przeciwny obłudzie. Proponuje, by zatrzymać się, wysłuchać, nawiązać bezpośrednią i osobistą relację z drugim człowiekiem, poczuć dla niego czy dla niej empatię i wzruszenie, zaangażować się w jego cierpienie do tego stopnia, by zatroszczyć się o niego w posłudze (por. Łk 10, 30-35).

2. Doświadczenie choroby sprawia, że odczuwamy naszą bezradność, a jednocześnie wrodzoną potrzebę drugiego człowieka. Jeszcze wyraźniejszym staje się fakt, iż jesteśmy stworzeniem i w sposób oczywisty odczuwamy naszą zależność od Boga. Gdy jesteśmy chorzy, niepewność, strach a niekiedy przerażenie przenikają bowiem nasze umysły i serca. Znajdujemy się w sytuacji bezsilności, ponieważ nasze zdrowie nie zależy od naszych zdolności ani od naszego „zatroskania” (por. Mt 6, 27).

Choroba narzuca pytanie o sens, które w wierze skierowane jest do Boga: pytanie, które szuka nowego znaczenia i nowego kierunku dla egzystencji, a które niekiedy nie od razu może znaleźć odpowiedź. W tych żmudnych poszukiwaniach nie zawsze są w stanie nam pomóc przyjaciele i krewni.

Symboliczna pod tym względem jest biblijna postać Hioba. Jego żona i przyjaciele nie potrafią towarzyszyć mu w nieszczęściu, wręcz przeciwnie, oskarżają go, potęgując jego samotność i zagubienie. Hiob wpada w stan opuszczenia i niezrozumienia. Ale właśnie poprzez tę skrajną kruchość, odrzucając wszelką obłudę i obierając drogę szczerości wobec Boga i wobec innych, sprawia, że jego uporczywe wołanie dociera do Boga, który w końcu odpowiada, otwierając przed nim nową perspektywę. Potwierdza, że jego cierpienie nie jest naganą ani karą, nie jest też stanem oddalenia od Boga ani oznaką Jego obojętności. Zatem z poranionego i uzdrowionego serca Hioba wypływa ta tętniąca życiem i wzruszająca wypowiedź, skierowana do Pana: „Dotąd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem” (42, 5).

3. Choroba ma zawsze oblicze, i to nie tylko jedno: ma oblicze każdego chorego i każdej chorej, także tych osób, które czują się lekceważone, wykluczone, ofiar niesprawiedliwości społecznej, która odmawia im praw podstawowych (por. Fratelli tutti, 22). Obecna pandemia ujawniła wiele nieprawidłowości w systemach opieki zdrowotnej oraz braki w zakresie pomocy udzielanej chorym. Osoby starsze, najsłabsze i najbardziej bezbronne nie zawsze mają zapewniony dostęp do opieki i nie zawsze odbywa się to w sposób sprawiedliwy. Zależy to od decyzji politycznych, sposobu zarządzania zasobami i zaangażowania osób zajmujących odpowiedzialne stanowiska. Inwestowanie środków w leczenie i opiekę nad chorymi jest priorytetem związanym z zasadą, że zdrowie jest podstawowym dobrem wspólnym. Jednocześnie pandemia uwydatniła poświęcenie i wielkoduszność pracowników służby zdrowia, wolontariuszy, pracowników i pracownic, księży, zakonników i zakonnic, którzy dzięki profesjonalizmowi, ofiarności, poczuciu odpowiedzialności i miłości bliźniego pomagali, pielęgnowali, pocieszali i służyli wielu osobom chorym i ich rodzinom. To milcząca rzesza mężczyzn i kobiet, którzy postanowili spojrzeć na te oblicza, troszcząc się o rany pacjentów, których odczuwali jako bliskich z racji wspólnej przynależności do rodziny ludzkiej.

Bliskość jest tak naprawdę cennym balsamem, który daje wsparcie i pocieszenie tym, którzy cierpią w chorobie. Jako chrześcijanie, przeżywamy bliskość jako wyraz miłości Jezusa Chrystusa, Dobrego Samarytanina, który ze współczuciem stał się bliskim każdego człowieka zranionego przez grzech. Zjednoczeni z Nim przez działanie Ducha Świętego jesteśmy powołani, by być miłosierni jak Ojciec i miłować zwłaszcza naszych braci chorych, słabych i cierpiących (por. J 13, 34-35). Przeżywamy tę bliskość nie tyko osobiście, ale także w formie wspólnotowej. Braterska miłość w Chrystusie rodzi bowiem wspólnotę, która potrafi leczyć, która nikogo nie opuszcza, która włącza i przyjmuje przede wszystkim najsłabszych.

W związku z tym chciałbym przypomnieć o znaczeniu solidarności braterskiej, która wyraża się konkretnie w służbie i może przybierać różne formy, które wszystkie są ukierunkowane na wspieranie naszego bliźniego. „Służenie oznacza troszczenie się o osoby słabe w naszych rodzinach, w naszym społeczeństwie, w naszym narodzie” (Homilia na placu Rewolucji w Hawanie, 20 września 2015 r.: L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 10 (376)/2015, s. 23). W tym zaangażowaniu każdy jest w stanie „zostawić na boku swoje dążenia, oczekiwania, swoje pragnienia bycia wszechmocnym w obliczu konkretnego spojrzenia najsłabszych. […] Służba zawsze patrzy w twarz brata, dotyka jego ciała, czuje jego bliskość, a nawet w pewnych przypadkach «znosi» ją i zabiega o rozwój brata. Dlatego służba nigdy nie jest ideologiczna, ponieważ nie służy się ideom, ale służy się osobom” (por. tamże).

4. Dla dobrej terapii decydujące znaczenie ma aspekt relacyjny, dzięki któremu można mieć podejście całościowe do chorego. Docenianie tego aspektu pomaga również lekarzom, pielęgniarkom, specjalistom i wolontariuszom, aby otoczyć opieką osoby cierpiące, aby im towarzyszyć w procesie uzdrowienia, dzięki relacji międzyosobowej, opartej na zaufaniu (por. Nowa Karta Pracowników Służby Zdrowia [2016], 4). Chodzi zatem o ustanowienie paktu między osobami potrzebującymi opieki a tymi, którzy się nimi opiekują; paktu opartego na wzajemnym zaufaniu i szacunku, szczerości i dyspozycyjności, aby przezwyciężyć wszelkie bariery obronne, umieścić w centrum godność chorego, chronić profesjonalizm pracowników służby zdrowia i utrzymywać dobre relacje z rodzinami pacjentów.

To właśnie ta relacja z osobą chorą znajduje niewyczerpane źródło motywacji i mocy w miłości Chrystusa, jak pokazuje tysiącletnie świadectwo mężczyzn i kobiet, którzy stali się świętymi służąc chorym. Z tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa wypływa bowiem ta miłość, która potrafi nadać pełen sens zarówno sytuacji pacjenta, jak i tego, kto się o niego troszczy. Zaświadcza o tym wielokrotnie Ewangelia, ukazując, że uzdrowienia dokonane przez Jezusa nigdy nie są gestami magicznymi, lecz zawsze są owocem spotkania, relacji międzyosobowej, w której dar Boży, ofiarowany przez Jezusa, odpowiada na wiarę osoby, która go przyjmuje, co podsumowują słowa, które Jezus często powtarza: „twoja wiara cię ocaliła”.

5. Drodzy bracia i siostry, przykazanie miłości, które Jezus pozostawił swoim uczniom, znajduje konkretną realizację także w relacji z chorymi. Społeczeństwo jest bardziej ludzkie, jeśli potrafi bardziej zatroszczyć się o swoich słabych i cierpiących członków, a zdoła czynić to skutecznie będąc ożywione miłością braterską. Dążmy do tego celu i sprawmy, aby nikt nie został pozostawiony sam sobie, aby nikt nie czuł się wykluczony lub opuszczony.

Powierzam wszystkich chorych, pracowników służby zdrowia i tych, którzy troszczą się o cierpiących, Maryi, Matce Miłosierdzia i Uzdrowieniu Chorych. Niech z Groty w Lourdes i z Jej niezliczonych sanktuariów na całym świecie wspiera naszą wiarę i naszą nadzieję, i pomaga nam troszczyć się o siebie nawzajem z bratnią miłością. Wszystkim i każdemu z was z serca udzielam mojego błogosławieństwa.

Rzym, u św. Jana na Lateranie, dnia 20 grudnia 2020 r., w IV Niedzielę Adwentu.

Franciscus

W roku 2021 zapraszamy na nabożeństwa kolędowe do kościoła. Będziemy się modlili wspólnie po Mszy Św. wieczornej.

Poniedziałek 18.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 1, 1B i 1C

Wtorek 19.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 3, 5, 7

Środa 20.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 9, 11

Czwartek 21.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 16

Piątek 22.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Modlińska 56A i 56B

Sobota 23.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Morelowa, Płochocińska,
Wartka, Huczna i Żubowiecka

Poniedziałek 25.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Starowiślna 5, 5A, 7

Wtorek 26.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Starowiślna 9, 9A, 11

Środa 27.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 1, 1A, 1B i 1C

Czwartek 28.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 3, 3A, 3B, 3C

Piątek 29.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 9, 9A, 9B, 9C, 9D

Sobota 30.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 11, 11A, 11B, 11, C, 13, 13A, 13B

Poniedziałek 01.02. 2020 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 28, 28A, 28B, 28C, 28D

Środa 03.02.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 30, 32, 34A, 36, 36A, 36B, 36C, 36D

Czwartek 04.02.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Jagiellońska 47, 70, 75.76

Piątek 05.02.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul.Gersona,

Sobota 06.02.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Golędzinowska i Witkiewicza

Biskup pomocniczy diecezji warszawsko-praskiej Marek Solarczyk został ordynariuszem diecezji radomskiej.

W południe Stolica Apostolska ogłosiła decyzję o nominacji nowego biskupa diecezji radomskiej. Został nim dotychczasowy biskup pomocniczy diecezji warszawsko-praskiej – Marek Solarczyk. Zastąpi on dotychczasowego ordynariusza radomskiej decezji bp Henryka Tomasika, który po osiągnięciu wieku emerytalnego złożył rezygnację z pełnionej posługi. O decyzji papieża Franciszka poinformował Nuncjusz Apostolski w Polsce abp Salvatore Pennacchio. Dokument odczytali równocześnie: w radomskiej kurii ks. prał. Edward Poniewierski, kanclerz Kurii Radomskiej, natomiast w kurii warszawsko-praskiej  – bp Romuald Kamiński.

Bp Marek Solarczyk urodził się 13 kwietnia 1967 r. w Wołominie. Pochodzi z parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Duczkach. Po skończeniu Technikum Samochodowym w Warszawie, w roku 1986 wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze warszawsko-praskiej 28 maja 1992 roku.

Pracował jako wikariusz w parafii św. Feliksa w Marysinie Wawerskim, a następnie w katedrze warszawsko-praskiej. W maju 1999 roku uzyskał doktorat z historii Kościoła na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. W latach 2005-2009 był wicerektorem Wyższego Seminarium Duchownego diecezji warszawsko-praskiej. W czerwcu 2009 został proboszczem parafii katedralnej na warszawskiej Pradze. 

8 października 2011 roku został mianowany biskupem pomocniczym diecezji warszawsko-praskiej. Święcenia biskupie przyjął w katedrze warszawsko-praskiej 19 listopada 2011 roku.

W ramach Konferencji Episkopatu jest przewodniczący Rady ds. Duszpastesrtwa Młodzieży, delegatem ds. Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, delegatem ds. powołań i przewodniczącym Krajowej Rady Duszpasterstwa Powołań, przewodniczącym rady nadzorczej Fundacji „Opoka”, członkiem Komisji Duchowieństwa, Komisji Wychowania Katolickiego, Zespołu ds. kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną i zespół ds. Dialogu ze Wspólnotą Kościelną Ewangelicko-Augsburską.

Boże Narodzenie – dialog dobrej woli Boga i człowieka

Umiłowani w Chrystusie Siostry i Bracia, Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II ! „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli” (Łk 2, 14). To wołanie aniołów, rozlegające się w noc narodzin Chrystusa, powtarzamy na początku Mszy św. w niedziele i święta od pierwszych wieków chrześcijaństwa. Tekst Ewangelii św. Łukasza, z której te słowa pochodzą, daje dwojaką możliwość ich rozumienia, a tym samym wskazuje na dwie istotne sprawy. Po pierwsze, to sam Bóg wychodzi najpierw z dobrą wolą w kierunku ludzi. Po drugie, ta postawa Boga domaga się odpowiedzi udzielonej przez wolę człowieka. Zastanówmy się w tej bożonarodzeniowej refleksji, na czym polega i do czego nas zobowiązuje ów dialog dobrej woli Boga i człowieka, zapoczątkowany w Betlejem.1. Na ziemi pokój ludziom, w których Bóg ma upodobanie Pierwsze znaczenie anielskich słów, zapisanych w greckim oryginale Ewangelii św. Łukasza, można oddać za pomocą zwrotu, który występuje we współczesnych przekładach Biblii: „na ziemi pokój ludziom Bożego upodobania” albo „ludziom umiłowanym przez Pana”. Takie tłumaczenie określa ludzkość z punktu widzenia Boga. To On jako pierwszy okazuje człowiekowi dobrą wolę pomocy, pragnąc uwolnić go od grzechu i śmierci. Posyła swojego Syna na świat, ponieważ umiłował każdą stworzoną przez siebie ludzką osobę.Rozmiar i cena tej miłości nie są jeszcze w pełni widoczne przy narodzeniu Jezusa. Pokój głoszony przez aniołów i udzielający się pasterzom, mędrcom, a za ich pośrednictwem całemu światu, ma słodki i radosny smak. Dopiero życie i męka Chrystusa pokażą, jaka jest prawdziwa cena pokoju i wyzwolenia od zła. Przypomina o tym przywoływana dzisiaj śmierć pierwszego męczennika – św. Szczepana.

Nie znamy odpowiedzi na pytanie, dlaczego Bóg wybrał drogę uniżenia i ofiary. Jezus mógł przecież dokonać wielkiego cudu powstrzymania konieczności umierania i zejść z krzyża, czego szyderczo domagali się od Niego oprawcy. Nie zrobił tego, ale sam przeszedł przez śmierć, aby zjednoczyć się do końca z tym, co najbardziej bolesne i przerażające w życiu ludzi, a dopiero potem powrócił do pełni życia. Przez krzyż Bóg pokazał, że Jego miłość do człowieka nie ma żadnych granic. Przez zmartwychwstanie nadał sens wszelkiemu cierpieniu, przywrócił ludziom pokój i nadzieję.Uświadomienie sobie dzisiaj na nowo, że Bóg znalazł upodobanie w ludziach aż do oddania za nich życia, jest bardzo potrzebne w dobie dotykających nas trudnych doświadczeń. Rozważając niezwykły akt dobrej woli Boga wobec człowieka, jesteśmy w stanie ze spokojem przeżyć obecny czas bolesnych skutków epidemii wirusa, opanować narastające zniecierpliwienie i niepewność oraz wspomagać tych, którzy najbardziej potrzebują wsparcia: starszych, przebywających na kwarantannie i w szpitalach oraz opłakujących swoich zmarłych.2. Na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Drugie znaczenie anielskich słów wypowiedzianych nad stajnią betlejemską wiąże się z łacińskim przekładem tekstu z Ewangelii św. Łukasza. Przyjęło się ono w liturgicznej wersji hymnu Chwała na wysokości Bogu i brzmi: „na ziemi pokój ludziom dobrej woli”. Ta wersja zwraca uwagę na postawę człowieka wobec Boga. Pokazuje, jacy ludzie są w stanie przyjąć Boży pokój, czyli jaka powinna być nasza odpowiedź na Boży dar.Pod wpływem szatana, upadłego anioła i ojca kłamstwa, pierwsi rodzice popełnili grzech nieposłuszeństwa wobec Boga. Od tego czasu ludzka wola jest skażona. Człowiek może wybierać między do-brem i złem, ale przychodzi mu to z wielkim trudem. Ulega nadmiernej fascynacji stworzeniem, które widzi, zapominając o Stwórcy, którego nie widzi. O wynikającym z tego rozdarciu wspominał św. Paweł, wyznając z pokorą: „Nie czynię dobra, którego chcę, ale czynię zło, którego nie chcę” (Rz 7, 19). Szczegółowo opisał to zjawisko wewnętrznego konfliktu św. Augustyn, nawiązując do własnych do-świadczeń duchowych: „Złe przyzwyczajenie, któremu się nie przeciwstawiamy, staje się niezwalczonym przymusem, jakby łańcuchem, który nas ciasno oplata. […] Walczyły we mnie dwie wole, dawna i nowa, cielesna i duchowa, i w ich zażartym zmaganiu roztrwaniała się moja dusza” (Wyznania 8, 5). Żyjemy w sytuacji duchowej walki, w której egoizm, pycha i przywiązanie do własnej woli, szukającej zazwyczaj wygody, przyjemności i osobistej korzyści, prowadzą często do wyboru zła. Bóg, znając ludzką słabość, wciąż narażoną na przewrotne działanie złego ducha, oczekuje od człowieka zaproszenia, czyli okazania minimum dobrej woli. Wtedy będzie mógł wejść do naszego życia, oczyszczać je i napełniać swoją dobrocią bez granic. Mistrzowie duchowości starożytnego Kościoła zachęcali do tego otwarcia się w sposób obrazowy: pozwól Jezusowi na zamieszkanie w twoim wnętrzu i swobodne poruszanie się w nim. Dopiero wtedy, gdy człowiek dobrowolnie wyrazi zgodę na narodzenie się Chrystusa we własnym sercu, odnajdzie upragniony pokój, jak znalazł go po wielu latach poszukiwań św. Augustyn, zapisując w Wyznaniach słynne zdanie: „Niespokojne jest serce ludzkie, dopóki nie spocznie w Panu”.

Uroczystość Bożego Narodzenia jest szczególnym czasem, w którym słaba dobra wola osób wierzących powinna przyzywać oceanu Bożej dobroci i prosić, aby przelewał się on przez nie na innych ludzi. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, prosta karmelitanka, która została uznana za doktora Kościoła, starała się dostrzegać nawet w ludziach trudnych przede wszystkim cechy pozytywne, ale wiedziała, że jest w stanie zrobić to jedynie mocą Bożej miłości, nie swoją własną. Podkreślała też, że tylko zasłaniając się osobą Jezusa, można pokonać wszelkie ataki ze strony złego ducha. Oby jak najwięcej osób nawiązało w tych dniach ożywczy dialog dobrej woli z przychodzącym na świat Jezusem. Tylko wtedy stanie się możliwe odnowienie wewnętrzne jednostek i odrodzenie całego społeczeństwa.To niezwykle ważne w dzisiejszej sytuacji naszej ojczyzny, która szuka pokoju, ponieważ jest tar-gana różnymi nieporozumieniami, wzajemnymi oskarżeniami, nieumiejętnością wybaczania, brakiem kultury i szacunku w relacjach międzyludzkich, niewłaściwym rozumieniem wolności, prowadzącym do lekceważenia wszelkich wzniosłych wartości, aż po negację prawa naturalnego i odrzucanie największego daru, jakim jest ludzkie życie powstające w akcie poczęcia. Na wszystkich odcinkach życia rodzinnego i społecznego potrzeba nam ludzi dobrej woli: wyrozumiałych, szukających zgody, gotowych do życzliwego dialogu, a nie oskarżycieli i buntowników, ocierających się o nieludzką, wręcz diaboliczną cywilizację nienawiści i samowoli.Nie możemy czekać, aż inni ludzie zaczną być dobrzy. Przemianę należy zaczynać od siebie, a potem próbować promieniować dobrem i zarażać tą postawą innych. Nie można równocześnie zapominać, że wzajemne okazywanie sobie dobrej woli musi odbywać się zawsze w klimacie poszukiwania prawdy, a to wymaga wysiłku i odwagi. Obowiązuje nas jako chrześcijan żal i pokuta za popełnione grzechy, a także przykazanie miłości każdego bliźniego. Równocześnie jednak mamy prawo do obrony wyznawanych prawd wiary i związanego z nią światopoglądu oraz do poszanowania tradycji, z której wyrośliśmy przez wieki. Osoby niepodzielające tych wartości, a często odwołujące się do idei tolerancji, także powinny okazać dobrą wolę i starać się zrozumieć racje kierujące ludźmi należącymi do Kościoła, bez demonstrowania agresji, wzniecania wrogości i okazywania chęci usunięcia chrześcijan na margines życia społecznego.3. Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II w służbie ludzi dobrej woli Ludzka osobowość, a więc także wola człowieka, kształtuje się przede wszystkim w rodzinie. Utworzona zgodnie z prawem naturalnym i prawem Bożym, złożona z kochających się rodziców i dzieci, stanowi rodzina podstawową wspólnotę społeczną, w której rodzi się dobro. Dalszy rozwój zależy od instytucji edukacyjnych i formacyjnych, wybranych przez młodego człowieka na miejsce kształcenia. Najważniejszą z nich jest instytucja uniwersytetu. Św. Jan Paweł II w następujący sposób określił wychowawczą rolę uczelni w przemówieniu do przedstawicieli polskiego świata akademickiego w dniu 8 czerwca 1997 roku w Krakowie: „Uniwersytet podobny jest do matki przez troskę macierzyńską. Ta troska jest natury duchowej: [jej celem jest] rodzenie dusz do wiedzy, do mądrości, kształtowanie umysłów i serc”.

Uczelnią powołaną w sposób szczególny do zadań wspomnianych przez Ojca Świętego jest założony przed ponad 100 laty Katolicki Uniwersytet Lubelski, noszący imię tego wielkiego Polaka, niegdyś swojego Profesora. Przez wiele lat była to jedyna szkoła wyższa o profilu katolickim w Europie Środkowo-Wschodniej. Wykształciło się w niej kilka pokoleń polskiej inteligencji katolickiej, obecnej na różnych polach życia społecznego, politycznego, naukowego i kulturalnego naszej ojczyzny. Uniwersytet nadal prężnie się rozwija, wzmacniając swoją katolickość, wyrażającą się w tradycji i nowoczesności.Św. Jan Paweł II akcentował wielokrotnie, że uniwersytet katolicki ma służyć poszukiwaniu prawdy i stawać się autorytetem moralnym, swoistym sumieniem narodu. Te dwie naczelne wartości, czyli prawda i dobro, w sposób właściwy kształtują ludzką wolę i czynią ją zdolną do dokonywania odpowiednich wyborów. Można więc powiedzieć, że nasza katolicka uczelnia jest wezwana do ożywiania dialogu, który powinien nieustannie toczyć się między dobrą wolą Boga i człowieka. Powołanie do realizowania tego zadania uświadamiamy sobie na nowo w roku jubileuszu stulecia papieskich urodzin. Z okazji tej rocznicy w porozumieniu z rektorami i profesorami wielu uczelni wystosowaliśmy międzynarodową petycję, zachęcającą do zgłębiania nauczania św. Jana Pawła II i poznawania jego apostolskiej działalności, która doprowadziła do zwycięstwa prawdy i dobra w tylu miejscach na świecie. Propagowanie spuścizny naszego Patrona uważamy za konieczne zwłaszcza w obecnej sytuacji, gdy zła wola i chęć zburzenia tego, co święte, próbują zakłamać rzeczywistość i przesłonić niesłusznymi za-rzutami zasługi tej wybitnej postaci, pod wieloma względami niewygodnej dla zlaicyzowanego świata.W imieniu całej społeczności akademickiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II dziękuję za wszelką pomoc duchową i materialną, świadczoną naszej uczelni od wielu lat przez polskich katolików mieszkających w ojczyźnie i poza jej granicami. Ośmielam się także prosić o dalsze wspieranie naszego uniwersytetu i o modlitwę o to, aby kształtował on ludzi dobrej woli, zdolnych do wprowadzania pokoju opartego na prawdzie i miłości.Tajemnica narodzin Boga-Człowieka wzywa dzisiaj ludzkość: „Przyjmijcie od Boga dar dobra i dzielcie się nim między sobą”. Z okazji świąt Bożego Narodzenia życzę wszystkim zanurzenia się w tej dobrej woli, którą Bóg okazał ludziom, schodząc na ziemię. Niech zamieszka ona w sercach i umysłach Polaków, niech przeniknie wszelkie struktury życia społecznego i skutecznie przeciwstawia się wpływom zła. Niech przyniesie trwały pokój, niech ocali rodzinę i chrześcijańską tradycję. Niech przyczyni się do narodowego pojednania. Niech pomoże nam nie zawieść oczekiwań Boga, który znalazł w nas upodobanie.

Ks. prof. dr hab. Mirosław Kalinowski Rektor KUL Lublin, Boże Narodzenie 2020

Warszawa, dn. 18 maja 2021 r.

KOMUNIKAT W SPRAWIE
UROCZYSTOŚCI NAJŚWIĘTSZEGO CIAŁA I KRWI CHRYSTUSA
W ROKU 2021

1. Mając na uwadze aktualną sytuację epidemiologiczną w Polsce, tegoroczną Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, należy zorganizować w parafiach w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami sanitarnymi przy zachowaniu zalecanych zasad bezpieczeństwa.

2. W Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 6 maja 2021 r. (Dz.U. 2021 poz. 861) czytamy:

10. Od dnia 15 maja 2021 r. do dnia 5 czerwca 2021 r. zgromadzenia organizowane w ramach działalności kościołów i innych związków wyznaniowych mogą się odbywać, pod warunkiem, że w przypadku gdy zgromadzenie odbywa się:

1) w budynkach i innych obiektach kultu religijnego, znajduje się w nich, przy zachowaniu odległości nie mniejszej niż 1,5 m, nie więcej uczestników niż 1 osoba na 15 m2 powierzchni, oprócz osób sprawujących kult religijny lub osób dokonujących pochowania, lub osób zatrudnionych przez zakład lub dom pogrzebowy w przypadku pogrzebu, oraz że uczestnicy realizują nakaz zakrywania ust i nosa, o którym mowa w § 25 ust. 1, z wyłączeniem osób sprawujących kult religijny;

2) na zewnątrz, uczestnicy przebywają w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od siebie.

3. W związku z powyższym, roztropnej decyzji Księdza Proboszcza pozostawia się kwestię organizacji procesji Bożego Ciała. Ewentualną organizację procesji poza terenem przykościelnym należy uzgodnić z odpowiednimi władzami (wskazane jest skonsultowanie tej sprawy ze służbami sanitarnymi sprawującymi nadzór nad obszarem parafii).

4. W miastach, w których był zwyczaj organizowania przez kilka parafii wspólnej procesji Bożego Ciała, w tym roku każda parafia zorganizuje procesję we własnym zakresie.

5. W przypadku opublikowania nowych decyzji odpowiednich władz państwowych lub sanitarnych, przekażemy niezwłocznie informację Księżom Proboszczom.

+ Jacek Grzybowski
Wikariusz Generalny

Kościoły stacyjne to wspólne dzieło obu warszawskich diecezji. 40 kościołów na terenie Warszawy będzie w Wielkim Poście miejscem pielgrzymek indywidualnych lub małych grup.
⦁ 21 marca – V Niedziela Wielkiego Postu – Konkatedra MB Zwycięskiej, Parafia Bożego Ciała na Kamionku (ul. Grochowska 365, DW-P)
⦁ 22 marca – poniedziałek – Parafia Św. Augustyna (ul. Nowolipie 18, AW)
⦁ 23 marca – wtorek – Parafia Najczystszego Serca Maryi (ul. Chłopickiego 2, DW-P)
⦁ 24 marca – środa – Parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Miłosierdzia (ul. Bonifacego 9, AW)
⦁ 25 marca – czwartek – Parafia Św. Zygmunta (Plac Konfederacji 55, AW)
⦁ 26 marca – piątek – Parafia MB Nieustającej Pomocy (ul. Nobla 16, DW-P)
⦁ 27 marca – sobota – Parafia Zmartwychwstania Pańskiego (ul. Księcia Ziemowita 39, DW-P)
⦁ 28 marca – Niedziela Palmowa Męki Pańskiej – Parafia Wniebowstąpienia Pańskiego (ul. Komisji Edukacji Narodowej 101, AW)

  • 14 marca – IV Niedziela Wielkiego Postu – Bazylika Świętego Krzyża(ul. Krakowskie Przedmieście 3, AW)
  • 15 marca – poniedziałek – Parafia Ofiarowania Pańskiego (ul. Stryjeńskich 21, AW)
  • 16 marca – wtorek – Parafia Świętej Rodziny
    (ul. Rozwadowska 9/11, DW-P)
  • 17 marca – środa – Parafia Św. Franciszka z Asyżu (ul. Hynka 4 A, AW)
  • 18 marca – czwartek – Parafia Wszystkich Świętych (Plac Grzybowski 3/5, AW)
  • 19 marca – piątek – Parafia MB Różańcowej
    (ul. Wysockiego 8, DW-P)
  • 20 marca – sobota – Parafia MB Wspomożycielki Wiernych (ul. Conrada 7, AW)
  • 21 marca – V Niedziela Wielkiego Postu – Konkatedra MB Zwycięskiej, Parafia Bożego Ciała na Kamionku (ul. Grochowska 365, DW-P)

Rekolekcje parafialne – Parafia p.w. Św. Jadwigi Śląskiej – Wielki Post 2021

  • Czwartek 18.03.2021 Dzień powszedni
    17:30 (Adoracja Najświętszego Sakramentu w ciszy)
    18:00 Msza Św. z nauką ogólną
  • Piątek 19.03.2021 Uroczystość Św. Józefa – oblubieńca NMP
    6:00 Msza z krótką nauką (impuls biblijny)
    10:00 Msza św. z nauką ogólną
    18:00 Msza św. z nauką ogólną
    (po Mszy św. Droga krzyżowa)

  • Sobota 20.03.2021 Dzień powszedni
    8:00 Msza św. z krótką nauką (impuls biblijny)
    10:00 Msza św. z nauką ogólną
    18:00 Msza św. z nauką ogólną

  • 21.03.2021 V. Niedziela Wielkiego Postu (rok B)
    8:00 Msza św. z nauką ogólną
    10:00 Msza św. z nauką ogólną
    12:00 Msza św. z nauką ogólną
    15:00 Msza dla dzieci I komunijnych – z nauką dla dzieci
    17:00 Msza św. bez kazania (po Mszy św. Gorzkie żale z kazaniem pasyjnym)

Obecna sytuacja w Polsce związana z pandemią wymaga od nas dostosowywania form duszpasterskich do obowiązujących przepisów sanitarnych. Rozpoczynający się niebawem Wielki Post jest nie tylko czasem przygotowania do Wielkanocy, lecz także okresem pokuty, refleksji nad życiem i nawrócenia. Prócz tradycyjnych nabożeństw pasyjnych, pomocne w przeżyciu tego czasu są rekolekcje wielkopostne. Doświadczenie zeszłorocznego Adwentu pokazało, że w parafiach możliwe jest – przy zachowaniu norm sanitarnych – przeprowadzenie rekolekcji, dni skupienia oraz nabożeństw pokutnych połączonych z celebracją sakramentu pokuty i pojednania.

Bardzo proszę zatem Księży Proboszczów, aby na ile to będzie możliwe, zadbali o przygotowanie i przeprowadzenie rekolekcji wielkopostnych w swoich parafiach. Mogą mieć one wieloraką formę, niech jednak nie zabraknie duchowych katechez, które pomogą doświadczyć pełni pokoju i radości ze Zmartwychwstania Chrystusa.

Obowiązujące przepisy i sposób realizacji zajęć edukacyjnych uniemożliwiają również w tym roku przeprowadzenie rekolekcji szkolnych w formie, jaka była dotychczas. Pragnę więc uwrażliwić katechetów, aby w czasie lekcji religii podjęli temat duchowego przygotowania do świąt wielkanocnych. Duszpasterzy zaś proszę, aby w programie parafialnych ćwiczeń rekolekcyjnych, na ile to będzie możliwe, uwzględnili dzieci i młodzież szkolną.

Z pasterskim błogosławieństwem

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Drodzy Bracia i Siostry!

Obchody XXIX Światowego Dnia Chorego, które odbędą się 11 lutego 2021 r., we wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, to odpowiedni moment, by zwrócić szczególną uwagę na chorych i na tych, którzy się nimi opiekują, zarówno w miejscach przeznaczonych na ich pielęgnację, jak i na łonie rodziny czy wspólnot. Nasze myśli kierujemy w szczególności do tych, którzy na całym świecie cierpią z powodu skutków pandemii koronawirusa. Wszystkim, zwłaszcza najuboższym i usuniętym na margines wyrażam moją duchową bliskość, zapewniając o trosce i miłości Kościoła.

1. Temat tego dnia czerpie inspirację z fragmentu Ewangelii, w którym Jezus krytykuje obłudę tych, którzy mówią, ale nie czynią (por. Mt 23, 1-12). Kiedy wiara sprowadza się do pustej retoryki, nie angażując się w historię i potrzeby drugiego, wówczas brakuje spójności między wyznawaną wiarą a prawdziwym życiem. Jest to poważne zagrożenie. Dlatego Jezus używa mocnych wyrażeń, aby ostrzec przed niebezpieczeństwem popadnięcia w bałwochwalstwo samego siebie i stwierdza: „Jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście” (w. 8).

Krytyka, którą Jezus kieruje do tych, którzy „mówią, a nie czynią” (w. 3) jest zbawienna zawsze i dla wszystkich, ponieważ nikt nie jest odporny na zło obłudy, zło bardzo poważne, które uniemożliwia nam rozwój jako dzieci jedynego Ojca, powołane do życia powszechnym braterstwem.

Wobec sytuacji potrzeby brata i siostry, Jezus przedstawia wzór zachowania całkowicie przeciwny obłudzie. Proponuje, by zatrzymać się, wysłuchać, nawiązać bezpośrednią i osobistą relację z drugim człowiekiem, poczuć dla niego czy dla niej empatię i wzruszenie, zaangażować się w jego cierpienie do tego stopnia, by zatroszczyć się o niego w posłudze (por. Łk 10, 30-35).

2. Doświadczenie choroby sprawia, że odczuwamy naszą bezradność, a jednocześnie wrodzoną potrzebę drugiego człowieka. Jeszcze wyraźniejszym staje się fakt, iż jesteśmy stworzeniem i w sposób oczywisty odczuwamy naszą zależność od Boga. Gdy jesteśmy chorzy, niepewność, strach a niekiedy przerażenie przenikają bowiem nasze umysły i serca. Znajdujemy się w sytuacji bezsilności, ponieważ nasze zdrowie nie zależy od naszych zdolności ani od naszego „zatroskania” (por. Mt 6, 27).

Choroba narzuca pytanie o sens, które w wierze skierowane jest do Boga: pytanie, które szuka nowego znaczenia i nowego kierunku dla egzystencji, a które niekiedy nie od razu może znaleźć odpowiedź. W tych żmudnych poszukiwaniach nie zawsze są w stanie nam pomóc przyjaciele i krewni.

Symboliczna pod tym względem jest biblijna postać Hioba. Jego żona i przyjaciele nie potrafią towarzyszyć mu w nieszczęściu, wręcz przeciwnie, oskarżają go, potęgując jego samotność i zagubienie. Hiob wpada w stan opuszczenia i niezrozumienia. Ale właśnie poprzez tę skrajną kruchość, odrzucając wszelką obłudę i obierając drogę szczerości wobec Boga i wobec innych, sprawia, że jego uporczywe wołanie dociera do Boga, który w końcu odpowiada, otwierając przed nim nową perspektywę. Potwierdza, że jego cierpienie nie jest naganą ani karą, nie jest też stanem oddalenia od Boga ani oznaką Jego obojętności. Zatem z poranionego i uzdrowionego serca Hioba wypływa ta tętniąca życiem i wzruszająca wypowiedź, skierowana do Pana: „Dotąd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem” (42, 5).

3. Choroba ma zawsze oblicze, i to nie tylko jedno: ma oblicze każdego chorego i każdej chorej, także tych osób, które czują się lekceważone, wykluczone, ofiar niesprawiedliwości społecznej, która odmawia im praw podstawowych (por. Fratelli tutti, 22). Obecna pandemia ujawniła wiele nieprawidłowości w systemach opieki zdrowotnej oraz braki w zakresie pomocy udzielanej chorym. Osoby starsze, najsłabsze i najbardziej bezbronne nie zawsze mają zapewniony dostęp do opieki i nie zawsze odbywa się to w sposób sprawiedliwy. Zależy to od decyzji politycznych, sposobu zarządzania zasobami i zaangażowania osób zajmujących odpowiedzialne stanowiska. Inwestowanie środków w leczenie i opiekę nad chorymi jest priorytetem związanym z zasadą, że zdrowie jest podstawowym dobrem wspólnym. Jednocześnie pandemia uwydatniła poświęcenie i wielkoduszność pracowników służby zdrowia, wolontariuszy, pracowników i pracownic, księży, zakonników i zakonnic, którzy dzięki profesjonalizmowi, ofiarności, poczuciu odpowiedzialności i miłości bliźniego pomagali, pielęgnowali, pocieszali i służyli wielu osobom chorym i ich rodzinom. To milcząca rzesza mężczyzn i kobiet, którzy postanowili spojrzeć na te oblicza, troszcząc się o rany pacjentów, których odczuwali jako bliskich z racji wspólnej przynależności do rodziny ludzkiej.

Bliskość jest tak naprawdę cennym balsamem, który daje wsparcie i pocieszenie tym, którzy cierpią w chorobie. Jako chrześcijanie, przeżywamy bliskość jako wyraz miłości Jezusa Chrystusa, Dobrego Samarytanina, który ze współczuciem stał się bliskim każdego człowieka zranionego przez grzech. Zjednoczeni z Nim przez działanie Ducha Świętego jesteśmy powołani, by być miłosierni jak Ojciec i miłować zwłaszcza naszych braci chorych, słabych i cierpiących (por. J 13, 34-35). Przeżywamy tę bliskość nie tyko osobiście, ale także w formie wspólnotowej. Braterska miłość w Chrystusie rodzi bowiem wspólnotę, która potrafi leczyć, która nikogo nie opuszcza, która włącza i przyjmuje przede wszystkim najsłabszych.

W związku z tym chciałbym przypomnieć o znaczeniu solidarności braterskiej, która wyraża się konkretnie w służbie i może przybierać różne formy, które wszystkie są ukierunkowane na wspieranie naszego bliźniego. „Służenie oznacza troszczenie się o osoby słabe w naszych rodzinach, w naszym społeczeństwie, w naszym narodzie” (Homilia na placu Rewolucji w Hawanie, 20 września 2015 r.: L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 10 (376)/2015, s. 23). W tym zaangażowaniu każdy jest w stanie „zostawić na boku swoje dążenia, oczekiwania, swoje pragnienia bycia wszechmocnym w obliczu konkretnego spojrzenia najsłabszych. […] Służba zawsze patrzy w twarz brata, dotyka jego ciała, czuje jego bliskość, a nawet w pewnych przypadkach «znosi» ją i zabiega o rozwój brata. Dlatego służba nigdy nie jest ideologiczna, ponieważ nie służy się ideom, ale służy się osobom” (por. tamże).

4. Dla dobrej terapii decydujące znaczenie ma aspekt relacyjny, dzięki któremu można mieć podejście całościowe do chorego. Docenianie tego aspektu pomaga również lekarzom, pielęgniarkom, specjalistom i wolontariuszom, aby otoczyć opieką osoby cierpiące, aby im towarzyszyć w procesie uzdrowienia, dzięki relacji międzyosobowej, opartej na zaufaniu (por. Nowa Karta Pracowników Służby Zdrowia [2016], 4). Chodzi zatem o ustanowienie paktu między osobami potrzebującymi opieki a tymi, którzy się nimi opiekują; paktu opartego na wzajemnym zaufaniu i szacunku, szczerości i dyspozycyjności, aby przezwyciężyć wszelkie bariery obronne, umieścić w centrum godność chorego, chronić profesjonalizm pracowników służby zdrowia i utrzymywać dobre relacje z rodzinami pacjentów.

To właśnie ta relacja z osobą chorą znajduje niewyczerpane źródło motywacji i mocy w miłości Chrystusa, jak pokazuje tysiącletnie świadectwo mężczyzn i kobiet, którzy stali się świętymi służąc chorym. Z tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa wypływa bowiem ta miłość, która potrafi nadać pełen sens zarówno sytuacji pacjenta, jak i tego, kto się o niego troszczy. Zaświadcza o tym wielokrotnie Ewangelia, ukazując, że uzdrowienia dokonane przez Jezusa nigdy nie są gestami magicznymi, lecz zawsze są owocem spotkania, relacji międzyosobowej, w której dar Boży, ofiarowany przez Jezusa, odpowiada na wiarę osoby, która go przyjmuje, co podsumowują słowa, które Jezus często powtarza: „twoja wiara cię ocaliła”.

5. Drodzy bracia i siostry, przykazanie miłości, które Jezus pozostawił swoim uczniom, znajduje konkretną realizację także w relacji z chorymi. Społeczeństwo jest bardziej ludzkie, jeśli potrafi bardziej zatroszczyć się o swoich słabych i cierpiących członków, a zdoła czynić to skutecznie będąc ożywione miłością braterską. Dążmy do tego celu i sprawmy, aby nikt nie został pozostawiony sam sobie, aby nikt nie czuł się wykluczony lub opuszczony.

Powierzam wszystkich chorych, pracowników służby zdrowia i tych, którzy troszczą się o cierpiących, Maryi, Matce Miłosierdzia i Uzdrowieniu Chorych. Niech z Groty w Lourdes i z Jej niezliczonych sanktuariów na całym świecie wspiera naszą wiarę i naszą nadzieję, i pomaga nam troszczyć się o siebie nawzajem z bratnią miłością. Wszystkim i każdemu z was z serca udzielam mojego błogosławieństwa.

Rzym, u św. Jana na Lateranie, dnia 20 grudnia 2020 r., w IV Niedzielę Adwentu.

Franciscus

W roku 2021 zapraszamy na nabożeństwa kolędowe do kościoła. Będziemy się modlili wspólnie po Mszy Św. wieczornej.

Poniedziałek 18.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 1, 1B i 1C

Wtorek 19.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 3, 5, 7

Środa 20.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 9, 11

Czwartek 21.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Kowalczyka 16

Piątek 22.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Modlińska 56A i 56B

Sobota 23.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Morelowa, Płochocińska,
Wartka, Huczna i Żubowiecka

Poniedziałek 25.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Starowiślna 5, 5A, 7

Wtorek 26.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Starowiślna 9, 9A, 11

Środa 27.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 1, 1A, 1B i 1C

Czwartek 28.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 3, 3A, 3B, 3C

Piątek 29.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 9, 9A, 9B, 9C, 9D

Sobota 30.01.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 11, 11A, 11B, 11, C, 13, 13A, 13B

Poniedziałek 01.02. 2020 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 28, 28A, 28B, 28C, 28D

Środa 03.02.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Krzyżówki 30, 32, 34A, 36, 36A, 36B, 36C, 36D

Czwartek 04.02.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Jagiellońska 47, 70, 75.76

Piątek 05.02.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul.Gersona,

Sobota 06.02.2021 po Mszy o 18:00
Nabożeństwo kolędowe za mieszkańców: ul. Golędzinowska i Witkiewicza

Biskup pomocniczy diecezji warszawsko-praskiej Marek Solarczyk został ordynariuszem diecezji radomskiej.

W południe Stolica Apostolska ogłosiła decyzję o nominacji nowego biskupa diecezji radomskiej. Został nim dotychczasowy biskup pomocniczy diecezji warszawsko-praskiej – Marek Solarczyk. Zastąpi on dotychczasowego ordynariusza radomskiej decezji bp Henryka Tomasika, który po osiągnięciu wieku emerytalnego złożył rezygnację z pełnionej posługi. O decyzji papieża Franciszka poinformował Nuncjusz Apostolski w Polsce abp Salvatore Pennacchio. Dokument odczytali równocześnie: w radomskiej kurii ks. prał. Edward Poniewierski, kanclerz Kurii Radomskiej, natomiast w kurii warszawsko-praskiej  – bp Romuald Kamiński.

Bp Marek Solarczyk urodził się 13 kwietnia 1967 r. w Wołominie. Pochodzi z parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Duczkach. Po skończeniu Technikum Samochodowym w Warszawie, w roku 1986 wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze warszawsko-praskiej 28 maja 1992 roku.

Pracował jako wikariusz w parafii św. Feliksa w Marysinie Wawerskim, a następnie w katedrze warszawsko-praskiej. W maju 1999 roku uzyskał doktorat z historii Kościoła na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. W latach 2005-2009 był wicerektorem Wyższego Seminarium Duchownego diecezji warszawsko-praskiej. W czerwcu 2009 został proboszczem parafii katedralnej na warszawskiej Pradze. 

8 października 2011 roku został mianowany biskupem pomocniczym diecezji warszawsko-praskiej. Święcenia biskupie przyjął w katedrze warszawsko-praskiej 19 listopada 2011 roku.

W ramach Konferencji Episkopatu jest przewodniczący Rady ds. Duszpastesrtwa Młodzieży, delegatem ds. Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, delegatem ds. powołań i przewodniczącym Krajowej Rady Duszpasterstwa Powołań, przewodniczącym rady nadzorczej Fundacji „Opoka”, członkiem Komisji Duchowieństwa, Komisji Wychowania Katolickiego, Zespołu ds. kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną i zespół ds. Dialogu ze Wspólnotą Kościelną Ewangelicko-Augsburską.

Boże Narodzenie – dialog dobrej woli Boga i człowieka

Umiłowani w Chrystusie Siostry i Bracia, Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II ! „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli” (Łk 2, 14). To wołanie aniołów, rozlegające się w noc narodzin Chrystusa, powtarzamy na początku Mszy św. w niedziele i święta od pierwszych wieków chrześcijaństwa. Tekst Ewangelii św. Łukasza, z której te słowa pochodzą, daje dwojaką możliwość ich rozumienia, a tym samym wskazuje na dwie istotne sprawy. Po pierwsze, to sam Bóg wychodzi najpierw z dobrą wolą w kierunku ludzi. Po drugie, ta postawa Boga domaga się odpowiedzi udzielonej przez wolę człowieka. Zastanówmy się w tej bożonarodzeniowej refleksji, na czym polega i do czego nas zobowiązuje ów dialog dobrej woli Boga i człowieka, zapoczątkowany w Betlejem.1. Na ziemi pokój ludziom, w których Bóg ma upodobanie Pierwsze znaczenie anielskich słów, zapisanych w greckim oryginale Ewangelii św. Łukasza, można oddać za pomocą zwrotu, który występuje we współczesnych przekładach Biblii: „na ziemi pokój ludziom Bożego upodobania” albo „ludziom umiłowanym przez Pana”. Takie tłumaczenie określa ludzkość z punktu widzenia Boga. To On jako pierwszy okazuje człowiekowi dobrą wolę pomocy, pragnąc uwolnić go od grzechu i śmierci. Posyła swojego Syna na świat, ponieważ umiłował każdą stworzoną przez siebie ludzką osobę.Rozmiar i cena tej miłości nie są jeszcze w pełni widoczne przy narodzeniu Jezusa. Pokój głoszony przez aniołów i udzielający się pasterzom, mędrcom, a za ich pośrednictwem całemu światu, ma słodki i radosny smak. Dopiero życie i męka Chrystusa pokażą, jaka jest prawdziwa cena pokoju i wyzwolenia od zła. Przypomina o tym przywoływana dzisiaj śmierć pierwszego męczennika – św. Szczepana.

Nie znamy odpowiedzi na pytanie, dlaczego Bóg wybrał drogę uniżenia i ofiary. Jezus mógł przecież dokonać wielkiego cudu powstrzymania konieczności umierania i zejść z krzyża, czego szyderczo domagali się od Niego oprawcy. Nie zrobił tego, ale sam przeszedł przez śmierć, aby zjednoczyć się do końca z tym, co najbardziej bolesne i przerażające w życiu ludzi, a dopiero potem powrócił do pełni życia. Przez krzyż Bóg pokazał, że Jego miłość do człowieka nie ma żadnych granic. Przez zmartwychwstanie nadał sens wszelkiemu cierpieniu, przywrócił ludziom pokój i nadzieję.Uświadomienie sobie dzisiaj na nowo, że Bóg znalazł upodobanie w ludziach aż do oddania za nich życia, jest bardzo potrzebne w dobie dotykających nas trudnych doświadczeń. Rozważając niezwykły akt dobrej woli Boga wobec człowieka, jesteśmy w stanie ze spokojem przeżyć obecny czas bolesnych skutków epidemii wirusa, opanować narastające zniecierpliwienie i niepewność oraz wspomagać tych, którzy najbardziej potrzebują wsparcia: starszych, przebywających na kwarantannie i w szpitalach oraz opłakujących swoich zmarłych.2. Na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Drugie znaczenie anielskich słów wypowiedzianych nad stajnią betlejemską wiąże się z łacińskim przekładem tekstu z Ewangelii św. Łukasza. Przyjęło się ono w liturgicznej wersji hymnu Chwała na wysokości Bogu i brzmi: „na ziemi pokój ludziom dobrej woli”. Ta wersja zwraca uwagę na postawę człowieka wobec Boga. Pokazuje, jacy ludzie są w stanie przyjąć Boży pokój, czyli jaka powinna być nasza odpowiedź na Boży dar.Pod wpływem szatana, upadłego anioła i ojca kłamstwa, pierwsi rodzice popełnili grzech nieposłuszeństwa wobec Boga. Od tego czasu ludzka wola jest skażona. Człowiek może wybierać między do-brem i złem, ale przychodzi mu to z wielkim trudem. Ulega nadmiernej fascynacji stworzeniem, które widzi, zapominając o Stwórcy, którego nie widzi. O wynikającym z tego rozdarciu wspominał św. Paweł, wyznając z pokorą: „Nie czynię dobra, którego chcę, ale czynię zło, którego nie chcę” (Rz 7, 19). Szczegółowo opisał to zjawisko wewnętrznego konfliktu św. Augustyn, nawiązując do własnych do-świadczeń duchowych: „Złe przyzwyczajenie, któremu się nie przeciwstawiamy, staje się niezwalczonym przymusem, jakby łańcuchem, który nas ciasno oplata. […] Walczyły we mnie dwie wole, dawna i nowa, cielesna i duchowa, i w ich zażartym zmaganiu roztrwaniała się moja dusza” (Wyznania 8, 5). Żyjemy w sytuacji duchowej walki, w której egoizm, pycha i przywiązanie do własnej woli, szukającej zazwyczaj wygody, przyjemności i osobistej korzyści, prowadzą często do wyboru zła. Bóg, znając ludzką słabość, wciąż narażoną na przewrotne działanie złego ducha, oczekuje od człowieka zaproszenia, czyli okazania minimum dobrej woli. Wtedy będzie mógł wejść do naszego życia, oczyszczać je i napełniać swoją dobrocią bez granic. Mistrzowie duchowości starożytnego Kościoła zachęcali do tego otwarcia się w sposób obrazowy: pozwól Jezusowi na zamieszkanie w twoim wnętrzu i swobodne poruszanie się w nim. Dopiero wtedy, gdy człowiek dobrowolnie wyrazi zgodę na narodzenie się Chrystusa we własnym sercu, odnajdzie upragniony pokój, jak znalazł go po wielu latach poszukiwań św. Augustyn, zapisując w Wyznaniach słynne zdanie: „Niespokojne jest serce ludzkie, dopóki nie spocznie w Panu”.

Uroczystość Bożego Narodzenia jest szczególnym czasem, w którym słaba dobra wola osób wierzących powinna przyzywać oceanu Bożej dobroci i prosić, aby przelewał się on przez nie na innych ludzi. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, prosta karmelitanka, która została uznana za doktora Kościoła, starała się dostrzegać nawet w ludziach trudnych przede wszystkim cechy pozytywne, ale wiedziała, że jest w stanie zrobić to jedynie mocą Bożej miłości, nie swoją własną. Podkreślała też, że tylko zasłaniając się osobą Jezusa, można pokonać wszelkie ataki ze strony złego ducha. Oby jak najwięcej osób nawiązało w tych dniach ożywczy dialog dobrej woli z przychodzącym na świat Jezusem. Tylko wtedy stanie się możliwe odnowienie wewnętrzne jednostek i odrodzenie całego społeczeństwa.To niezwykle ważne w dzisiejszej sytuacji naszej ojczyzny, która szuka pokoju, ponieważ jest tar-gana różnymi nieporozumieniami, wzajemnymi oskarżeniami, nieumiejętnością wybaczania, brakiem kultury i szacunku w relacjach międzyludzkich, niewłaściwym rozumieniem wolności, prowadzącym do lekceważenia wszelkich wzniosłych wartości, aż po negację prawa naturalnego i odrzucanie największego daru, jakim jest ludzkie życie powstające w akcie poczęcia. Na wszystkich odcinkach życia rodzinnego i społecznego potrzeba nam ludzi dobrej woli: wyrozumiałych, szukających zgody, gotowych do życzliwego dialogu, a nie oskarżycieli i buntowników, ocierających się o nieludzką, wręcz diaboliczną cywilizację nienawiści i samowoli.Nie możemy czekać, aż inni ludzie zaczną być dobrzy. Przemianę należy zaczynać od siebie, a potem próbować promieniować dobrem i zarażać tą postawą innych. Nie można równocześnie zapominać, że wzajemne okazywanie sobie dobrej woli musi odbywać się zawsze w klimacie poszukiwania prawdy, a to wymaga wysiłku i odwagi. Obowiązuje nas jako chrześcijan żal i pokuta za popełnione grzechy, a także przykazanie miłości każdego bliźniego. Równocześnie jednak mamy prawo do obrony wyznawanych prawd wiary i związanego z nią światopoglądu oraz do poszanowania tradycji, z której wyrośliśmy przez wieki. Osoby niepodzielające tych wartości, a często odwołujące się do idei tolerancji, także powinny okazać dobrą wolę i starać się zrozumieć racje kierujące ludźmi należącymi do Kościoła, bez demonstrowania agresji, wzniecania wrogości i okazywania chęci usunięcia chrześcijan na margines życia społecznego.3. Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II w służbie ludzi dobrej woli Ludzka osobowość, a więc także wola człowieka, kształtuje się przede wszystkim w rodzinie. Utworzona zgodnie z prawem naturalnym i prawem Bożym, złożona z kochających się rodziców i dzieci, stanowi rodzina podstawową wspólnotę społeczną, w której rodzi się dobro. Dalszy rozwój zależy od instytucji edukacyjnych i formacyjnych, wybranych przez młodego człowieka na miejsce kształcenia. Najważniejszą z nich jest instytucja uniwersytetu. Św. Jan Paweł II w następujący sposób określił wychowawczą rolę uczelni w przemówieniu do przedstawicieli polskiego świata akademickiego w dniu 8 czerwca 1997 roku w Krakowie: „Uniwersytet podobny jest do matki przez troskę macierzyńską. Ta troska jest natury duchowej: [jej celem jest] rodzenie dusz do wiedzy, do mądrości, kształtowanie umysłów i serc”.

Uczelnią powołaną w sposób szczególny do zadań wspomnianych przez Ojca Świętego jest założony przed ponad 100 laty Katolicki Uniwersytet Lubelski, noszący imię tego wielkiego Polaka, niegdyś swojego Profesora. Przez wiele lat była to jedyna szkoła wyższa o profilu katolickim w Europie Środkowo-Wschodniej. Wykształciło się w niej kilka pokoleń polskiej inteligencji katolickiej, obecnej na różnych polach życia społecznego, politycznego, naukowego i kulturalnego naszej ojczyzny. Uniwersytet nadal prężnie się rozwija, wzmacniając swoją katolickość, wyrażającą się w tradycji i nowoczesności.Św. Jan Paweł II akcentował wielokrotnie, że uniwersytet katolicki ma służyć poszukiwaniu prawdy i stawać się autorytetem moralnym, swoistym sumieniem narodu. Te dwie naczelne wartości, czyli prawda i dobro, w sposób właściwy kształtują ludzką wolę i czynią ją zdolną do dokonywania odpowiednich wyborów. Można więc powiedzieć, że nasza katolicka uczelnia jest wezwana do ożywiania dialogu, który powinien nieustannie toczyć się między dobrą wolą Boga i człowieka. Powołanie do realizowania tego zadania uświadamiamy sobie na nowo w roku jubileuszu stulecia papieskich urodzin. Z okazji tej rocznicy w porozumieniu z rektorami i profesorami wielu uczelni wystosowaliśmy międzynarodową petycję, zachęcającą do zgłębiania nauczania św. Jana Pawła II i poznawania jego apostolskiej działalności, która doprowadziła do zwycięstwa prawdy i dobra w tylu miejscach na świecie. Propagowanie spuścizny naszego Patrona uważamy za konieczne zwłaszcza w obecnej sytuacji, gdy zła wola i chęć zburzenia tego, co święte, próbują zakłamać rzeczywistość i przesłonić niesłusznymi za-rzutami zasługi tej wybitnej postaci, pod wieloma względami niewygodnej dla zlaicyzowanego świata.W imieniu całej społeczności akademickiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II dziękuję za wszelką pomoc duchową i materialną, świadczoną naszej uczelni od wielu lat przez polskich katolików mieszkających w ojczyźnie i poza jej granicami. Ośmielam się także prosić o dalsze wspieranie naszego uniwersytetu i o modlitwę o to, aby kształtował on ludzi dobrej woli, zdolnych do wprowadzania pokoju opartego na prawdzie i miłości.Tajemnica narodzin Boga-Człowieka wzywa dzisiaj ludzkość: „Przyjmijcie od Boga dar dobra i dzielcie się nim między sobą”. Z okazji świąt Bożego Narodzenia życzę wszystkim zanurzenia się w tej dobrej woli, którą Bóg okazał ludziom, schodząc na ziemię. Niech zamieszka ona w sercach i umysłach Polaków, niech przeniknie wszelkie struktury życia społecznego i skutecznie przeciwstawia się wpływom zła. Niech przyniesie trwały pokój, niech ocali rodzinę i chrześcijańską tradycję. Niech przyczyni się do narodowego pojednania. Niech pomoże nam nie zawieść oczekiwań Boga, który znalazł w nas upodobanie.

Ks. prof. dr hab. Mirosław Kalinowski Rektor KUL Lublin, Boże Narodzenie 2020

Za pieniądze zebrane od Was o. Eric zakupił żywność i przybory szkolne dla dzieci w jednym z domów dziecka w Togo. Bóg zapłać za wasze wsparcie. Zdjęcia na naszej internetowej stronie parafialnej.

Drodzy Duszpasterze, Umiłowani Diecezjanie,

Doświadczenia ostatnich dni – wzmożona epidemia, liczne protesty uliczne, bardzo niepokojące zachowania i dokonywane dewastacje – dla wielu z nas są bardzo bolesnym i trudnym do zaakceptowania przeżyciem. Nie traćmy jednak ducha i nadziei na lepsze. Każde trudne doświadczenia przypominają nam słowa Apostoła Pawła „Jeden drugiego brzemiona noście” (Ga 6, 2), co w praktyce oznacza, abyśmy wspierali się wzajemnie w budowaniu Królestwa Bożego i cywilizacji miłości.

Pragnę z całego serca podziękować wszystkim duchownym, osobom życia konsekrowanego i świeckim diecezjanom za wiele okazywanego dobra wobec każdego, kto potrzebuje w tym czasie wsparcia tak duchowego, jak i materialnego.

Nade wszystko trwajmy na modlitwie! Pamiętamy, jak w początkach epidemii bardzo wielu z nas gorliwie zanosiło prośby i przedstawiało z ufnością troski Bogu przez wstawiennictwo Matki Bożej Łaskawej, Patronki Stolicy, a także świętych i błogosławionych, szczególnie związanych z naszą diecezją.

Wróćmy do tych pełnych zawierzenia modlitw. Miejmy w sobie wiele ufności, że ten trud przyniesie obfite owoce. Bardzo wszyscy pragniemy, aby powróciło nie tylko zdrowie doczesne, ale także, aby zagościł pokój w sercach, szacunek wobec bliźnich i zrozumienie bardzo ważnych spraw, które dokonują się w naszej codzienności.

Umiłowani Siostry i Bracia. Proszę, aby te kilka zdań było przede wszystkim zachętą do ponownego oddania wszystkiego Bogu przez wstawiennictwo Matki Zbawiciela i naszej.

Z modlitwą i błogosławieństwem

+Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Dekret dotyczący zasad bezpieczeństwa i higieny oraz duszpasterstwa w czasie pandemii
koronawirusa 16 października 2020 roku  Nr 1422/BD/2020
 
D E K R E T
  • W związku z trwającą epidemią chcemy dołożyć starań, by wierni gromadzący się w świątyniach mogli bezpiecznie uczestniczyć w liturgii, korzystać z sakramentów świętych i szukać umocnienia w Bogu w tym trudnym czasie.
  • Wyrazem naszej miłości i wzajemnej odpowiedzialności są konkretne reguły bezpieczeństwa i higieny. W związku z tym przypominam o dotychczas obowiązujących zasadach oraz przekazuję dodatkowe postanowienia, które należy wdrożyć podczas liturgii i innych działań duszpasterskich.
  • 1. Dyspensa
    Przypominam, że udzielona na początku pandemii dyspensa od niedzielnego i świątecznego uczestnictwa we Mszy św. nadal obowiązuje, tym bardziej w związku z ograniczeniami dotyczącymi liczby uczestników zgromadzeń religijnych w tzw. „strefie czerwonej”.
  • 2. Środki ochrony osobistej
    Maseczek lub przyłbic zakrywających nos i usta winni używać wszyscy przebywający w przestrzeni wspólnej budynków kościelnych i parafialnych, zarówno duchowni jak i świeccy, w czasie liturgii i poza nią. Wyjątek dotyczy tylko kapłana, który przewodniczy liturgii, nie zaś koncelebransów. Kapłani i szafarze nadzwyczajni mają obowiązek używania maseczek podczas udzielania Komunii Świętej.
  • Prosimy o zachowywanie dystansu społecznego: w „strefie czerwonej” 1 osoba na 7 m², w „strefie żółtej” 1 osoba na 4 m².
  • Parafia powinna zaopatrzyć się w dozowniki płynu dezynfekującego, które należy ustawić przy drzwiach wejściowych (lecz nie w kropielnicach). Należy ponadto przy drzwiach wejściowych umieścić przypomnienie o obowiązku stosowania maseczek i zachowania odległości pomiędzy osobami.
  • Wodę święconą udostępniamy wiernym z pominięciem kropielnic – buteleczki, dozowniki itp.
  • 3. Udzielanie Komunii Świętej
    Podczas każdej liturgii należy umożliwić wiernym przyjęcie Komunii Świętej zarówno do ust, jak i na rękę. Nie wolno wymuszać na wiernych przyjmowania Komunii Świętej na rękę, jak również nie wolno pozbawiać wiernych możliwości przyjęcia Komunii Świętej na rękę, nawet jeśli wierni wprost nie domagają się tego.
  • Za każdym razem należy wyraźnie ogłosić porządek przyjmowania Komunii Świętej. Należy utworzyć oddzielne rzędy dla przyjmujących Komunię Świętą do ust i na rękę. Jeśli obecny jest jeden szafarz, komunikuje on najpierw rząd przyjmujących na rękę, a następnie rząd przyjmujących do ust. Jeśli jest większa liczba szafarzy, wówczas każdy z nich komunikuje w oddzielnym rzędzie.
  • Kapłan lub inny szafarz rozdający Komunię Świętą winien bezpośrednio przed tą czynnością zdezynfekować ręce, a po zakończeniu obmyć palce w vasculum i powtórnie zdezynfekować ręce.
  • 4. Sakrament pokuty i pojednania
    Należy zadbać o należyte zabezpieczenie konfesjonałów, co jest ważne zwłaszcza w kontekście zbliżającego się okresu spowiedzi przed Uroczystością Wszystkich Świętych oraz przed Bożym Narodzeniem.
    a) Nie wolno używać tzw. konfesjonałów zamkniętych (szafowych).
    b) W konfesjonałach na kratkach od strony penitenta należy umieścić folie ochronne i wymieniać je przynajmniej raz w tygodniu.
    c) W konfesjonałach należy umieścić środek do dezynfekcji z dozownikiem rozpylającym, prosząc penitentów, aby każdy po sobie zdezynfekował folię.
  • 5. Uroczystość Wszystkich Świętych i modlitwa na cmentarzach
    W związku z Uroczystością Wszystkich Świętych i Dniem Zadusznym należy zachęcać wiernych do indywidualnego nawiedzania cmentarzy, rozkładając odwiedziny grobów swoich bliskich na całą „oktawę” Uroczystości.
  • Jeśli w najbliższych dniach pojawią się inne, szczególne okoliczności w tej materii, będziemy informować o ewentualnych nowych zaleceniach w oddzielnym komunikacie.
  • 6. Spotkania formacyjne
    Spotkania grup formacyjnych, jeśli nie są w tych dniach konieczne, należy odłożyć. Jeśli według duszpasterzy powinny się odbyć, to może w nich uczestniczyć: w „strefie czerwonej” do 10 osób, a w „strefie żółtej” do 25 (przy zachowaniu odpowiedniego dystansu oraz przy użyciu maseczek ochronnych i dezynfekcji rąk).
  • Zalecamy Księżom również zachowanie szczególnej ostrożności w korzystaniu z grupowych rekolekcji kapłańskich.
  • Ogarniam modlitwą i błogosławię wszystkim Wiernym naszej Diecezji. Szczególnej opiece Matki Bożej zawierzam starszych i chorych. Dla całej służby zdrowia wypraszam łaskę siły i odwagi do walki z pandemią.

Romuald Kamiński Biskup Warszawsko-Praski  
Warszawa, 16 października 2020

Warszawa, dnia 9 sierpnia 2020 r.

Słowo pasterskie na XIX Niedzielę Zwykłą,
zapowiadające obchody stulecia Cudu nad Wisłą

Wielebni Duszpasterze,
Czcigodne Osoby Życia Konsekrowanego,
Umiłowani Diecezjanie,

już za kilka dni będziemy przeżywać wielkie rocznice, związane z historyczną bitwą, zwaną Bitwą Warszawską, a dla bardzo wielu naszych Rodaków był to Cud nad Wisłą. Bolszewicy uciekający z pola walki, napotkanym ludziom, z wielkim przejęciem i trwogą, opowiadali o ukazaniu się Bożej Matki.

Te wyjątkowo doniosłe wydarzenia miały miejsce na terenie obecnej diecezji warszawsko-praskiej. To na tym terenie znajduje się Ossów, Radzymin, Kobyłka, Wólka Radzymińska, Rembertów, warszawski Kamionek, Mińsk Mazowiecki i wiele innych miejscowości, które upamiętniono w związku z 1920 rokiem. Jako diecezja warszawsko-praska mamy szczególny obowiązek dbałości o tamte wydarzenia.

Ojciec św. Jan Paweł II, który odwiedził diecezję w 1999 roku i modlił się na cmentarzu w Radzyminie oraz przed katedrą praską, powierzył diecezji szczególną troskę i pamięć o bohaterach, wydarzeniach i miejscach związanych z 1920 rokiem.

Po modlitwie na cmentarzu w Radzyminie wyznał: „Chociaż na tym miejscu najbardziej wymowne jest milczenie, to przecież czasem potrzebne jest także słowo. I to słowo chcę tu pozostawić. Wiecie, że urodziłem się w roku 1920, w maju, w tym czasie, kiedy bolszewicy szli na Warszawę. I dlatego noszę w sobie od urodzenia wielki dług w stosunku do tych, którzy wówczas podjęli walkę z najeźdźcą i zwyciężyli, płacąc za to swoim życiem. Tutaj, na tym cmentarzu, spoczywają ich doczesne szczątki. Przybywam tu z wielką wdzięcznością, jak gdyby spłacając dług za to, co od nich otrzymałem”. Na zakończenie wszystkich nas pobłogosławił.

* * *

Wróćmy do Słowa Bożego, które przed chwilą usłyszeliśmy. Widzimy jak tego Bożego błogosławieństwa nam ciągle potrzeba. Wyraża się ono w bliskości Boga, który pragnie być blisko nas, a właściwie to my pragniemy być jakby zanurzeni w Nim samym. Takiej bliskości Boga doświadczy prorok Eliasz. Był świadkiem i jednocześnie doświadczał wielu wyjątkowych okoliczności – gwałtowności burzy, trzęsienia ziemi, niszczących płomieni ognia, ale dopiero wtedy, kiedy odczuł łagodny powiew wiatru zrozumiał – Bóg jest blisko. Przysłuchując się temu opowiadaniu odczuwamy tęsknotę za ciszą, za zewnętrznym spokojem, a szczególnie za wewnętrznym ładem.

Jak wielkie są dary, które otrzymujemy dzięki naszej wierze, doświadczył św. Piotr. We fragmencie odczytanej dzisiaj Ewangelii ujrzeliśmy Apostoła, który przeżywa swoje wzloty i upadki. Wiara pozwoliła jemu wyjść z łodzi i stąpać po powierzchni jeziora, ale kiedy przyszło zwątpienie, cały pogrążył się w wodach. „Czemu zwątpiłeś, człowiecze małej wiary?” Te słowa Chrystusa Pana są dla nas aż nadto wymowne. Z całych sił dbajmy, pielęgnujmy, naszą wiarę i o to samo dbajmy dla naszych bliźnich. Tego uczy nas dzisiaj Apostoł Paweł w liście skierowanym do wiernych w Rzymie. To jego mocne w słowach wyznanie „Wolałbym być pod klątwą i odłączonym od Chrystusa dla zbawienia braci moich”.

Dzisiejsza katecheza o wierze, o pragnieniu życia w bliskości Boga i o tym, że żyjemy także dla innych, będąc dla nich potrzebni i za nich odpowiedzialni – tak bardzo bliska jest naszym rozważaniom o wydarzeniach sierpnia 1920 roku. Te same wartości były, są dzisiaj i będą w przyszłości fundamentem w budowaniu Królestwa Bożego na ziemi i kształtowania cywilizacji miłości.

* * *

Czy zdajemy w pełni sobie sprawę z tego, co się w sierpniu i kolejnych miesiącach pamiętnego, 1920 roku, wydarzyło na naszych ziemiach? Dopiero co – w listopadzie 1918 roku cieszyliśmy się odzyskaniem niepodległości, chociaż jeszcze spore części przyszłej II Rzeczypospolitej były w trakcie toczonych walk o wolność, a już od 15 lutego 1919 roku musieliśmy, jako naród, podjąć zmagania z bolszewicką Rosją. Nasi bracia i siostry stanęli wtedy do walki – nie tylko o uchronienie Ojczyzny przed kolejnym zaborem – ale dla ocalenia wszystkich tych wartości, które rodzą się z przyjęcia Ewangelii – nauki Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela. Z perspektywy czasu łatwiej ocenić te wydarzenia, a uczą one nas, że danina krwi polskiej uratowała zarówno nasz naród, jak i inne narody europejskie, a może postawiła zaporę przed urzeczywistnieniem strasznych zamiarów wszechświatowej rewolucji bolszewickiej. Niestety, wiele państw przyklasnęło temu wszystkiemu, by bolszewicki pożar ogarnął Europę i świat.

* * *

Wielka rocznica zwycięstwa dobra nad złem przypomina nam o potrzebie wyrażenia przez nasze pokolenie wdzięczności Bogu, Matce Bożej i ludziom.

Dzisiaj – na wzór wielkiej modlitwy nowennowej z sierpnia 1920 roku – cała nasza diecezja począwszy od dnia 5 sierpnia trwa na modlitwie, łącząc się z naszymi przedstawicielami, którzy idą w 37. Praskiej Pielgrzymce Rodzin na Jasną Górę. Nowennę zakończy nocna adoracja Najświętszego Sakramentu, która będzie zorganizowana w każdej parafii z 14 na 15 sierpnia.

Szczególną cześć pragniemy oddać Matce Bożej Łaskawej, Patronce Warszawy i Strażniczce Polski. To do niej lud Warszawy zanosił gorące i pełne ufności modły o ocalenie Stolicy i Polski od kolejnej niewoli, upraszając zwycięstwo. Ku jej czci została ufundowana przez naszą wspólnotę diecezjalną i tych, którzy poczuwają się do wdzięczności wobec Matki Zbawiciela dostojna statua Matki Bożej Łaskawej, Patronki Warszawy i Strażniczki Polski. Znajdzie ona swoje miejsce w pobliżu nowej świątyni w parafii św. Jana Pawła II w Radzyminie.

* * *

Umiłowani Diecezjanie i Goście. Wprawdzie przez pośrednictwo wielu mediów jest przekazywany nasz diecezjalny program obchodów 100. rocznicy Bitwy Warszawskiej – Cudu nad Wisłą, pozwólcie, że krótko powtórzę w tym liście nasze zamiary.

Obchody rozpoczniemy już 13 sierpnia, uroczystą Mszą św. o godz. 18.00 pod przewodnictwem kard. Kazimierza Nycza, naszego metropolity, w kościele Matki Bożej Zwycięskiej na Kamionku, w miejscu, skąd (po odprawieniu Mszy św.) wyruszyły na front oddziały młodzieży akademickiej i gimnazjaliści wraz z ks. Ignacym Skorupką.

Dnia następnego, 14 sierpnia, Msza św. polowa o godz. 17.00 przy pomniku w Wólce Radzymińskiej (gmina Nieporęt), w miejscu bitwy i ukazania się Matki Bożej. Mszy św. będzie przewodniczył i kazanie wygłosi bp Marek Solarczyk, nasz biskup pomocniczy.

Tego samego dnia zbierzemy się jeszcze na modlitwę i złożenie wieńców o godz. 21.00 w Ossowie, przy krzyżu ustawionym w miejscu śmierci ks. Skorupki.

Uroczystości centralne zaplanowane są na 15 sierpnia. Po modlitwach porannych przy krzyżu upamiętniającym śmierć ks. Skorupki i złożeniu wieńców będziemy uczestniczyć w uroczystej Mszy św. o godz. 9.30 przy kaplicy w Ossowie, pod przewodnictwem i z homilią ks. abp. Stanisława Gądeckiego, Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, który również ukoronuje Obraz Matki Bożej z tutejszej kaplicy i odmówi akt zawierzenia Maryi.

Tego samego dnia w Radzyminie o godz. 17.00, na cmentarzu, gdzie pochowani są oficerowie i żołnierze polegli w Bitwie Warszawskiej, Mszy św. przewodniczyć będzie i okolicznościowe kazanie wygłosi abp. Wojciech Polak, Prymas Polski.

W niedzielę, 16 sierpnia spotykamy się w Radzyminie, w parafii Św. Jana Pawła II. Podczas Mszy św. o godz. 12.00. nastąpi odsłonięcie i poświęcenie figury Matki Bożej Łaskawej, Patronki Warszawy i Strażniczki Polski

Nasze kilkudniowe dziękczynienie zakończymy dnia 17 sierpnia 2020 r. w Mińsku Mazowieckim, w parafii Narodzenia NMP. Uroczystej Mszy św. o godz. 18.00 będzie przewodniczył abp. Salvatore Pennacchio, Nuncjusz Apostolski w Polsce, a okolicznościowe kazanie wygłosi bp Marek Solarczyk. To tutaj po zwycięskiej batalii zatrzymał się ze swoimi oddziałami gen. Józef Haller, aby podziękować Bogu za otrzymane łaski i za zwycięstwo. Uczynił to przed obrazem Matki Bożej Anielskiej, która od tej chwili zaczęła być nazywana Matką Bożą Hallerowską. Obraz ukoronowano w 2000 roku. Przewodniczył wtedy uroczystościom kard. Józef Glemp, Prymas Polski i pierwszy ordynariusz naszej diecezji bp Kazimierz Romaniuk.

Umiłowani Siostry i Bracia. Niech nasze serca będą pełne wdzięczności wobec niezmierzonej hojności Boga w Trójce Świętej Jedynego i Matki Zbawiciela.

Tak jak przed stu laty wzywaliśmy orędownictwa św. Andrzeja Boboli, bł. Władysława z Gielniowa, tak i dzisiaj – wzbogaceni o nowych świętych i błogosławionych Patronów; szczególnie św. Jana Pawła II i św. Faustynę – wypraszajmy potrzebne łaski dla nas samych i umiłowanej Ojczyzny. Amen.

Z pasterskim błogosławieństwem i modlitwą

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

            12 kwietnia 2020
     Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

Przed wielkanocnym śniadaniem, pozostając w duchowej łącznościz rodziną
i bliskimi, modli
twę, zamiast zwykłej «przed jedzeniem» można odmówić
poniższą modlitwę, dla podkreślenia uroczystego charakteru posiłku.

Osoba prowadząca rozpoczyna modlitwę i wszyscy żegnają się znakiem
krzyża:

W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
W. Amen.

(Modlitwę można poprzedzić odczytaniem Ewangelii o zmartwychwstaniu:
Mt 28, 1-10 lub J 20, 1-9)

Następnie przygotowuje obecnych i wypowiada modlitwę:
Nasz Pan, Jezus Chrystus, umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia, abyśmy żyli Bożym życiem i uczestniczyli w wielkiej radości, której źródłem jest Jego zwycięstwo. Dla podkreślenia wielkości tej niedzieli, która jest uroczystością nad uroczystościami, chcemy spożyć świąteczne śniadanie. Prośmy, aby sam Pan pobłogosławił nasze pokarmy, aby oddalił od nas widmo epidemii i napełnił nasze serca radością.

Módlmy się:
Panie Jezu Chryste, Ty w dzień przed męką i śmiercią poleciłeś uczniom przygotować paschalną wieczerzę, a w dniu zmartwychwstania zasiadłeś do stołu z apostołami, aby wraz z nimi spożyć posiłek.  Prosimy Cię, pozwól nam z wiarą przeżywać Twoją obecność z nami podczas wielkanocnego posiłku, abyśmy mogli się radować udziałem w Twoim życiu i zmartwychwstaniu.
Chlebie żywy, który zstąpiłeś z nieba i dajesz życie światu, pobłogosław chleb i wszelkie świąteczne pieczywo na pamiątkę chleba, którym nakarmiłeś słuchających Ciebie wytrwale na pustkowiu, i który wziąłeś w swoje święte i czcigodne ręce, aby go przemienić w swoje Ciało.
Baranku Boży, Ty pokonałeś zło i obmyłeś świat z grzechów, pobłogosław to mięso, wędliny i wszelkie pokarmy, które będziemy jedli na pamiątkę baranka paschalnego i świątecznych potraw, jakie Ty spożyłeś z apostołami podczas Ostatniej Wieczerzy.
Chryste, nasze życie i zmartwychwstanie, pobłogosław te jajka, znak nowego życia, i spraw, abyśmy potrafili dzielić się z innymi wielkanocną radością, a kiedyś weszli na wieczną ucztę w domu Ojca, gdzie żyjesz i królujesz na wieki wieków.

W. Amen.

DEKRET

Z powodu wprowadzenia w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego i ze względu na obowiązujące wraz z nim przepisy prawa państwowego jesteśmy w tym wyjątkowym czasie zobligowani do dostosowania naszego życia religijnego do zaleceń władz świeckich. Wprowadzone regulacje prawne mają na celu powstrzymanie rozprzestrzeniania się wirusa poprzez ograniczenie kontaktów między obywatelami.
Nawiązując do wcześniejszych komunikatów oraz udzielonej już dyspensy od obowiązku uczestnictwa w niedzielnej Mszy św. i zachęcając do osobistych i rodzinnych form życia duchowego, niniejszym dekretem wprowadzam w życie następujące postanowienia:
1. Zawieszam wspólnie celebrowane nabożeństwa (Gorzkie Żale, Drogi Krzyżowe, Godzinki, Różaniec, Koronka do Miłosierdzia Bożego i inne), a uwzględniając ich bogactwo duchowe, zachęcam do indywidualnego i rodzinnego ich odprawiania.
2. Zawieszam spotkania formacyjne, kursy (np. przedmałżeńskie), wszelkie formy rekolekcji (w tym rekolekcje parafialne), pielgrzymki, sakrament bierzmowania udzielany w Bazylice Katedralnej oraz wszelkie inne zgromadzenia o charakterze formacyjnym lub pozaliturgicznym.
3. Ograniczam możliwość uczestnictwa wiernych we Mszach św. (niedzielnych, obrzędowych, w dni powszednie) do osób zamawiających intencję mszalną lub, w wypadku pogrzebu, do najbliższej rodziny. We wszystkich Mszach, wraz z duchowieństwem parafialnym, posługującymi w liturgii i uczestnikami może brać udział maksymalnie 50 osób.
4. Jeśli w parafii jest prowadzona w ciągu dnia adoracja Najświętszego Sakramentu, obowiązkiem proboszcza jest zorganizowanie jej w taki sposób, aby jednocześnie w kościele nie przebywało więcej niż dopuszczalna przez prawo państwowe liczba osób (maksymalnie 50).
5. Udział wiernych w Mszach św. w kaplicach prywatnych, półpublicznych i publicznych mieszczących się w domach zakonnych, wspólnot kościelnych etc. oraz w zakładach opieki, opiekuńczo-leczniczych, szpitalach etc. zostaje ograniczony wyłącznie do mieszkańców lub pracowników. Zabraniam udziału w tych celebracjach członkom służby liturgicznej oraz jakichkolwiek innych osób nie będących mieszkańcami, pracownikami lub podopiecznymi placówek. W wypadku gdyby liczba osób uprawnionych do udziału we Mszy św. lub nabożeństwie wynikającym z konstytucji zakonnych była większa niż dopuszczona prawem liczba 50 osób, zarządzam, aby zorganizować taką liczbę celebracji, by zachowane zostały przepisy prawa państwowego.
6. Zachęcam, aby w trakcie adoracji Najświętszego Sakramentu kapłani sprawowali sakrament pokuty i zobowiązuję proboszczów do przestrzegania norm dotyczących liczby zgromadzonych w kościele osób. Jeżeli przemawiają za tym okoliczności funkcjonowania parafii, polecam zorganizowanie odpowiednich służb parafialnych odpowiadających za zachowanie norm prawnych dotyczących liczby wiernych zgromadzonych w kościele. Takim służbom należy zapewnić odpowiednie środki ochronne.
7. Zalecam, aby osoby konsekrowane i duchowni (w kościołach, bez udziału wiernych świeckich) oraz świeccy (we własnych domach), zgodnie z komunikatem Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski z dnia 13.03.2020 r., każdego dnia, o godzinie 20.30, odmawiali Różaniec w intencji osób chorych oraz tych, którzy się nimi opiekują, jak również służb medycznych i sanitarnych, a także o pokój serc i łaskę nawrócenia.
8. Przypominam, że Msze św. transmitowane przez środki masowego przekazu oraz inne modlitwy dają możliwość duchowego przeżywania tajemnic wiary, które w tych nadzwyczajnych okolicznościach mogą być nieocenione dla dobra duszy i społeczeństwa. Jednocześnie formy te wymagają zachowania odpowiedniego sposobu uczestnictwa. Wyrażam wdzięczność mediom ogólnopolskim, diecezjalnym oraz parafialnym za to, że stwarzają szeroką ofertę duchowego przeżycia poprzez transmisje telewizyjne, radiowe oraz internetowe.
9. Zarządzenie powyższe obowiązuje od chwili ogłoszenia do odwołania. Zobowiązuję do śledzenia stron internetowych oraz profili w mediach społecznościowych Diecezji Warszawsko-Praskiej, gdzie na bieżąco będą publikowane wszelkie aktualizacje.
10. Przypominam wszystkim, których obowiązuje wprowadzenie w życie powyższego dekretu, że, uwzględniając powagę sytuacji oraz naszą odpowiedzialność za wiernych, zgodnie z kan. 273 i 274 par. 2, osoby te powinny zrealizować wprowadzone zarządzenia bezwarunkowo, ze świadomością konsekwencji wynikających z prawa świeckiego i kościelnego.
Czcigodni duszpasterze i wspólnoto diecezjalna! Z całego serca proszę o zrozumienie tych rozporządzeń wynikających z naprawdę wyjątkowej sytuacji w naszym kraju i na całym świecie. Nasze pokolenia, nigdy nie spotkały się z takim doświadczeniem. Stąd też trudno nam jest nieraz zrozumieć różne uwarunkowania, jakim podlegamy. Pragnijmy, aby mimo wielu zewnętrznych ograniczeń umacniała się w nas potrzeba całkowitego zaufania Opatrzności Bożej.
Módlmy się, aby Bóg raczył oddalić od nas wszelkie choroby i nieszczęścia.
Matko Boża Zwycięska, Módl się za nami!
+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski
Warszawa, dnia 13 marca 2020 r.

stosujmy się do rozporządzenia organów państwowych
by na Mszy św. w kościołach przebywało do 50 osób

W związku z wprowadzeniem stanu zagrożenia epidemicznego w Polsce oraz stosując się do rozporządzeń organów państwowych z 13 marca br., które ograniczyły liczbę uczestników zgromadzeń do 50 osób, w tej wyjątkowej sytuacji, proszę biskupów diecezjalnych o wydanie decyzji, aby podczas każdej Mszy św. i nabożeństw wewnątrz kościoła mogło przebywać maksymalnie 50 osób – napisał w specjalnym komunikacie przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki.

„W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!” (2 Kor 5, 20)
 

Drodzy bracia i siostry!

Również w tym roku Pan daje nam czas sprzyjający przygotowaniu się do świętowania z odnowionym sercem wielkiej tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Jest ona  niezwykle ważna w życiu chrześcijańskim osobistym i wspólnotowym. Myślą i sercem musimy stale powracać do tej Tajemnicy. Bowiem wzrasta w nas ona nieustannie, na tyle, na ile dajemy się wciągnąć jej dynamizmem duchowym i przystajemy na nią, dając odpowiedź wolną i szczodrą.

1.     Tajemnica paschalna, podstawa nawrócenia

Radość chrześcijanina wypływa ze słuchania i przyjęcia Dobrej Nowiny o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa: kerygmy. Streszcza ona Tajemnicę tej miłości, która „jest tak realna, tak prawdziwa, tak konkretna, że ​​oferuje nam relację pełną szczerego i owocnego dialogu” (adhort. apost. Christus vivit, 117). Kto wierzy w tę wieść,  odrzuca kłamstwo, według którego nasze życie miałoby swe pochodzenie w nas samych, podczas gdy w rzeczywistości pochodzi ono z miłości Boga Ojca, z Jego woli, by dać życie w obfitości (por. J 10, 10). Jeśli natomiast słuchamy bałamutnego głosu „ojca kłamstwa” (por. J 8, 45), to narażamy się na pogrążenie w otchłani nonsensu, doświadczając piekła już na ziemi, jak o tym niestety świadczy wiele dramatycznych wydarzeń z doświadczenia ludzkiego osobistego i zbiorowego.

Dlatego w tym Wielkim Poście roku 2020 chciałbym przekazać każdemu chrześcijaninowi to, co już napisałem ludziom młodym w adhortacji apostolskiej Christus vivit: „Spójrz na rozpostarte ramiona ukrzyżowanego Chrystusa, pozwól się zbawiać zawsze na nowo. A kiedy idziesz wyznać swoje grzechy, mocno wierz w Jego miłosierdzie, które cię uwalnia na zawsze od wszelkiej winy. Kontempluj Jego krew przelaną z powodu tak wielkiej miłości i daj się przez nią oczyścić. W ten sposób możesz się nieustannie odradzać na nowo” (n. 123). Pascha Jezusa nie jest wydarzeniem z przeszłości: ze względu na moc Ducha Świętego jest zawsze aktualna i pozwala nam postrzegać i dotykać z wiarą ciała Chrystusa w wielu osobach cierpiących.

2.     Pilna potrzeba nawrócenia

Warto rozważyć dogłębniej Tajemnicę Paschalną, dzięki której została nam udzielona łaska Boża. Doświadczenie miłosierdzia jest bowiem możliwe tylko w kontakcie „twarzą w twarz” z ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Panem, który „umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2, 20). Chodzi o dialog serca z sercem, przyjaciela z przyjacielem. Właśnie dlatego w okresie Wielkiego Postu tak ważna jest modlitwa. Jest ona nie tyle obowiązkiem, ile wyraża potrzebę odpowiadania na miłość Boga, która nas zawsze uprzedza i wspiera. Chrześcijanin modli się bowiem mając świadomość, że jest miłowany pomimo swej niegodności. Modlitwa może przybierać różne formy, ale w oczach Boga tak naprawdę liczy się to, że drąży nasze wnętrze doprowadzając do rozkruszenia zatwardziałości naszego serca, aby je coraz bardziej nawracać ku Niemu i ku Jego woli.

Zatem w tym szczególnie sprzyjającym okresie pozwólmy się wyprowadzić na pustynię, jak Izrael (por. Oz 2,16), abyśmy mogli w końcu posłuchać głosu naszego Oblubieńca, pozwalając mu rozbrzmiewać w nas z większą głębią i otwartością. Im bardziej damy się zaangażować Jego Słowu, tym bardziej uda się nam doświadczyć Jego bezinteresownego miłosierdzia względem nas. Nie pozwólmy zatem, aby ten czas łaski przeminął daremnie, w zarozumiałym złudzeniu, że to my jesteśmy panami czasów i sposobów naszego nawrócenia ku Niemu.

3.     Przejmująca wola Boga prowadzenia dialogu ze swoimi dziećmi

Nigdy nie można uznawać za pewnik tego, że Pan da nam po raz kolejny czas sprzyjający naszemu nawróceniu. Ta nowa szansa powinna wzbudzić w nas poczucie wdzięczności i otrząsnąć nas z odrętwienia. Pomimo niekiedy nawet dramatycznej obecności zła w naszym życiu, podobnie jak w życiu Kościoła i świata, ta przestrzeń, dana nam dla zmiany kursu, wyraża nieustępliwą wolę Boga, by nie zrywać z nami dialogu zbawienia. W ukrzyżowanym Jezusie, którego „Bóg dla nas grzechem uczynił” (2 Kor 5, 21), wola ta posunęła się tak daleko, że na Jego Syna spadły wszystkie nasze grzechy, aż po „zwrócenie się Boga przeciwko samemu sobie”, jak powiedział papież Benedykt XVI (Enc. Deus caritas est, 12). Istotnie Bóg miłuje także swoich nieprzyjaciół (por. Mt 5, 43-48).

Dialog, który Bóg chce nawiązać z każdym człowiekiem poprzez Tajemnicę Paschalną swego Syna, nie jest jak ten przypisywany  mieszkańcom Aten, którzy „poświęcali czas jedynie albo mówieniu o czymś, albo wysłuchiwaniu czegoś nowego” (Dz 17, 21). Tego rodzaju gadulstwo, podyktowane pustą i powierzchowną ciekawością jest cechą światowości wszystkich czasów, a w naszych czasach może również wniknąć w zwodnicze używanie środków społecznego przekazu.

4.     Bogactwo, którym trzeba się dzielić, a nie gromadzić tylko dla siebie

Postawienie w centrum życia Tajemnicy Paschalnej oznacza odczuwanie współczucia dla ran Chrystusa ukrzyżowanego, obecnych w wielu niewinnych ofiarach wojen, przemocy wobec życia, począwszy od tego, które ma się nie narodzić po osoby starsze, różnorodnych form przemocy, katastrof ekologicznych, nierównego podziału dóbr ziemi, handlu ludźmi we wszelkich jego formach i niepohamowanego pragnienia zysku, będącego formą bałwochwalstwa.

Także dzisiaj ważne jest wezwanie ludzi dobrej woli do dzielenia się swoimi dobrami z najbardziej potrzebującymi poprzez jałmużnę, jako formę osobistego uczestnictwa w budowaniu świata bardziej sprawiedliwego. Dzielenie się w miłości czyni człowieka bardziej ludzkim; gromadzenie grozi upodleniem go, zamknięciem w egoizmie. Możemy i musimy pójść jeszcze dalej, biorąc pod uwagę strukturalne wymiary gospodarki. Z tego powodu w okresie Wielkiego Postu roku 2020, w dniach 26–28 marca zwołałem do Asyżu młodych ekonomistów, przedsiębiorców i ludzi mających wpływ na zachodzące zmiany, aby przyczynić się do nakreślenia konturów gospodarki bardziej sprawiedliwej i sprzyjającej włączeniu społecznemu, niż obecna. Jak wielokrotnie powtarzało Magisterium Kościoła, polityka jest wybitną formą miłości (por. Pius XI, Discorso alla FUCI, 18 grudnia 1927 r.). To samo dotyczy zajmowania się gospodarką cechującą się tym samym duchem ewangelicznym, który jest duchem Błogosławieństw.

W nadchodzącym Wielkim Poście przyzywam wstawiennictwa Najświętszej Maryi Panny abyśmy przyjęli wezwanie do pojednania się z Bogiem, utkwili nasze spojrzenie serca na Tajemnicy Paschalnej i nawrócili się na otwarty i szczery dialog z Bogiem. W ten sposób będziemy mogli stać się tym, o czym Chrystus mówi w odniesieniu do swoich uczniów: solą ziemi i światłem świata (por. Mt 5, 13-14).

Franciszek

Rzym, w Bazylice św. Jana na Lateranie

7 października 2019 r., we wspomnienie Matki Bożej Różańcowej

24 lutego 2020, 11:16

Zapraszamy na Gorzkie Żale z kazaniami pasyjnymi. W niedziele Wielkiego Postu po Mszy wieczornej (w marcu Msza o 17:00; w kwietniu o 18:00).

W tym roku tematy kazań pasyjnych są następujące:

o. Kazimierz Szałaj SVD

Chrystus cierpiący w najbiedniejszych, najsłabszych i bezbronnych.

Chrystus cierpiący w dziecku. (Iz 42,1-4)

Chrystus cierpiący we współmałżonku. (Iz 42,5-9)

Chrystus cierpiący w bezrobotnych i biednych. (Iz 49,1-9)

Chrystus cierpiący w bezdomnych i głodnych. (Iz 50, 4-9)

Chrystus cierpiący w opuszczonych ciężko chorych, i niepełnosprawnych. (Iz52,13-53,12)

Szanowni Państwo,

Większość państw Europy, w tym nasi najbliżsi sąsiedzi, odnotowało już przypadki zarażenia nowym koronawirusem. Zapewne i my w Polsce doświadczymy pierwszego przypadku zarażenia. Najważniejszy w kontakcie z każdym wirusem jest dostęp do informacji, wiedza, a także spokój i zdrowy rozsądek. Inne koronawirusy od dawna są w Polsce przyczyną infekcji dróg oddechowych. Co niezwykle istotne, ok. 80 proc. infekcji wywołanych koronawirusem z Chin przebiega w sposób łagodny. Objawy są identyczne z objawami grypy. Również przebieg samej choroby jest bardzo podobny. I tak jak w przypadku zarażenia wirusem grypy musimy być ostrożni i poddać się leczeniu by nie dopuścić do powikłań. Najważniejsze więc byśmy dokładnie wiedzieli jak się zachować w przypadku kontaktu z osobą zarażoną lub gdy nas samych dotknie infekcja. Przede wszystkim unikajmy wszelkiego kontaktu z osobami kaszlącymi i kichającymi. Zachowujmy zasady higieny, na czele z systematycznym myciem rąk.
Jeżeli nie byliśmy za granicą w rejonach wysokiego ryzyka, a mamy objawy chorobowe 38 °C, kaszel lub duszności udajmy się do lekarza pierwszego kontaktu.
Jeżeli byliśmy w ciągu ostatnich 14 dni w Północnych Włoszech lub Chinach i mamy gorączkę, czyli minimum 38 °C i kaszel, powinniśmy jak najszybciej skontaktować się z Sanepidem i udać się do najbliższego szpitalnego oddziału chorób zakaźnych, ale nie środkami transportu publicznego.
Jeżeli natomiast wróciliśmy w ostatnich dniach z zagranicy, gdzie wystąpiły zarażenia koronawirusem, ale nie mamy żadnych objawów chorobowych, kontrolujmy dwa razy dziennie temperaturę ciała i ograniczmy nasze kontakty towarzyskie przez najbliższe 14 dni. W razie wątpliwości zadzwońmy do najbliższej stacji Sanepidu lub na infolinię NFZ.
Listę oddziałów zakaźnych oraz ważne numery telefonów znajdą Państwo na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia – mz.gov.pl
 
Informację można też uzyskać na infolinii NFZ – 800 190 590
 
Minister Zdrowia Prof. Łukasz Szumowski
 

W związku z możliwością pojawienia się korona wirusa na terenie Polski, zachęcam duchowieństwo i wiernych do zachowania zwiększonej ostrożności. W ewentualnych ogniskach tego zjawiska należy – w kościołach i pomieszczeniach parafialnych – przez czas jego trwania starać się o pomniejszenie ryzyka zachorowań poprzez zwrócenie szczególnej uwagi na zachowywanie podstawowych zasad higieny.
Ponieważ istnieje wiele dróg przenoszenia się tego wirusa – a komunikacja między ludźmi jest dzisiaj bardzo intensywna – trzeba, aby księża biskupi w swoich diecezjach, w ośrodkach, w których pojawiłoby się takie zagrożenie, przekazali wiernym informację o możliwości przyjmowania na ten czas Komunii świętej duchowej lub na rękę.
Komunia duchowa jest to akt modlitewny, którego celem jest osiągnięcie takiego zjednoczenia z Jezusem, jakie daje nam przyjmowanie Go w sakramencie Jego Ciała i Krwi, lecz poza przestrzenią sakramentalną. Składa się ona z trzech elementów: wzbudzenia wiary w realną obecność Chrystusa w Eucharystii, miłości skierowanej ku Niemu oraz pragnienia, aby Jezus zechciał duchowo wejść w nasze życie.
Kto ma obawy przed zarażeniem, ten nie powinien w tym czasie korzystać z wody święconej umieszczonej w kropielnicach.
Pamiętajmy, że w czasie każdego zagrożenia życia społeczności ludzkiej odwoływano się zawsze do mocy gorącej modlitwy i skuteczności sakramentów. Dlatego zachęcam wszystkich do ożywienia głębokiej wiary w moc Eucharystii i polecania Panu Bogu tej sprawy w modlitwie powszechnej.
+ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
Wiceprzewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE)
Warszawa, dnia 28 lutego 2020 roku

Dobiegł końca rok 2019. Z wiarą i nadzieją wchodzimy w rok 2020. Na przełomie roku dokonujemy podsumowań i snujemy plany na przyszłość. W naszym życiu religijnym mamy robić to samo. Powinniśmy dokonywać bilansu – patrząc na miniony czas, na nasze duchowe sukcesy i porażki, mamy tak zaplanować czas, który nadchodzi, aby był przez nas dobrze przeżyty, tzn. zagospodarowany zgodnie z wolą Bożą.
Co wydarzyło się w naszej wspólnocie parafialnej w roku 2019?
W naszej parafii chrzest przyjęło 98 dzieci. Z tego 63 to dzieci narodowości polskiej, 28 dzieci Wspólnoty wietnamskiej, 2 Chińczyków, 4 dzieci z rodzin hiszpańskojęzycznych i jedno z rodziców Polaka i Litwinki. (W roku 2018 mieliśmy 41 chrztów). Nie było w ubiegłym roku I Komunii Świętej w naszej parafii. W roku 2020 do I Komunii przygotowuje się 25 dzieci. Do sakramentu bierzmowania udzielanego przez ks. bp Marka Solarczyka 29 X 2019 przystąpiło 18 osób. Co miesiąc z posługą sakramentalną odwiedzamy 6ciu chorych.
W niedzielę 20 października (podczas liczenia wiernych) na wszystkich Mszach św. obecnych było ok. 650 osób (w tym ok. 250 mężczyzn i ok. 400 kobiet). Mniej niż połowa przystąpiła do Komunii.
W naszej parafii zostało pobłogosławionych 17 małżeństw sakramentalnych, a wygłoszonych zapowiedzi przedślubnych było 40. W naszym kościele odbyły się właściwie tylko 2 śluby Polaków. Liczba 15-tu małżeństw dotyczy Wspólnoty Wietnamczyków. Zostało też wystawionych 9 licencji na śluby poza naszą parafią.
Na wieczny spoczynek zostało odprowadzonych 5-ciu zmarłych z naszej parafii. Pogrzeby 4 zmarłych, odbyły się w innych parafiach. U nas mieliśmy tylko 1 pogrzeb – Mszę na pożegnanie o. Krzysztofa Łukoszczyka SVD.
Dzięki śp. o. Krzysztofowi od marca mamy w świątyni relikwie św. Joanny Beretty Molla. Dziękujemy o. Krzysztofowi za ofiarne prowadzenie parafii, za przegotowanie wizytacji biskupiej, którą w czerwcu przeprowadził bp. Marek Solarczyk. Modlimy się o życie wieczne dla śp. o. Krzysztofa i prosimy, by nas wspierał z Domu Ojca Niebieskiego.
Chciałbym serdecznie podziękować wszystkim, którzy pomogli w remontach naszej świątyni. Jest to szczególnie widoczne na dolnej kondygnacji i przy głównym wejściu, do którego docieramy po nowych schodach. Dziękuję Wspólnocie Wietnamczyków, która pomogła materialnie w remoncie kaplicy dolnej. Dziękuję wszystkim wolontariuszom, którzy bezinteresownie pomogli we wszelkich pracach remontowych – dzielni panowie i panie z naszej parafii (wśród nich wielkie zasługi ma pan Wiesław, o. Eryk, pan Tomasz, pan Grzegorz i wielu innych – wszystkim serdecznie dziękuję. Dziękuję panom Jankowi i Darkowi, z mojej poprzedniej parafii, którzy przybyli tu, by pomóc w remontach, panu Markowi, mojemu bratu bliźniakowi i kuzynowi, którzy pomogli zwłaszcza w remontach na plebanii (mamy tam teraz pokój gościnny, a składzik został zamieniony na klasę, w której odbywa się nauka polskiego dla Wietnamczyków i próby scholi dziecięcej).
Dzięki ofiarnemu zaangażowaniu o. Eryka oraz świeckich liderów, wielką radością i nadzieją napawa wzrost duchowy naszej parafii. W naszej parafii działa chór mieszany, schola dziecięca, mamy też siedmiu ministrantów, co dwa tygodnie spotyka się też grupa biblijna. Przy parafii działa też krąg Kościoła Domowego.
Dziękujemy serdecznie za pomoc panu Edmundowi, naszej dzielnej Ekipie Sprzątającej – co tydzień możemy liczyć na ich ofiarną i bezinteresowną pomoc w sprzątaniu kościoła. Dziękujemy też naszym dzielnym Dekoratorom (dzięki nim mamy m. in. pięknie odnowione gabloty z wotami) i Pomocnikom w parafialnych wydarzeniach. Jest to stała grupa osób, dzięki którym mogą się odbywać parafialne spotkania czy pikniki oraz inne wydarzenia.
Działania wszystkich zaangażowanych osób pomogły nam przeżyć owocnie specjalny miesiąc misyjny – październik. Na początku tego miesiąca mieliśmy wprowadzenie relikwii bł. Jerzego Popiełuszki, potem odbyło się w naszej Parafii spotkanie Rodziny Radia Maryja, transmitowane w telewizji TRWAM. W październiku mieliśmy też wizytę naszych współbraci Misjonarzy werbistów, którzy dzielili się swoim doświadczeniem misyjnym. Potem był odpust ku czci św. Jadwigi Śląskiej i bierzmowanie.
Dziękuję wszystkim, którzy w listopadzie modlili się za naszych zmarłych, za naszą Ojczyznę. Dziękuję Dzieciom i Rodzicom (zwłaszcza Pierwszokomunijnym) za udział w Roratach w grudniu. Dziękuję wszystkim, którzy pomogli w przygotowaniu dekoracji i oprawy Świąt Bożego Narodzenia. Dziękuję wszystkim, którzy przyjęli lub dopiero przyjmą wizytę duszpasterską w swoich mieszkaniach i domach. Mam nadzieję, że sytuacja trochę się jeszcze poprawi (na razie przyjmuje nas tylko ok. 25 % mieszkańców).
Wielu rzeczy w naszej parafii wciąż jeszcze brakuje, mamy problemy z przyłączem energetycznym, szukamy najlepszego sposobu na dogrzanie naszej świątyni (na razie nie jest bardzo zimno).
Parafia nie ma długów! Ale nie jesteśmy też zbyt bogaci i w przyszłości będziemy musieli szukać źródeł finasowania prac przy termomodernizacji oraz remoncie naszej świątyni i plebanii.
Za wszystko Bogu niech będzie chwała, a Wam czcigodni Parafianie, Przyjaciele, Współbracia Werbiści, Sympatycy naszej Parafii składam serdeczne Bóg zapłać.
Niech nie będzie w nowym roku dnia, w którym nie postąpimy choć trochę w świętości. Każdy przeżyty dzień niech będzie krokiem w stronę Boga. I niech każdy taki krok będzie czyniony ze spokojem w sercu, spokojem, który może dać tylko wiara. Tego Wam, na cały 2020 rok, życzę.
Wasz proboszcz: o. Kazimierz Szałaj SVD

PLAN ODWIEDZIN DUSZPASTERSKICH (KOLĘDY) 2019/20
Poniżej podajemy plan tegorocznych odwiedzin duszpasterski w Parafii Świętej Jadwigi Śląskiej w Warszawie. Będziemy się starali dotrzeć w każde miejsce naszej parafii. Prosimy jednak o zgłaszanie chęci przyjęcia kapłana po kolędzie. Chęć przyjęcia księdza przynoszącego błogosławieństwo Boże i poświęcającego mieszkanie można wyrazić albo poprzez osobistą prośbę (w kancelarii parafialnej lub w zakrystii) albo drogą elektroniczną (adres: parafiajadwigi4@gmail.com lub telefonicznie (nr. 884 997 939).
W razie niemożliwości przyjęcia kolędy w wyznaczonym terminie zawsze jest możliwość zgłoszenia chęci przyjęcia księdza w ramach „kolędy dodatkowej”, wybierając konkretny dzień odwiedzin od 24 do 25.01.2020r).
Od poniedziałku do piątku zaczynamy od 16:00 a w soboty od 10:00.

27.12 piątek
– Kowalczyka 16 (101 – 157)
– Kowalczyka 16 (201 – 261)
28.12 sobota
– Kowalczyka16 (301 – 361)
– Kowalczyka 16 (401 – 461)
30.12 poniedziałek
– Kowalczyka 16 (501 – 561)
– Kowalczyka 16 (601 – 661)
02.01 czwartek
– Kowalczyka 16 (701 – 761)
– Kowalczyka 16 (801 – 856)
– Kowalczyka 16 (901 – 956)
03.01 piątek
– Kowalczyka 16 (1001 – 1049)
– Kowalczyka 16 (1101 – 1304)
– Kowalczyka 11 (1 – 26)
04.01- sobota
– Kowalczyka 11 (27 – 52)
– Kowalczyka 9
– Kowalczyka 9
07.01 wtorek
– Kowalczyka 7
– Kowalczyka 7
– Kowalczyka 5 (1 – 39)
– Kowalczyka 5 (40 – 77)
08.01 środa
– Kowalczyka 5 (78 – 103)
– Kowalczyka 5 (104 – 134)
– Kowalczyka 5 (135 – 167)
– Kowalczyka 3 (1 – 30)
09.01 czwartek
– Kowalczyka 3 (31 – 62)
– Kowalczyka 3 (63 – 91)
– Kowalczyka 3 (92 – 124)
10.01 piątek
– Kowalczyka 3 (125 – 156)
– Kowalczyka 1 (1 – 45)
– Kowalczyka 1 (46 – 88)
11.01 sobota
– Kowalczyka 1C (1 – 42)
– Kowalczyka 1C (43 – 105)
13.01 poniedziałek
– Krzyżówki 28 i 28A
– Krzyżówki 28B i 28C
– Krzyżówki 28D, 30
14.01 wtorek
– Krzyżówki 34A i 36
– Krzyżówki 36A i 36C
– Krzyżówki 36B i 36D
15.01 środa
– Krzyżówki 1, 1A,
– Krzyżówki 1B, 1C,
16.01czwartek
– Krzyżówki – pozostałe numery
– Płochocińska 20, Wartka, Huczna
17.01 piątek
– Gersona (parzyste)
– Gersona (nieparzyste)
18.01 sobota
– Żubowiecka, Morelowa
– Witkiewicza

20.01 poniedziałek
– Jagiellońska 47
– Jagiellońska 70
– Jagiellońska 76
21.01 wtorek
– Starowiślna 5,7
– Starowiślna 9, 9A
– Starowiślna 11
22.01.środa
– Modlińska 56,
– Modlińska 56A, 56B
23.01. czwartek
– Płochocińska 16C
– Kowalczyka 1B
24.01piątek
– kolęda dodatkowa
25.01. sobota
– kolęda dodatkowa

Słowo pasterskie na rozpoczynający się Adwent 2019 roku i nowy rok duszpasterski
przeżywany pod hasłem „Wielka tajemnica wiary”
                                   Wielebni Duszpasterze,
                      Czcigodne Osoby Życia Konsekrowanego,
                                 Umiłowani Diecezjanie,
Z wielkim skupieniem, tęsknotą, ale także wewnętrzną radością otwieramy się na przeżycie kolejnego adwentu – czasu, w którym mamy okazję do bardziej owocnego otwarcia się na łaskę Bożą. Chcemy w tym najbliższym okresie dobrze przygotować się na przeżycie pamiątki przyjścia na świat Jezusa, naszego Zbawiciela. Nie zapominajmy jednak, że zanurzeni jesteśmy w naszym życiu w znacznie dłuższy adwent – czas oczekiwania na ostateczne przyjście Chrystusa Pana.
* * *
Dziś I Niedziela Adwentu i początek nowego roku kościelnego. W liturgii Słowa przez wszystkie adwentowe niedziele towarzyszyć nam będzie prorok Izajasz, który zapowiada świetlaną przyszłość miasta Jeruzalem. Rozumiemy, że ta wyjątkowa chwała Jerozolimy nie jest związana z bogactwem, znaczeniem politycznym ani militarnym, ale z tym, że stamtąd wyszło Prawo Boże i tam Jezus dokonał naszego pojednania z Ojcem. Podobnie jest z każdym z nas. Pamiętajmy, że naszą wielkość mierzy się świętością, czyli zgodnością życia z nauką Jezusa.
Św. Paweł, Apostoł Narodów, wzywa nas dzisiaj do czuwania i trzeźwości. Z codziennych życiowych doświadczeń wiemy, że gdy zależy nam na spotkaniu z kimś dla nas ważnym, dokładamy starań, aby do tego spotkania doszło, abyśmy się nie rozminęli. Apostoł w swoim pouczeniu posługuje się znaną nam symboliką nocy i ciemności, które są synonimami grzechu, a gdy mówi o świetle dnia, ma na myśli prawe i pobożne życie, w którym nie ma miejsca na uleganie pożądliwości ciała. To gwarantuje spotkanie z przychodzącym Zbawicielem. W tym samym duchu zachęty do czuwania, czyli dobrego życia pozostajemy także po lekturze dzisiejszego fragmentu Ewangelii. Czy jest coś ważniejszego i bardziej sensownego niż życie, w którym Bóg ma upodobanie?
* * *
Rozpoczynamy nowy rok liturgiczny i zarazem realizację nowego programu duszpasterskiego, W ubiegłych latach skupiliśmy się na głębszym zrozumieniu sakramentów chrztu świętego i bierzmowania. Teraz przychodzi czas, który chcemy poświęcić Eucharystii. Proponowany trzyletni program znany jest nam pod hasłem „Eucharystia daje życie”. Przez najbliższy rok będziemy podejmowali refleksję nad zagadnieniami, którym patronuje tytuł: „Wielka tajemnica wiary”.
Istotą proponowanego aktualnie programu – jak pisze ks. abp Wiktor Skworc, przewodniczący Komisji Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski – „jest zaproszenie wiernych do bardziej świadomego udziału w tajemnicy Wieczernika; do dnia ustanowienia przez Chrystusa wielkiej tajemnicy naszej wiary”.
Potrzebny jest tutaj spory wysiłek katechetyczny, liturgiczny oraz kaznodziejski, aby wiedza o Eucharystii została pogłębiona. Jeśli to pogłębienie się dokona, wtedy doświadczymy jak mocą Eucharystii zmienia się nasze życie.
Patrząc praktycznie na zadania postawione przez nowy program duszpasterski, powinniśmy dokonać poważnej refleksji nad sakramentem Eucharystii w sytuacji, kiedy spora część ludzi ochrzczonych i bierzmowanych nie rozumie jej istoty i nie uczestniczy w niej regularnie. Już z katechizmu wiemy, że Eucharystia stanowi centralny punkt życia religijnego Kościoła. Została ustanowiona przez |Jezusa Chrystusa w Wielki Czwartek podczas spożywania z uczniami Ostatniej Wieczerzy. Samą zaś Eucharystię nazywamy Ofiarą Ciała i Krwi Chrystusa, którą On ustanowił, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak powierzyć Kościołowi pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania.
Każda celebracja Eucharystii jest wspominaniem Bożego dzieła zbawienia. Ten, który jest wspominany, sam staje się obecny.
Konieczne jest wspomnienie krótkiej katechezy, jaką wygłosił papież św. Jan Paweł II przed naszą katedrą 13 czerwca 1999 r. Przypomniał nam, że Kościół przywiązuje wielką wagę do uczestniczenia w Eucharystii, zwłaszcza w dzień Pański, w niedzielę, w którym obchodzimy pamiątkę zmartwychwstania. Dał świadectwo o tym, że w Kościele w Polsce zawsze żywa była cześć dla Eucharystii i wielkie przywiązanie wiernych do niedzielnego uczestnictwa we Mszy Świętej. Na koniec tamtej katechezy powiedział: „proszę wszystkich moich rodaków: zachowujcie tę dobrą tradycję. Szanujcie Boże przykazanie o świętowaniu dnia Pańskiego. Niech ten dzień będzie naprawdę pierwszym ze wszystkich dni i pierwszym ze wszystkich świąt. Dawajcie wyraz waszej miłości do Chrystusa i do braci, biorąc udział w niedzielnej Uczcie Nowego Przymierza — w Eucharystii”.
Kiedy prawdziwie wypowiadamy słowa: „Oto wielka tajemnica wiary”, czy nie powinniśmy z wielką czcią dbać o to wszystko co się z Eucharystią wiąże? Dbałość o ołtarz, naczynia i księgi liturgiczne, piękno wystroju miejsca sprawowania sakramentu Eucharystii oraz powaga zachowania się uczestników liturgii ma świadczyć o powadze naszej wiary.
* * *
Aktualnie trwają prace Synodu Młodych Diecezji Warszawsko-Praskiej. Już teraz chciałbym podziękować wielu kapłanom, osobom życia konsekrowanego, a szczególnie młodym, którzy zaangażowali się bardzo odpowiedzialnie w dzieło Synodu. Pragniemy rzetelnie wspomóc młodzież, aby nie lękała się o swoją przyszłość i nie bała wyzwań dzisiejszego świata. Będzie to możliwe, jeśli pomożemy im poznać Jezusa i Jego naukę. Potrzebują mądrych przewodników do których może być zaliczony każdy z Was. Proszę rodziców, duszpasterzy, nauczycieli, wychowawców, starsze pokolenie, ale i rówieśników, o zainteresowanie się sprawami Synodu Młodych. Wspomóżcie młodych swoim świadectwem wiary, aby w niedługim czasie ich dojrzała postawa życiowa mogła być wsparciem dla innych.
Wraz z gronem osób rozumiejących i oddanych sprawom młodego pokolenia proszę, aby każda wspólnota parafialna naszej diecezji była czynną cząstką tego wysiłku formacyjnego.
* * *
Za kilka tygodni, kiedy wejdziemy w przeżywanie 2020 roku, będziemy obchodzić w naszej Ojczyźnie 100-lecie Bitwy Warszawskiej zwanej Cudem nad Wisłą.
Św. Jan Paweł II, nawiedzając w Radzyminie – w dniu 13 czerwca 1999 r. – cmentarz żołnierzy poległych w 1920 roku, w Bitwie Warszawskiej, powiedział: „Przed chwilą nawiedziłem Radzymin, miejsce szczególnie ważne w naszej narodowej historii (…). O wielkim Cudzie nad Wisłą przez dziesiątki lat trwała zmowa milczenia. (…) Opatrzność Boża niejako nakłada dzisiaj [na nas] obowiązek podtrzymania pamięci tego wielkiego wydarzenia w dziejach naszego narodu i całej Europy”.
Postarajmy się dobrze przygotować na przeżycie tych sierpniowych dni. Wśród różnych inicjatyw – tak duchowych, intelektualnych, jak i materialnych, związanych ze wspomnianym wydarzeniem – będzie przygotowanie postumentu wraz z figurą Matki Bożej Łaskawej dla upamiętnienia ukazania się Patronki Warszawy w decydującym momencie walk. Stanie on na radzymińskich błoniach przy kościele św. Jana Pawła II.
* * *
Wchodzimy w nowy rok duszpasterski tuż po wyborach parlamentarnych, które stanowią również głęboko chrześcijański wyraz odpowiedzialności za Ojczyznę. Wręcz opatrznościowe staje się powierzenie nowego przedziału naszej współczesnej historii szczególnej osobie – dziś Słudze Bożemu, a niebawem – od dnia 7 czerwca 2020 roku – błogosławionemu Kardynałowi Stefanowi Wyszyńskiemu, Prymasowi Polski, który kochał Ojczyznę bardziej niż własne serce. Takiemu Patronowi zawierzamy nasze codzienne starania o piękny kształt społeczeństwa oraz poszanowanie krzyża i nauki Ewangelii.
Chcemy się do uroczystości beatyfikacyjnych dobrze przygotować, bowiem Kardynał Wyszyński był naszym pasterzem przez całe swoje posługiwanie prymasowskie.
Umiłowani,
Wewnętrzną powagę przeżywanego czasu podkreśla znana antyfona adwentowa: „Niebiosa, rosę spuście nam z góry. Sprawiedliwego wylejcie chmury”. W tych słowach wyczuwamy wielką tęsknotę za przyjściem Zbawiciela – Boga Sprawiedliwego, który ukoi nasze codzienne bóle, trudne zmagania i lęki.
Zachęcajmy się wzajemnie do przeżycia adwentu jako czasu intensywniejszej modlitwy, pogłębienia życia duchowego, kształtowania naszej codzienności w radości, łagodności, pokorze i wzajemnej życzliwości. Niech pomocą będą rekolekcje parafialne, dni skupienia oraz piękne liturgie Mszy św. roratnich, sprawowane w godzinach porannych. Szczególne słowa zachęty do uczestniczenia w tych liturgiach kieruję do dzieci i młodzieży.
Zakończmy życzeniami św. Pawła, Apostoła Narodów, jakie kieruje do Tesaloniczan: „Niech Pan pomnoży waszą liczbę i niech spotęguje waszą miłość wzajemną dla wszystkich, jaką i my mamy dla was; aby wasze serca utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa wraz ze wszystkimi Jego świętymi” (1 Tes 3, 12-13).
Z modlitwą i pasterskim błogosławieństwem
+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski
Warszawa, dnia 1 grudnia 2019 r., w I Niedzielę Adwentu.
Do odczytania na Mszach Świętych w najbliższą niedzielę 1 grudnia.

XIX Dzień Papieski w twej parafii… i w mediach   13 października 2019

XIX Dzień Papieski  Wstańcie, chodźmy!

Tegoroczny, XIX Dzień Papieski, w całej Polsce oraz w środowiskach polonijnych, obchodzić będziemy pod hasłem „Wstańcie, chodźmy!” Słowa te stanowią nawiązanie do tytułu książki św. Jana Pawła II z 2004 r. Tegoroczne obchody wpisują się również w 40. rocznicę
I pielgrzymki papieża-Polaka do Ojczyzny, a także 20. rocznicę pielgrzymki Jana Pawła II do Polski, której jednym z owoców było powstanie Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia.
W sobotę, 12 października, podczas uroczystej gali, która odbędzie się o godz. 15.30 na Zamku Królewskim w Warszawie, wręczone zostaną nagrody TOTUS. Gala transmitowana będzie przez TVP 2 o godz. 16.00.
W niedzielę, 13 października,
o godz. 9.00, w Bazylice św. Krzyża w Warszawie odbędzie się Msza Święta, celebrowana przez ks. bp. Romualda Kamińskiego. Transmisję tego wydarzenia będzie można usłyszeć w programie I Polskiego Radia.
o godz. 10.00 w TVP Polonia transmitowana będzie Msza Święta z Sanktuarium św. Jana Pawła 11 będzie w Krakowie, celebrowana przez ks. kard. Stanisława Dziwisza.
o godz. 12.00 W warszawskiej Świątyni Opatrzności Bożej Mszę Świętą w intencji darczyńców Fundacji celebrował będzie ks. kard. Kazimierz Nycz.
Niedzielne obchody zakończy koncert galowy Dnia Papieskiego w Świątyni Opatrzności Bożej o godz. 17.30, transmitowany przez TVP 1 (ze względu na transmisję telewizyjną prosimy o przybycie na godz. 17.00), w którym wezmą udział artyści m.in. Halina Mlynkova, Krzysztof Iwaneczko, Dariusz Malejonek oraz zespół niemaGotu.
Obchodom Dnia Papieskiego co roku towarzyszą konkursy, wystawy, sztuki teatralne, wieczory poetyckie, imprezy sportowe, kulturalne i artystyczne. Stypendyści z Trójmiasta, Krakowa, Częstochowy i Warszawy organizują biegi papieskie. Dodatkowo w Krakowie i Katowicach odbędą się koncerty z okazji Dnia Papieskiego.
Zwieńczeniem obchodów XIX Dnia Papieskiego będzie konferencja naukowa Nadzieja chrześcijańska dzisiaj. Źródła i konsekwencje, która odbędzie się we wtorek, 15 października na Zamku Królewskim w Warszawie.

LIST KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI zapowiadający obchody XIX Dnia Papieskiego pod hasłem

„Wstańcie, chodźmy!”

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!
Razem z apostołami wołamy dzisiaj do Chrystusa: „Panie, przymnóż nam wiary” (Łk, 17, 5). Żyjemy bowiem w czasach dynamicznych zmian niejednokrotnie podważających sens naszego zaufania Bogu. Chrystus, odpowiadając uczniom, porównuje wiarę do ziarnka gorczycy. Wskazuje jak wielki potencjał i moc są ukryte w silnej wierze. Owoce postawy bezgranicznej ufności Bogu przekraczają możliwości wyobraźni i czysto ludzkiej kalkulacji. Wzmocnienie wiary i płynącej z niej nadziei będzie celem XIX Dnia Papieskiego, który w jedności z papieżem Franciszkiem, będziemy przeżywali już za tydzień pod hasłem „Wstańcie, chodźmy!”.
I. Jezus wzorem postawy zaufania Bogu
Hasło tegorocznego Dnia Papieskiego, to słowa Jezusa, które w Ewangelii zanotował św. Marek. Wezwanie „Wstańcie, chodźmy” (por. Mk 14, 42), skierowane przez Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym do śpiących apostołów, było świadectwem Jego odwagi, wierności i gotowości do przyjęcia Kielicha męki. Pragnienie wypełnienia woli Boga Ojca do końca zrodziło się podczas wewnętrznej walki, którą stoczył na modlitwie. Lęk i strach, które budziły w Nim czekające go samotność i cierpienia, zostały pokonane dzięki wzajemnej miłości Ojca i Syna. To z niej rodzi się zaufanie. Jezus ukazał nam w ten sposób, iż modlitwa czyni z naszej słabości miejsce działania dla Boga.
Apostołowie pomimo dwukrotnej zachęty Jezusa do czuwania i modlitwy (por. Mk 14, 34.38) zasnęli, pozostawiając Jezusa samego w najtrudniejszym momencie życia. Sen apostołów, oprócz wymiaru fizycznego, ma dla nas także znaczenie duchowe. Jest obrazem zagubienia, ucieczki przed odpowiedzialnością, poczucia bezsensu życia, a także doświadczenia grzechu. Tym samym Jezusowe „Wstańcie, chodźmy” jest pełnym nadziei wezwaniem do wyrwania się z marazmu zwątpienia i podjęcia zwycięskiej walki z siłami grzechu i zła nie tylko w życiu własnym, ale także we wspólnocie Kościoła i narodu.
II. Św. Jan Paweł II – pielgrzym nadziei
Ducha nadziei na zmianę życia osobistego i społecznego tchnął w Polaków św. Jan Paweł II podczas swojej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny w 1979 r. Modlitwa na ówczesnym Placu Zwycięstwa o nowe zstąpienie Ducha Świętego, a także „bierzmowanie dziejów” w czasie Eucharystii na Błoniach w Krakowie, przemieniły serca Polaków. Lęk ustąpił miejsca ufności i odwadze. Papież Polak wołał: «Weźmijcie Ducha Świętego» (J 20,22). Tego Ducha (…) odziedziczonego jako żywą moc po apostołach – przekazywały po tyle razy biskupie dłonie całym pokoleniom na ziemi polskiej (św. Jan Paweł II, Homilia, Kraków-Błonie, 9 czerwca 1979 r.). Słowa te zaowocowały przemianami w świadomości Polaków, których pokłosiem było powstanie społecznego ruchu „Solidarność”, a w konsekwencji upadek komunizmu.
Pielgrzymka z 1979 r., przeżywana pod hasłem „Gaude Mater Polonia”, odnowiła narodową wspólnotę. Przypomniała także o roli wiary i Kościoła w dziejach Polski. Znamienne były długie owacje i zaintonowana pieśń „My chcemy Boga” podczas homilii na Placu Zwycięstwa jako odpowiedź na słowa Ojca Świętego: Chrystusa nie można wyłączać z dziejów człowieka w jakimkolwiek miejscu ziemi. (św. Jan Paweł II, Homilia, Warszawa, 2 czerwca 1979 r.).
Szczególną rolę w dziejach Kościoła i narodu odegrał w owym czasie Sługa Boży kard. Stefan Wyszyński. Niezłomna postawa wiary Prymasa Tysiąclecia, zakorzeniona w całkowitym zaufaniu Maryi, dawała siłę wierzącym. Dzięki niej trwali przy Bogu i stawiali opór wrogiej ideologii komunizmu, który prowadził totalną walkę z Kościołem.
III. Współczesny człowiek potrzebuje nowego tchnienia wiary i nadziei
Tegoroczne hasło Dnia Papieskiego to również tytuł przedostatniej książki Papieża Polaka. Tak scharakteryzował ją kard. Joseph Ratzinger: Słowami «Wstańcie, chodźmy!» obudził nas z wiary zmęczonej, snu uczniów, tych z wczoraj i tych współczesnych. «Wstańcie, chodźmy!» mówi dziś także nam (J. Ratzinger, Homilia z pogrzebu Jana Pawła II, Rzym, 8 kwietnia 2005 r.). Pomimo czternastu lat od śmierci Papieża Polaka Jego nauczanie, z uwagi na swój proroczy charakter, nie straciło niczego ze swojej aktualności.
Widzimy, jak wielu ludzi zagubiło lub odrzuciło wiarę w Boga w imię źle rozumianego postępu i poszukiwania innowacji często za wszelką cenę. Nie możemy tutaj nie wspomnieć również tych, dla których świat wirtualny stał się niemal całą „rzeczywistością ich życia”. Wspaniałe urządzenia służące elektronicznej komunikacji, świadectwa ludzkiego geniuszu, niewłaściwie używane potrafią zaprowadzić człowieka na manowce. Mogą uzależnić i niemalże okraść z bezcennych relacji z drugim człowiekiem w realnym świecie. Z czasem jednak ci sami ludzie odkrywają, iż łatwiej znaleźć drogę na Księżyc niż drogę, na której człowiek odnalazłby samego siebie. (J. Ratzinger, Przyszłość Wiary. Refleksje teologiczne, Kraków 2019 s. 106). To smutne doświadczenie uświadamia jednocześnie potrzebę poszukiwania sensu życia, stawiania pytań o cel egzystencji.
Dziś więc na nowo muszą wybrzmieć słowa Papieża Polaka: Musicie być mocni tą mocą, którą daje wiara! Musicie być mocni mocą wiary! (…) Dziś tej mocy bardziej wam potrzeba niż w jakiejkolwiek epoce dziejów (Jan Paweł II, Homilia, Kraków-Błonie, 9 czerwca 1979 r.). A zatem tylko wiara, rozumiana jako decyzja ufnego powierzenia się kochającemu Ojcu, który opiekuje się światem i nami wraz z nim, nadaje sens ludzkiemu życiu i jest źródłem odwagi. Skłania także do wyruszenia na drogę formacji poprzez przekraczanie własnych ograniczeń i słabości. Jest siłą, która pozwala zmierzyć się z przeciwnościami, cierpieniem, chorobą oraz śmiercią. Na tej drodze towarzyszy nam Duch Święty udzielając obficie swych darów i charyzmatów. Przeżywana w otwartości na działanie Bożego Ducha wiara prowadzi do budowania jedności z innymi ludźmi, gdyż do Boga nie idzie się samotnie lecz we wspólnocie. Jej wyznawanie nie jest tylko sprawą prywatną poszczególnych osób lecz ma jakże ważny wymiar społeczny.
IV. Młodość czasem kształtowania wiary
Szczególnym czasem kształtowania się wiary w życiu człowieka jest młodość. Papież Franciszek w adhortacji „Christus vivit” stwierdził, iż nie należy utożsamiać jej jedynie z okresem rozwoju człowieka, ale ze stanem ducha. Do wszystkich wierzących można zatem odnieść słowa św. Jana Pawła II, skierowane pierwotnie w 1979 roku do zgromadzonej na Jasnej Górze młodzieży. Wzywał w nich do podjęcia trudu życia w stanie łaski uświęcającej. Pomocą w rozeznaniu i kroczeniu drogą życiowego powołania uczynił Słowo Boże i Eucharystię. Podkreślił, iż tylko w ten sposób możemy odkryć piękno autentycznego człowieczeństwa.
W trud kształtowania wiary i odkrywania powołania młodego pokolenia Polaków włącza się Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, która powstała jako owoc pielgrzymki św. Jana Pawła II do Ojczyzny w 1999 r. Stypendia, wypłacane dwóm tysiącom uczniów i studentów z całej Polski, pozwalają im rozwijać swoje dary i talenty. Tak o tym opowiada Dominik, student dyrygentury symfonicznej z Wrocławia: „Fundacja to dla mnie przede wszystkim szkoła wartości wypływających z nauczania Papieża Polaka. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje wdzięczność. Dlatego chciałbym podziękować wszystkim Darczyńcom za okazaną pomoc, duchową i materialną. Zapewniam też, że jeśli zawodowo zostanę dyrygentem, to każdy koncert pod moją batutą będzie też Państwa dziełem, bo jestem pewien, że nie byłbym człowiekiem, jakim jestem, gdybym kilka lat temu nie został stypendystą „Dzieła”.
W przyszłą niedzielę, podczas kwesty przy kościołach i w miejscach publicznych, będziemy mogli wesprzeć materialnie ten wyjątkowy, konsekwentnie budowany przez nas wszystkich „żywy pomnik” wdzięczności św. Janowi Pawłowi II. Wierzymy, że stypendyści są i będą nadal autentycznymi świadkami wiary w duchu nauczania Papieża Polaka.
Na czas owocnego przeżywania XIX Dnia Papieskiego udzielamy wszystkim pasterskiego błogosławieństwa.
Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi
obecni na 383. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski,
Świdnica-Wałbrzych, 13-14 czerwca 2019 r.

OCHRZCZENI I POSŁANI. KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA Z MISJĄ W ŚWIECIE

List pasterski Episkopatu Polski z okazji Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego

Umiłowani Siostry i Bracia!
W odczytanym przed chwilą fragmencie pierwszego Listu do Tymoteusza, św. Paweł Apostoł przypomina: Bóg, który kocha każdego człowieka bez wyjątku, „pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2,4). Ta właśnie świadomość towarzyszyła wspólnocie Kościoła, który począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy, prowadzony przez Ducha Świętego rozpoczął działalność misyjną. To zbawcze zadanie realizowane jest obecnie przede wszystkim przez misjonarzy, którzy w codziennej posłudze realizują misyjny nakaz „idźcie i czyńcie uczniami”. I chociaż ta misyjna posługa przynosiła i wciąż przynosi wspaniałe owoce, to jednak w tylu zakątkach globu wciąż są ludzie, którzy nie doświadczyli jeszcze radości ze spotkania z Jezusem. Według szacunków jest ich ponad pięć miliardów. Tym samym nadal pozostają aktualne słowa św. Jana Pawła II, który wołał: „Nie możemy być spokojni, gdy pomyślimy o milionach naszych braci i sióstr, tak jak my odkupionych krwią Chrystusa, którzy żyją nieświadomi Bożej miłości” (RMis 86). Te słowa brzmią szczególnie wymownie teraz, kiedy uczestniczymy w ofierze, przez którą Jezus Chrystus nas odkupił, a także w kontekście dzisiejszej Ewangelii zobowiązującej nas do wierności misyjnemu posłannictwu.

Siostry i Bracia!
Przez sakrament chrztu św. zostaliśmy włączeni do Kościoła, który z natury jest misyjny i staliśmy się uczniami-misjonarzami. Tym samym przez samego Chrystusa zostaliśmy zaproszeni, aby Go naśladować i zanieść Dobrą Nowinę o Nim do każdego człowieka. Papież Benedykt XVI pisał, że nie ma nic piękniejszego, niż zostać dosięgniętym, zaskoczonym przez Chrystusa. Nie ma nic piękniejszego, niż poznać Go i dzielić się z innymi przyjaźnią z Nim (por. SC 83). Dlatego dzisiaj chcemy z głębi serca podziękować tym, którzy z wielkim zaangażowaniem i ofiarnością włączają się w działalność misyjną. Dziękujemy najpierw misjonarkom i misjonarzom, których misyjne powołania kształtowały wspaniałe polskie rodziny. Byli oni i są – dzisiaj ponad 2 tys. osób – autentycznymi świadkami Kościoła w Polsce i jego misyjnego zapału. Przykład tak wielu z nich wciąż nas inspiruje – wystarczy wspomnieć św. Maksymiliana Kolbe, bł. Męczenników franciszkańskich z Pariacoto, kard. Adama Kozłowieckiego, o. Mariana Żelazka, werbistę czy panią dr Wandę Błeńską. Jesteśmy wdzięczni kapłanom diecezjalnym i zakonnym, za misyjną kreatywność, która czyni z naszych parafii „Kościół wyruszający w drogę i misyjną wspólnotę uczniów” (EG 28). Wyrażamy wdzięczność chorym i cierpiącym, którzy anonimowo, ale i z wielkim osobistym poświęceniem oddają dziełu misyjnemu najcenniejsze dary: swój krzyż i zawierzenie Bogu. Dziękujemy wszystkim wspierającym misyjne posłannictwo modlitwą, pokutą i umartwieniem. Szczególnie myślimy tutaj o różach Żywego Różańca, które służebnica Boża Paulina Jaricot (czyt. Żariko) powołała, aby stanowiły modlitewne i materialne zaplecze misji. Z wdzięcznością dostrzegamy również pełne zapału zaangażowanie misyjne dzieci i młodzieży, zwłaszcza ze szkolnych i parafialnych ognisk 2 misyjnych, Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci i kolędników misyjnych, które modlitwą i darami serca wspierają swoich rówieśników i misjonarzy w krajach misyjnych. Pragniemy także podziękować i podkreślić doniosłą rolę środków społecznego przekazu w procesie budzenia misyjnej świadomości, formacji i przekazu misyjnych informacji. Dziękujemy również instytucjom bezpośrednio wspierającym dzieło misyjne, a przez nie tym osobom, które współpracują z nimi, podejmują liczne misyjne inicjatywy i hojnie wspierają je materialnie.

Drodzy Siostry i Bracia!
Ponad sześć lat temu Boża Opatrzność podarowała Kościołowi papieża Franciszka. Ojciec Święty od pierwszych dni swojego pontyfikatu dał się poznać jako Pasterz, którego pasją jest ewangelizacja i działalność misyjna. Dał temu wyraz, kiedy w Evangelii gaudium pisał: „Bądźmy we wszystkich regionach ziemi w «permanentnym stanie misji». Nie bójmy się podejmować, z ufnością w Bogu i wielką odwagą «opcji misyjnej», zdolnej przemienić wszystko, aby zwyczaje, style, rozkład zajęć, język i wszystkie struktury kościelne stały się odpowiednią drogą bardziej dla ewangelizowania współczesnego świata, niż do zachowania stanu rzeczy” (EG 27). To misyjne zaproszenie papież Franciszek powtórzył ogłaszając październik bieżącego roku Nadzwyczajnym Miesiącem Misyjnym. Nawiązał tym samym do papieża Benedykta XV, który sto lat temu w liście apostolskim Maximum illud nawoływał do podjęcia działalności misyjnej, gdyż – jak pisał – „Kościół Boży jest powszechny i nie jest obcy żadnemu ludowi ani narodowi”. Pragnieniem Ojca Świętego jest, aby Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny odnowił misyjną żarliwość wszystkich wiernych. Mają temu służyć refleksja nad kluczowym miejscem misji ad gentes w życiu Kościoła, modlitwa za misje oraz umiejscowienie misji w sercu wszystkich inicjatyw diecezjalnych, zakonnych i podejmowanych w ruchach i stowarzyszeniach katolickich. Wyrażając swoje „misyjne pragnienie” papież Franciszek wskazał zarazem płaszczyzny na których możemy je zrealizować. Są nimi: odnowienie osobistej więzi z Chrystusem żyjącym w Kościele oraz inspirowanie się świadectwem świętych misjonarzy, męczenników i świadków wiary. To również okazywanie miłosierdzia dla misji przez finansowe wspieranie młodych Kościołów na terytoriach misyjnych. Stajemy zatem przed wielkim wydarzeniem, ale i szansą. Szansą, aby pełniej włączyć się w dzieło misyjne, a tym samym pogłębić naszą wiarę, „misje bowiem odnawiają Kościół, wzmacniają wiarę i tożsamość chrześcijańską, dają życiu chrześcijańskiemu nowy entuzjazm i nowe uzasadnienie” (RMis 2). To zadanie papież Franciszek kieruje z miłością do każdego i każdej z nas, aby leżało nam naprawdę na sercu głoszenie Ewangelii i przekształcenie naszych wspólnot w rzeczywistości misyjne i ewangelizacyjne.

Siostry i Bracia!
Przed nami Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny. Miesiąc, który zgodnie z pragnieniem Ojca Świętego powinien stać się dla każdej parafii, wspólnoty i dla każdego ochrzczonego czasem odkrywania i odnawiania misyjnego powołania, czasem intensywniejszej troski o zbawienie każdego człowieka. Jak tego dokonać? Pewnym drogowskazem staje się dla nas ludzkie ciało, do którego często porównywane jest dzieło misyjne Kościoła. Jego głową, a zwłaszcza ustami są pasterze, którzy nauczają, iż Kościół jest autentyczny wówczas, kiedy idzie i głosi zbawienie w Chrystusie. Nogami są misjonarze, którzy wyruszyli tam, gdzie Ewangelia nie jest jeszcze znana. Z kolei sercem i krwiobiegiem są ci, którzy wspierają misyjne wysiłki 3 swoją modlitwą, cierpieniem i wyrzeczeniem. Rękami wreszcie są dobroczyńcy misji, ci, którzy pomagają misjom materialnie. W tej perspektywie, w działalności misyjnej jest miejsce dla nas wszystkich, dla Ciebie i dla mnie. Pomyślmy o tym już dzisiaj, bo misje to pasja – miłość, którą czujemy do Chrystusa i wynikające z niej działania na rzecz dobra innych. Włączmy się zatem we wszelkie misyjne inicjatywy diecezjalne, zakonne i parafialne podejmowane w październiku b.r. Wspierajmy dzieło misyjne codzienną modlitwą różańcową i Komunią św. Weźmy udział w trosce Ojca Świętego przez hojne wsparcie finansowe jego misyjnych planów. Organizujmy spotkania z misjonarzami, wystawy, misyjne konferencje i katechezy. Niech nasze rodziny, a przez nie cały Kościół w Polsce radośnie i owocnie przeżyje Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny! Dziękując Wam wszystkim za troskę o misyjne dzieło Kościoła, przypominamy zobowiązujące słowa papieża Franciszka: „Każdy chrześcijanin i każda wspólnota winni rozeznać, jaką drogą powinni kroczyć zgodnie z wezwaniem Pana, jednak wszyscy jesteśmy zaproszeni do przyjęcia tego wezwania: wyjścia z własnej wygody i zdobycia się na odwagę, by dotrzeć na wszystkie peryferia świata potrzebujące światła Ewangelii” (EG 20).

Kochani siostry i bracia!
Za kilka dni, w duchowej łączności z papieżem Franciszkiem, pod hasłem: „Ochrzczeni i posłani. Kościół Chrystusa z misją w świecie”, rozpoczniemy to wyjątkowe misyjne wydarzenie. Chciejmy wykorzystać w pełni ten czas i tę łaskę, pamiętając o słowach z dzisiejszej Ewangelii: „zdaj sprawę z twego zarządu” (Łk 16,2). Prośmy przy tym Maryję, która w dniu Pięćdziesiątnicy była świadkiem wyjścia Kościoła do jego misji ewangelizacyjnej, aby wypraszała nam moc Ducha Świętego. Niech Duch Święty, który jest „głównym sprawcą misji”, działa w nas i przez nas, aby „wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2,4). Na czas przeżywania Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego udzielamy wszystkim pasterskiego błogosławieństwa.

Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi obecni na 383 Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, Świdnica, 13-14 czerwca 2019 r.

Informujemy, iż w związku z charakterem wypoczynkowym tzw. „długiego weekendu” przypadającego po Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, 21-23 czerwca, bp Romuald Kamiński, Biskup Warszawsko-Praski udzielił wszystkim wiernym przebywającym na terenie Diecezji dyspensy od wstrzemięźliwości od spożywania pokarmów mięsnych w piątek, 21 czerwca 2019 roku.
Przypominamy, że osoby korzystające z dyspensy zobowiązane są w sumieniu do modlitwy Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa.

1. Gdy w lipcu 2016 r. zamordowano w Normandii księdza Jacques’a Hamela podczas sprawowania Mszy św. wydawało się nam, że w Polsce takie rzeczy nie mogą się zdarzyć, przede wszystkim dlatego, że wciąż żywa jest w naszym narodzie pamięć o ks. Jerzym Popiełuszce, Stefanie Niedzielaku, Stanisławie Suchowolcu, Sylwestrze Zychu i tylu innych duchownych – ofiarach komunistycznego reżimu. Gdy w Bretanii próbowano usunąć krzyż z pomnika św. Jana Pawła II, wydawało się nam, że takie akty wandalizmu są nie do pomyślenia w kraju tak silnie jak nasz związanym z chrześcijaństwem. Gdy pokazano mi zdjęcie z Brukseli, na którym widniał wizerunek Serca Jezusowego i Serca Maryi zawieszone na drzwiach toalety, pomyślałem sobie: „Na szczęście to barbarzyństwo jeszcze do nas nie dotarło”.
Niestety, w ostatnich tygodniach, zwłaszcza w trakcie trwania kampanii wyborczej do Parlamentu Europejskiego, miało miejsce wiele zdarzeń poddających w wątpliwość moją wcześniejszą konstatację. Myślę po pierwsze o profanacji jasnogórskiego wizerunku Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski. Matka Boża z naszej narodowej relikwii nosi już na swej twarzy trwałe ślady historycznej profanacji dokonanej przez husytów podczas napadu na klasztor w 1430 r. Obraz został wówczas wiernie odtworzony z inicjatywy Władysława Jagiełły i od tamtego czasu nie zadawano jej w naszym narodzie głębszych ran, nawet symbolicznych.
Myślę także o profanacjach i aktach bluźnierstwa do jakich dochodzi podczas tzw. marszów środowisk gejów, lesbijek, biseksualistów i transseksualistów. Oficjalnie powodem organizacji takich marszów jest troska o większą tolerancję w społeczeństwie, tymczasem stają się one miejscem obscenicznych prezentacji oraz sposobnością do okazywania pogardy wobec chrześcijaństwa, w tym także do parodiowania liturgii eucharystii, oraz do nawoływania do nienawiści w stosunku do Kościoła i osób duchownych.
Ataki na Kościół nie są jednak zaskakujące. O ile sytuacja dawniejsza – mówił św. Jan Paweł II w 1991 roku – zyskiwała Kościołowi ogólne uznanie nawet ze strony osób i środowisk „laickich”, to w obecnej sytuacji na takie uznanie w wielu przypadkach nie można liczyć. Trzeba raczej liczyć się z krytyką, a może nawet gorzej. Trzeba zdobywać się na rozeznanie; akceptować to, co w każdej krytyce może być słuszne. A co do reszty jest rzeczą jasną, iż Chrystus zawsze będzie „znakiem sprzeciwu” (Łk 2,34). Ten „sprzeciw” jest dla Kościoła także jakimś potwierdzeniem bycia sobą, bycia w prawdzie (por. Warszawa, 09.06.1991).
Myślę także o konkretnych aktach fizycznej napaści na kościoły i samych kapłanów. Szczególnie dotknęło to osobę ks. Ireneusza Bakalarczyka. To prawda, że każdy ksiądz winien być świadkiem Chrystusa aż po męczeństwo. „Dzisiaj – pisze Benedykt XVI, papież – emeryt – Bóg także ma swoich świadków (martyres) na świecie. Musimy tylko być czujni, by ich zobaczyć i usłyszeć. […] W procesie przeciwko diabłu Jezus Chrystus jest pierwszym i rzeczywistym świadkiem Boga, pierwszym męczennikiem, za którym poszła niezliczona rzesza innych” (Benedykt XVI, Kościół a skandal wykorzystywania seksualnego). Męczeństwo Chrystusa było potrzebne, aby dokonało się nasze zbawienie, a jednak Jezus mówi „biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany” (Mk 14,21). Świadomi tego, modlimy się w szczególny sposób za nieprzyjaciół Kościoła.
2. Sytuacja wymaga postawienia pytania, jak w odpowiedzialny sposób relacjonować kwestię nadużyć seksualnych wśród duchownych i w innych grupach społecznych, aby nie kreować fałszywego, jednostronnego wizerunku Kościoła i nie prowokować kolejnych aktów słownej i fizycznej przemocy oraz aktów profanacji. Nie chodzi o samo informowanie o tych nadużyciach, gdyż to, że przez wiele lat panowało w tej sferze milczenie, jest powodem naszego zawstydzenia i bólu. Ujawnienie zaś tego problemu traktujemy jako okazję do oczyszczenia Kościoła. Jednak trudno zlekceważyć fakt, że w ostatnim czasie – w kontekście niektórych przekazów medialnych – zwiększyła się agresja wobec księży i wzrosła liczba profanacji.
Skupienie uwagi społeczeństwa na grzechu wykorzystywania seksualnego – poza bezpośrednią troską o dobro dzieci – ma jeszcze jeden pozytywny skutek. Uprzytomnia nam bowiem miejsce seksualności w życiu człowieka i powagę wszelkich decyzji podejmowanych w tej dziedzinie. Nie tylko wykorzystanie bezbronnego dziecka powoduje rany na całe życie. Sfera seksualności jest tak wrażliwa, że każde wykorzystanie i porzucenie, także osoby dojrzałej, głęboko ją ranią i powodują w jej życiu dalekosiężne negatywne skutki. Ponadto rozmaite grzechy przeciwko czystości są wzajemnie ze sobą powiązane. Jedne rodzą drugie. Lekarstwem na przestępstwa seksualne jest zachowanie VI przykazania Dekalogu. Komu zatem jest bliski los ofiar różnych nadużyć seksualnych, powinien – w ramach holistycznego podejścia – zaangażować się w promowanie kultury czystości.
3. Dzisiejszy sposób kwestionowania autorytetu Kościoła nie ma charakteru intelektualnego, lecz ideologiczny. W procesie wytoczonym Kościołowi próbuje się dowieść, że nie ma w nim ludzi prawych, a wiara jest jedynie hipokryzją. Dąży się do zdyskredytowania Boga i obrzydzenia całego Kościoła. „Dzisiaj – pisze Benedykt XVI, papież – emeryt – oskarżenie wymierzone w Boga jest nade wszystko przedstawianiem Jego Kościoła jako całkowicie złego i w ten sposób odwodzeniem nas od niego. [Stoi za tym oszukańcza logika], na którą zbyt łatwo dajemy się nabrać. Nie, nawet dzisiaj Kościół nie składa się tylko z Judaszów. Kościół Boży istnieje także dzisiaj i dzisiaj jest on właśnie narzędziem, dzięki któremu Bóg nas zbawia” (Benedykt XVI, Kościół a skandal wykorzystywania seksualnego). Grzech i zło są w Kościele, ale jest w nim także niezliczona rzesza świadków wiernych, pokornych, składających codziennie ciche świadectwo swojej miłości do Pana Jezusa. Wystarczy się nieco rozejrzeć, odkładając na bok uprzedzenia.
Próba zohydzenia chrześcijaństwa i Kościoła – tak nierozerwalnie związanego w dziejach z Polską i polskością – ma na celu nie tylko osłabienie jego pozycji w społeczeństwie, ale także osłabienie ducha narodu. „Bez Chrystusa – mówił św. Jan Paweł II – nie można zrozumieć dziejów Polski […]. Jeślibyśmy odrzucili ten klucz do zrozumienia naszego narodu […] nie rozumielibyśmy samych siebie” (Warszawa, 02.06.1979). W konsekwencji „stalibyśmy się cudzoziemcami we własnej ojczyźnie” (Praga, 21.04.1990).
W tradycji chrześcijańskiej sprofanowanym miejscom lub przedmiotom trzeba przywrócić pierwotny charakter sakralny. Dzieje się to poprzez specjalny obrzęd pokutny. Dlatego chciałbym poinformować, że księża biskupi – obecni na 383. zebraniu plenarnym Konferencji Episkopatu Polski – wzywają do publicznego przebłagania Boga za popełnione świętokradztwa. Prosimy, aby po Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa w niedzielę 23 czerwca br., we wszystkich kościołach i kaplicach w Polsce, po każdej Mszy Świętej odśpiewać suplikację „Święty Boże, Święty Mocny…”.
Polecajmy Bogu naszą Ojczyznę, Kościół w Polsce i wszystkich Polaków. Zabiegajmy o to, abyśmy nie dali się podzielić i pamiętajmy, że „walka nie może być silniejsza od solidarności” (św. Jan Paweł II, Gdańsk, 12.06.1987).
Abp Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
Warszawa, dnia 17 czerwca 2019 roku

Drodzy Diecezjanie,
Ksiądz Biskup Kazimierz Romaniuk, Biskup Senior naszego Kościoła lokalnego i jego pierwszy Pasterz, od wtorku, 21 maja, przebywa w szpitalu.
Prosimy wszystkich o otoczenie go serdeczną modlitwą – o jak najszybszy powrót do pełni sił i zdrowia oraz do posługi, którą Ksiądz Biskup Kazimierz nieustannie podejmuje.
Pamiętajmy w modlitwie o troszczących się o zdrowie Księdza Biskupa lekarzach i personelu medycznym.
Łączymy się z Wami w tej wspólnocie modlitwy za Pierwszego Biskupa Warszawsko-Praskiego
+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski
+ Marek Solarczyk
Biskup Pomocniczy Warszawsko-Praski

Drodzy Siostry i Bracia,
W niedzielę 26 maja br. we wszystkich państwach tworzących Unię
Europejską odbędą się wybory do jej Parlamentu. Od wyników tych
wyborów będzie zależał nie tylko kształt polityczny, ale także duchowy
Unii Europejskiej.
Polska należy do Unii od 2004 roku. Stało się to również dzięki
osobistemu zaangażowaniu Ojca Świętego Jana Pawła II, który
w członkostwie naszego państwa w tej instytucji dostrzegał nie tylko
szansę na rozwój Polski pod względem materialnym i cywilizacyjnym,
ale również szansę dla Unii, która będzie mogła czerpać z duchowego
skarbca naszej Ojczyzny. W konsekwencji przed Europą otworzy to – jak
często głosił to Papież – możliwość oddychania obydwoma płucami,
a przez to trwania przy jej chrześcijańskich korzeniach.
Jeszcze na kilka lat przed wstąpieniem Polski do Unii, dnia 3 czerwca
1997 roku Jan Paweł II w obecności pięciu prezydentów państw Europy
Środkowej i Wschodniej mówił w Gnieźnie: „Bez Chrystusa nie można
budować trwałej jedności. Nie można tego robić, odcinając się od tych
korzeni, z których wyrosły narody i kultury Europy i od wielkiego
bogactwa minionych wieków. Jakże można liczyć na zbudowanie
«wspólnego domu» dla całej Europy, jeśli zabraknie cegieł ludzkich
sumień wypalonych w ogniu Ewangelii, połączonych spoiwem solidarnej
miłości społecznej, będącej owocem miłości Boga?”
Mając na uwadze to papieskie nauczanie, lepiej możemy zdać sobie
sprawę z tego, jak wielka odpowiedzialność na nas spoczywa w obecnym
momencie naszej najnowszej historii. Dlatego bardzo zachęcamy Was,
Drodzy Siostry i Bracia, do wzięcia udziału w wyborach do Parlamentu
Europejskiego i głosowania zgodnego z właściwie ukształtowanym
sumieniem.
Modląc się do Boga – za wstawiennictwem świętych Patronów Europy
i Polski – o dobrą przyszłość Europy, a także o dobrą przyszłość naszej
Ojczyzny, z serca Wam błogosławimy w imię Ojca i Syna i Ducha
Świętego.
Jasna Góra, 2 maja 2019 roku

Niedziela Palmowa – Błogosławieństwo palm przed każdą Mszą;
W. Środa (17.04) – Odwiedziny chorych: od 9.00;
W. Czwartek
Celebracja Wieczerzy Pańskiej: 19.00;
Adoracja P. Jezusa w ciemnicy (Ogrójcu): do godz. 22.00;
W. Piątek
Adoracja P. Jezusa w ciemnicy: od godz. 7.00 do 18.30
Jutrznia (śpiewana): 7.30
Godzina Czytań: 12.00
Droga Krzyżowa i Koronka do Bożego Miłosierdzia: 15.00
Uroczysta Celebracja Męki i Śmierci NPJCH: 19.00
Adoracja P. Jezusa przy grobie: do godz. 23.00;
W. Sobota
Adoracja P. Jezusa przy grobie: od godz. 7.00 do 20.30
Jutrznia (śpiewana): 7.30
Święcenie pokarmów na zewnątrz kościoła przy kapliczce:
o 10.00, 11.00, 12.00, 13.00, 14.00, 15.00 i 16.00;
Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego
Sobota – 21.00: Uroczysta Wigilia Zmartwychwstania:
Niedziela – porządek Mszy św.: 8.00, 10.00, 12.00 i 18.00;
Poniedziałek Wielkanocny – Msze św.: 8.00, 10.00 i 12.00.

*****

Spowiedź w Wielkim Tygodniu:
W. Poniedziałek – W. Środa: 17.00 – 19.00 (z przerwą na Mszę)
W. Czwartek – nie ma (dzień kapłański); posługa jedynie na wyraźną prośbę, w sytuacjach nadzwyczajnych;
W. Piątek: 8.00 – 12.00 i 16.00 – 18.00; po Celebracji (do 22.00)
W. Sobota: 8.00 – 12.00;
Niedziela Zmartwychwstania – nie ma

7 kwietnia 2019 roku, Archikatedra Warszawska i Katedra Warszawsko-Praska
Wielebni Duszpasterze,
Czcigodne Osoby Życia Konsekrowanego,
Umiłowani Diecezjanie,
w niedzielę, 7 kwietnia, odbędzie się XIV Marsz Świętości Życia, który jest wspólną inicjatywą dwóch warszawskich diecezji. Wydarzenie rozpocznie się o godzinie 11, jednocześnie w Archikatedrze Warszawskiej oraz w Katedrze Warszawsko-Praskiej. Obie części Marszu wyruszą po Mszy Świętej i połączą się na placu Zamkowym. Zakończenie przewidywane jest na godzinę 13 przed Bazyliką Świętego Krzyża na Krakowskim Przedmieściu.
Przesłanie tegorocznego Marszu „Tato, to ja” jest wymowne. Dziecko delikatnym głosem prosi, nie tylko swojego tatę, ale całą rodzinę o przyjęcie, o zapewnienie rozwoju, o pomoc na drodze życia, która ma zaprowadzić do Królestwa Bożego.
Marsz Świętości Życia zdążył się już wpisać w kalendarz najważniejszych wydarzeń, które każdego roku odbywają się w naszej Diecezji. Zachęcam Was wszystkich, Drodzy Diecezjanie, do udziału, żebyśmy mogli wspólnie zamanifestować o wielkiej sprawie, jaką jest obrona życia.
Z pasterskim błogosławieństwem
+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Konferencja Episkopatu Polski z niepokojem odnotowuje pojawiające się sygnały, także ze strony rządzących, mówiące o możliwości nie tylko zatrzymania rozpoczętego w marcu ubiegłego roku procesu przywracania w naszej Ojczyźnie wszystkich niedziel wolnych od niekoniecznej pracy, ale wręcz uczynienia w tej kwestii kroku wstecz. Konferencja Episkopatu Polski zwraca uwagę, że mija dopiero rok od wejścia w życie ustawy „o ograniczeniu handlu w niedziele…”, która tysiącom pracujących i ich rodzinom przywróciła niedzielę jako wolny dzień, dzień odpoczynku i umacniania więzi rodzinnych oraz społecznych relacji. Przypominamy, że ustawa została uchwalona z inicjatywy wolnych obywateli, jako odpowiedź na długo wyrażane postulaty NSZZ Solidarność i znacznej części społeczeństwa.

1. Dlatego – jak wykazują opinie zbierane przez Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego – obowiązująca od 1 marca ubiegłego roku regulacja prawna spotyka się z poparciem wspólnoty Kościoła katolickiego i innych Kościołów chrześcijańskich w Polsce. Dla wierzących chrześcijan niedziela jest pierwszym dniem tygodnia, pamiątką Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa oraz uobecnieniem Pięćdziesiątnicy – Zesłania Ducha Świętego, dniem szczególnym, prawdziwym świętem przeżywanym zarówno we wspólnocie wiary, jak i w rodzinach, w przestrzeni kultury i natury.
Wzywamy i zachęcamy wszystkie parafie, ruchy i stowarzyszenia do aktywności na polu tworzenia oferty i przykładu  przeżywania czasu niedzieli dla wspólnotowego i osobistego duchowego rozwoju.
Przed laty – jako społeczeństwo i wspólnota eklezjalna – dużym społecznym wysiłkiem i solidarnością odzyskaliśmy jako dzień wolny od pracy uroczystość Objawienia Pańskiego. A dzień 6 stycznia stał się świętem całego społeczeństwa, zjednoczonego w przeżywaniu Orszaku Trzech Króli. W tym samym duchu, w duchu respektowania trzeciego przykazania Dekalogu: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił” powinniśmy przeżywać niedziele z pożytkiem dla siebie i bliźnich.
Konferencja Episkopatu Polski apeluje o powszechne poszanowanie w naszym kraju niedzieli jako istotnego dobra kulturowego i wyróżnika europejskiej cywilizacji. Pokój niedzieli wolnej od pracy i wolnej od zajęć szkolnych to szansa na wzmacnianie wspólnoty rodzinnej, lokalnej i narodowej tożsamości.

2. Celem ograniczenia handlu w niedzielę było nie tylko umożliwienie tysiącom osób zatrudnionych w sferze handlu i usług należnego im odpoczynku i przeżywania tego czasu w gronie rodziny, ale także dowartościowanie w świadomości obywateli znaczenia tego dnia jako święta. W wielu krajach Unii Europejskiej, które wciąż są normatywnym punktem odniesienia w przestrzeni mentalnej naszego społeczeństwa, „niedziela jest dniem wolnym” i taką się stała w naszym kraju, który – jak słyszymy – jest sercem Europy. Całe społeczeństwo, a zwłaszcza młode pokolenie, otrzymało szansę, aby na nowo odkryć wartość niedzieli jako „dnia człowieka” (dies homini), dnia wolnego.

Jako Kościół katolicki wraz innymi Kościołami chrześcijańskimi, gromadzącymi wyznawców Chrystusa, jesteśmy zobowiązani do obrony i wzmacniania niedzieli jako „dnia Pańskiego” (dies Domini) oraz chrześcijańskiego świętowania jako szansy budowania wspólnoty eklezjalnej i społecznej. Jej prawdziwy sens nie może być przysłonięty medialnym lobbingiem organizacji grupujących sieci handlowe, mające często, jak to określił papież Franciszek w encyklice Laudato si, „obsesję na tle maksymalizacji zysków”. To pod presją reklamy, narzucanego materializmu praktycznego i konsumpcjonizmu czyni się z wolnego człowieka niewolnika konsumpcji. Przypominamy więc za papieżem Benedyktem XVI wszystkim konsumentom o tym, że „kupno jest zawsze aktem moralnym, nie tylko ekonomicznym”. Dlatego istnieje ścisła odpowiedzialność społeczna konsumenta, która idzie w parze z odpowiedzialnością społeczną świata biznesu. „Konsumentów trzeba stale wychowywać do roli, którą codziennie odgrywają, powinni robić to z poszanowaniem zasad moralnych, co nie umniejsza racjonalności ekonomicznej aktu kupna” (Caritas in veritate, 66).

3. Jako Konferencja Episkopatu Polski nie możemy nie reagować na nieustannie ponawiane próby podważenia i unicestwienia – przede wszystkim argumentami ekonomicznymi – istniejącej od roku możliwości, by niedziela w Polsce traktowana była i przeżywana jako dzień wolny. To o taki kształt niedzieli upominali się strajkujący w roku 1980, żądając wolnej niedzieli jako dnia wolnego od pracy, dnia dla rodziny i czasu na budowanie relacji.
Wolna od pracy niedziela nie może być jedynie przywilejem bogatych. Jest prawem w nowoczesnych demokracjach, szanujących godność i prawo do wypoczynku każdego człowieka. Należy do systemu chrześcijańskich wartości, których – jak słyszymy – rządzący zamierzają bronić w parlamencie europejskim.

Niedziela jest i może być nadal spoiwem budowania nie tylko trwałej wspólnoty religijnej, ale również silnej wspólnoty rodzinnej, lokalnej i narodowej.

Papież Jan Paweł II w Liście Apostolskim „Dies Domini” napisał: „także w obecnej sytuacji historycznej mamy obowiązek tak działać, aby wszyscy mogli zaznać wolności, odpoczynku i odprężenia, które są człowiekowi niezbędne ze względu na jego ludzką godność oraz związane z nią potrzeby religijne, rodzinne, kulturowe i społeczne, trudne do zaspokojenia, jeśli nie jest zagwarantowany przynajmniej jeden dzień w tygodniu dający wszystkim możliwość wspólnego odpoczynku i świętowania” (nr 66).

Podpisali: Biskupi zgromadzeni
na 382. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski

Warszawa, 14 marca 2019 r.

Za zgodność:
+ Artur G. Miziński
Sekretarz Generalny KEP

W ostatnich tygodniach niektóre z samorządów lokalnych zainicjowały działania mające na celu promocję praw osób homoseksualnych, biseksualnych i transgenderycznych. Szczególnym wyrazem tych tendencji są dążenia do wprowadzenia tak zwanej Karty LGBT (LGBT – ang. Lesbian, Gay, Bisexual, Transgenders – skrót obejmujący lesbijki, gejów, osoby biseksualne oraz osoby transgenderyczne). Wyrażając sprzeciw wobec tego projektu, Biskupi pragną podkreślić, że u podstawy ich stanowiska nie stoi brak szacunku dla godności wyżej wspomnianych osób, ale troska o dobro wspólne całego społeczeństwa, a zwłaszcza o poszanowanie praw rodziców i dzieci.

Kościół nie używa nazwy LGBT, ponieważ w niej samej zawarte jest zakwestionowanie chrześcijańskiej wizji człowieka. Zgodnie z obrazem biblijnym, Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, jako mężczyznę i kobietę, różnych w swoim powołaniu, ale równych w swej godności. Różnica płci, chciana przez Boga, stanowi podstawę małżeństwa i zbudowanej na nim rodziny, będącej podstawową komórką społeczeństwa. Proponowane alternatywne wizje człowieka nie liczą się z prawdą o ludzkiej naturze, a odwołują się jedynie do wymyślonych ideologicznych wyobrażeń. Nie tylko są całkowicie obce europejskiej cywilizacji, ale – gdyby miały stać się podstawą normy społecznej – byłyby zagrożeniem dla przyszłości naszego kontynentu.

Karta proponuje szereg działań o charakterze promującym środowiska homoseksualne bądź inicjatyw stygmatyzujących w wymiarach społecznych osoby wyznające inny światopogląd lub religię. Innymi słowy, chociaż zakłada przeciwdziałanie dyskryminacji, to jednak sprzyja dyskryminacji innych. Projekty te miałyby być finansowane ze środków publicznych, co rodzi wątpliwości co do poszanowania zasad sprawiedliwości społecznej.

Sprzeciw budzi propozycja wdrożenia Karty Różnorodności wraz z mechanizmami „zarządzania różnorodnością”, zgodnie z którymi przy podejmowaniu decyzji w sprawach pracowniczych, w tym dotyczących rekrutacji i awansów, mają być brane pod uwagę nacechowane ideologicznie pojęcia „orientacji psychoseksualnej” i „styl życia”. Podobne zastrzeżenia wiążą się z zapowiedzią preferencyjnego traktowania przez lokalne społeczności pracodawców zrzeszonych w „tęczowych sieciach pracowniczych” i próby wykluczenia z grona kontrahentów wszystkich przedsiębiorców podejrzewanych o brak tolerancji, co może oznaczać ludzi wyznających inny niż prezentowany przez wspomnianych samorządowców system wartości, w tym zapisany w Konstytucji RP. Przypominamy zatem, że w Konstytucji zapisana jest między innymi zasada bezstronności światopoglądowej władz publicznych (art. 25 Konstytucji RP), zakaz dyskryminowania w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym (art. 32 ust. 2), wolność sumienia, w tym także wolność do wyrażania sprzeciwu sumienia (art. 53) czy zasada dobra dziecka (art. 72).

Można się obawiać, że ewentualne wprowadzenie przytoczonych postulatów może spowodować istotną zmianę w funkcjonowaniu demokracji w naszym kraju, powodując nie tylko ograniczenie praw dzieci i rodziców, ale także prawa wszystkich obywateli – w tym nauczycieli i pracowników administracji samorządowej – do wolności słowa, w tym wolności do wyrażania sprzeciwu sumienia, wolności nauczania, a w przyszłości być może także wolności nauczania religii. Może prowadzić także do poważnego ograniczenia wolności gospodarczej, która podporządkowana byłaby ideologicznym postulatom.
Spośród powyższych postulatów przedstawionych w/w Karcie Biskupów Polskich najbardziej niepokoją propozycje wprowadzenia zajęć edukacji seksualnej uwzględniającej „kwestie tożsamości psychoseksualnej i identyfikacji płciowej”, zgodnej ze standardami i wytycznymi WHO (World Health Organization – Światowa Organizacja Zdrowia). Projekt ten może łatwo pozbawić rodziców wpływu na wychowanie ich dzieci i stać się programem je deprawującym.

W propagowanej Karcie nie chodzi tylko o stworzenie nowej przestrzeni dla ideologii gender, dla praw osób homoseksualnych, biseksualnych i transgenderycznych. Można się obawiać, że Karta wprowadzi do szkół program wychowania seksualnego w duchu ideologii gender, adresowany już do małych dzieci. Wychowanie to ostatecznie będzie prowadziło do brutalnego zapoznawania dziecka z anatomią i fizjologią sfery seksualnej, z technikami osiągnięcia zadowolenia płciowego, a w dalszej kolejności technik współżycia cielesnego, poznania metod zapobiegania chorobom przenoszonym płciowo i „niechcianej” ciąży. Wychowanie to ma też na celu oswojenie dzieci z różnymi formami relacji płciowych, a więc nie tylko rodzicielskim związkiem mężczyzny i kobiety, ale także z zachowaniami samotniczo-ipsacyjnymi, biseksualnymi, homoseksualnymi, dezaprobaty płci w postaci różnych postaci transseksualizmu.

Kościół ze swej strony uznaje za słuszne i potrzebne seksualne wychowanie dzieci, które rozumie jako wstępne przygotowanie do życia w małżeństwie obejmujące również odkrycie prawdziwego sensu ludzkiej płciowości. W procesie tym odrzuca jednak każdą formę zadania gwałtu wrażliwej psychice dziecka, którego ciało jeszcze „milczy” i które jeszcze nie „odkryło” swojej płciowości. Wychowanie to musi więc być prowadzone stopniowo, na miarę odkrywania przez dziecko różnych przejawów swojego ciała. W procesie wychowania dziecko winno na pierwszym miejscu poznać piękno miłości, która nie skupia się na sobie, ale uczy dostrzegania innych osób i nabywania umiejętności dzielenia się z nimi radością, również za cenę własnych wyrzeczeń. Koncentracja na sobie, egoistyczne sprawianie sobie przyjemności i zaspokajanie swoich potrzeb, nie jest w stanie ukształtować człowieka jako zintegrowanego wewnętrznie na poziomie sfery ducha i ciała, otwartego na potrzeby drugiej osoby oraz przygotować je do wspólnoty życia.

Konsekwentnie Kościół wskazuje na nieodzowne środowisko i zasady wychowania. Pierwszym środowiskiem odpowiedzialnego wychowania jest ognisko domowe ukształtowane przez ojca i matkę, a podstawową formą jest oddziaływanie przez wspólnotę życia, wzajemną miłość i intymność. Ze względu na to, że każde dziecko ma swoją własną wrażliwość i rozwija się swoim rytmem, wychowanie nie może mieć formy szablonowej, ale winno uwzględniać jego indywidualność, którą są w stanie zagwarantować jego rodzice.

Przekaz dziecku wiedzy o seksualności, nierespektujący powyższych przesłanek, zakłóca jego rozwój emocjonalny i wywołuje niepokój moralny. W procesie wychowawczym rodzice i wychowawcy winni też uszanować samodzielnie rozpoznawaną przez dziecko różnorodność płci: mężczyzny i kobiety.

Biskupi wraz z rodzinami i środowiskami wyrażającymi sprzeciw wobec wspomnianej Karty, je wspierają i przypominają, że zgodnie z Konstytucją RP „każdy ma prawo żądać od organów władzy publicznej ochrony dziecka przed (…) demoralizacją” (art. 72 ust. 1). Dlatego też apelują o wycofanie budzących wątpliwości etyczne i prawne rozwiązań zawartych w tak zwanej Karcie LGBT.

Podpisali: Biskupi zgromadzeni
na 382. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski

Warszawa, 13 marca 2019 r.

Za zgodność:
+ Artur G. Miziński
Sekretarz Generalny KEP

Stanowisko biskupów warszawskich w sprawie tzw. „Deklaracji LGBT+” 8 marca 2019 roku

W związku z podpisaniem przez Prezydenta m.st. Warszawy deklaracji „Warszawska polityka miejska na rzecz społeczności LGBT+”, budzącej niepokój społeczny, biskupi archidiecezji warszawskiej i diecezji warszawsko-praskiej przedstawiają wspólne stanowisko.

Kard. Kazimierz Nycz
Arcybiskup Metropolita Warszawski
Bp Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski
Stanowisko biskupów warszawskich w sprawie tzw. „Deklaracji LGBT+”
Publikacja deklaracji „Warszawska polityka miejska na rzecz społeczności LGBT+” wzbudziła emocje i uzasadnione zaniepokojenie wiernych, którzy w różnorodnej formie coraz liczniej zwracają się do biskupów warszawskich z prośbą o wsparcie. Również pasterze archidiecezji warszawskiej i diecezji warszawsko-praskiej krytycznie i z niepokojem odnoszą się do treści zaprezentowanego dokumentu, szczególnie w części dotyczącej edukacji seksualnej w szkołach.
Chrześcijańska antropologia a LGBT
W oficjalnych dokumentach Kościół katolicki nie podejmował kwestii „LGBT+”, ale wielokrotnie wypowiadał się na temat homoseksualizmu i osób homoseksualnych. Często przypomina o szacunku, jakim powinno się obdarzać osoby homoseksualne. „Bóg kocha każdego człowieka – powtórzyli biskupi zebrani na ostatnim Synodzie o młodzieży – i podobnie czyni Kościół, ponawiając swoje zaangażowanie w zwalczanie wszelkiej dyskryminacji i przemocy na podstawie płciowości”.
Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina naukę opartą na Piśmie Świętym, że „akty homoseksualizmu z samej swojej wewnętrznej natury są nieuporządkowane”, a osoby homoseksualne wezwane są do życia w czystości [1].
Chrześcijańska antropologia nie może zaakceptować wielu obecnych w ideologii LGBT aspektów, działań i postulatów, w tym związanych z promocją zawartej tam wizji ludzkiej płciowości, rodziny i jej roli w społeczeństwie, małżeństwa oraz tzw. „praw reprodukcyjnych”.
Kościół o edukacji seksualnej
Temat edukacji seksualnej podjął papież Franciszek w adhortacji Amoris laetitia (punkty 280-286) i jest to jak dotąd najobszerniejsze stanowisko Kościoła w tej sprawie. Franciszek wyraził swoją pozytywną opinię, aby edukacja seksualna była prowadzona w szkołach [2], podkreślił jednak przy tym pierwszoplanową rolę rodziców. To oni są pierwszymi wychowawcami odpowiedzialnymi za wychowanie swoich dzieci.
W chrześcijańskiej wizji „pozytywne i mądre wychowanie seksualne” powinno być obiektywne, wolne od jakiejkolwiek ideologii, a jednocześnie osadzone w kontekście „wychowania do miłości, do wzajemnego daru z siebie” [3]. Edukacja seksualna musi też być dostosowana do wieku dzieci i młodzieży.
Celem edukacji seksualnej jest ochrona dzieci i młodzieży przed różnorodnymi destrukcyjnymi zjawiskami. Franciszek w Amoris laetitia pisze: „Młodzi ludzie powinni mieć możliwość uświadomienia sobie, że są bombardowani przesłaniami, które nie dążą do ich dobra oraz ich dojrzałości” [4]. „Nieodpowiedzialna jest wszelka zachęta kierowana do nastolatków, by bawić się swoim ciałem i swoimi pragnieniami, jak gdyby osiągnęli już dojrzałość, wartości, wzajemne zaangażowanie i cele właściwe małżeństwu. W ten sposób beztrosko zachęca się ich do używania innej osoby jako przedmiotu eksperymentów” [5].
Kontrowersje wynikające z lektury „Deklarcji LGBT+”
Biskupi warszawscy w pełni solidaryzują się i wspierają rodziców zaniepokojonych zapisami „Deklaracji LGBT+”. Duży niepokój wzbudzają standardy i wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), które, jak wynika z zapisu w „Deklaracji”, stoją u podstaw zaprezentowanej tam „edukacji antydyskryminacyjnej i seksualnej w każdej szkole” [6]. Brak jakiejkolwiek wzmianki w omawianym dokumencie na temat roli rodziców – wobec których szkoła wraz ze wszystkimi obecnymi w niej elementami edukacji ma charakter służebny – może oznaczać, że „Deklaracja” jest sprzeczna z konstytucyjnym prawem rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami oraz z obowiązującym prawem oświatowym.
Autorzy przyznają, że konsultowali jej treść w dialogu ze społecznością LGBT+, a więc pominęli pozostałą część społeczeństwa Warszawy. Niepokojem napawa fakt, że zapisy znajdujące się w innych częściach „Deklaracji” zmierzają do zinstytucjonalizowania postaw LGBT.
Popieramy działania zmierzające ku temu, aby to rodzice mieli decydujący wpływ na kształtowanie swoich dzieci. Należy dołożyć wszelkich starań, aby każdy uczeń i uczennica byli otoczeni szczególną opieką ze strony dyrekcji, pedagogów, nauczycieli, zwłaszcza gdy są zagrożone jakąkolwiek formą przemocy czy dyskryminacji. Należy zadbać o mądre wychowanie seksualne, które powinno mieć swój początek w rodzinie i być kontynuowane w szkole. Nie może stać ono w sprzeczności z wartościami wyznawanymi przez rodziców, którzy chcą je przekazać swoim dzieciom. Dziękujemy rodzicom i wszystkim wiernym za podjęte działania w celu obrony wartości chrześcijańskich.
Przypisy:
[1] Katechizm Kościoła Katolickiego, paragraf 2358, 2359
[2] Konferencja w samolocie w drodze z Panamy, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2019/january/documents/papa-francesco_20190127_panama-volo-ritorno.html [dostęp 2.03.2019]
[3] Franciszek, Adhortacja Amoris Laetitia, punkt 280
[4] Tamże, punkt 281
[5] Tamże, punkt 283
[6] WHO, „Standardy edukacji seksualnej w Europie. Podstawowe zalecenia dla decydentów oraz specjalistów zajmujących się edukacją i zdrowiem”, s. 40-44

                   Stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych.
                                                         Drodzy bracia i siostry!
Każdego roku, za pośrednictwem Kościoła, który jest naszą Matką, Bóg pozwala swoim wiernym «z oczyszczoną duszą radośnie oczekiwać świąt wielkanocnych, aby (…) przez uczestnictwo w sakramentach odrodzenia osiągnęli pełnię dziecięctwa Bożego» (1. Prefacja Wielkopostna). W ten sposób, od Wielkanocy do Wielkanocy możemy podążać do pełni tego zbawienia, które już otrzymaliśmy dzięki tajemnicy paschalnej Chrystusa: «W nadziei bowiem już jesteśmy zbawieni» (Rz 8, 24). Ta tajemnica zbawienia, działająca w nas już podczas ziemskiego życia, jest procesem dynamicznym, który obejmuje także historię i całe stworzenie. Św. Paweł dochodzi do stwierdzenia: «Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych» (Rz 8, 19). W takiej perspektywie chcę podzielić się z wami kilkoma refleksjami, które niech nam towarzyszą na drodze nawrócenia w nadchodzącym Wielkim Poście.

1. Odkupienie stworzenia
Celebracja Triduum Paschalnego męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, szczyt roku liturgicznego, za każdym razem zaprasza nas do przeżywania pewnego procesu przygotowania, ze świadomością, że nasze stawanie się na wzór obrazu Chrystusa (por. Rz 8, 29) jest bezcennym darem miłosierdzia Bożego.
Jeśli człowiek żyje jak dziecko Boga, jak osoba odkupiona, która pozwala się prowadzić Duchowi Świętemu (por. Rz 8, 14) i wie, jak rozpoznać i zastosować w praktyce prawo Boże, począwszy od tego zapisanego w jego sercu i naturze, czyni dobro także stworzeniu, współpracując w jego odkupieniu. Dlatego właśnie stworzenie – mówi św. Paweł – posiada usilne pragnienie objawienia się synów Bożych, to znaczy tych, którzy ciesząc się łaską paschalnej tajemnicy Jezusa w pełni żyją jej owocami, przeznaczonymi do osiągnięcia pełnej dojrzałości przy odkupieniu ciała ludzkiego. Kiedy miłość Chrystusa przemienia życie świętych – ducha, duszę i ciało – oddają oni chwałę Bogu, a przez modlitwę, kontemplację i sztukę angażują w to także stworzenia, jak pięknie wyraża to „Pieśń Słoneczna” św. Franciszka z Asyżu (por. Enc. Laudato si’, 87). Jednak w tym świecie harmonia płynąca z Odkupienia jest wciąż zagrożona przez negatywną moc grzechu i śmierci.

2. Destrukcyjna siła grzechu
Rzeczywiście, kiedy nie żyjemy jak dzieci Boże, często zachowujemy się destrukcyjnie nie tylko wobec nas samych, ale także w stosunku do bliźnich i do innych stworzeń, uważając, mniej lub bardziej świadomie, że możemy ich używać według własnej woli. Zaczyna wtedy dominować brak umiarkowania, prowadząc do stylu życia naruszającego te granice, które nasza ludzka kondycja i natura każą nam szanować, podążając za tymi niekontrolowanymi pragnieniami, które w Księdze Mądrości przypisuje się ludziom niegodziwym, lub tym, którzy nie uznają Boga jako punkt odniesienia dla swoich działań i nie mają nadziei na przyszłość (por. 2: 1-11). Jeśli nie jesteśmy stale ukierunkowani ku Wielkanocy, w stronę horyzontu Zmartwychwstania, to oczywiste jest, że zwycięża logika wszystkiego i natychmiast, oraz mieć coraz więcej.
Wiemy, że przyczyną każdego zła jest grzech, który od czasu jego pojawienia się wśród ludzi zerwał komunię z Bogiem, z innymi i ze stworzeniem, z którym jesteśmy połączeni przede wszystkim przez nasze ciało. Zerwanie komunii z Bogiem naruszyło także harmonijny związek ludzi ze środowiskiem, w którym zostali powołani do życia, zamieniając ogród w pustynię (cfr Gen 3,17-18). Chodzi tutaj o grzech, który sprawia, że człowiek uważa siebie za boga stworzenia, czuje się jego absolutnym panem i używa go nie tak, jak chciał tego Stwórca, ale w swoim własnym interesie, ze szkodą dla stworzeń i innych ludzi.
Kiedy zostaje odrzucone prawo Boże, prawo miłości, wtedy potwierdza się prawo panowania silniejszego nad słabszym. Grzech, który mieszka w sercu człowieka (por. Mk 7, 20-23) – i objawia się jako chciwość, pragnienie nadmiernego dobrobytu, brak zainteresowania dobrem innych, a często także własnym – prowadzi do wykorzystywania stworzenia, osób i środowiska, zgodnie z tą niezaspokojoną żądzą, która każde pragnienie uważa za prawo, a która prędzej czy później doprowadzi do zniszczenia nawet tych, którzy są przez nią zdominowani.

3. Uzdrawiająca moc skruchy i przebaczenia
Dlatego stworzenie pilnie potrzebuje objawienia się synów Bożych, tych, którzy stali się „nowym stworzeniem”: «Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto stało się nowe» (2 Kor 5, 17). W rzeczywistości, wraz z ich objawieniem się, także stworzenie może „przeżyć Wielkanoc”: otworzyć się na nowe niebo i na nową ziemię (por. Ap 21, 1). A droga do Wielkanocy wzywa nas właśnie do odnowienia naszego oblicza i naszego serca chrześcijan przez pokutę, nawrócenie i przebaczenie, aby móc żyć pełnią łask Tajemnicy Paschalnej.
Ta „niecierpliwość”, to oczekiwanie stworzenia spełni się, kiedy objawią się synowie Boga, to znaczy, gdy chrześcijanie i wszyscy ludzie podejmą zdecydowanie ten „ból rodzenia”, którym jest nawrócenie. Razem z nami całe stworzenie jest powołane do wyjścia «z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych» (Rz 8, 21). Wielki Post jest sakramentalnym znakiem tego nawrócenia. Wzywa on chrześcijan do intensywniejszego i konkretniejszego wcielania Tajemnicy Paschalnej w życie osobiste, rodzinne i społeczne, szczególnie poprzez post, modlitwę i jałmużnę.
Pościć, czyli uczyć się zmieniać nasz stosunek do innych i do stworzeń: przechodzić od pokusy „pożerania” wszystkiego, celem zaspokojenia naszej chciwości, do umiejętności cierpienia z miłości, która może wypełnić pustkę naszego serca. Modlić się, aby umieć wyrzec się bałwochwalstwa i samowystarczalności naszego ja i uznać, że potrzebujemy Boga i Jego miłosierdzia. Dawać jałmużnę, czyli porzucić nierozsądny styl życia i gromadzenie wszystkiego dla siebie w iluzji zabezpieczania przyszłości, która do nas nie należy. I w ten sposób na nowo odkryć radość z planu, którym Bóg objął stworzenie i nasze serca, planu miłości Boga, naszych braci i całego świata, i w tej miłości odnaleźć prawdziwe szczęście.

Drodzy bracia i siostry, „Wielki Post” Syna Bożego polegał na tym, że wyszedł On na pustynię stworzenia, aby wprowadzić je na nowo do tego ogrodu komunii z Bogiem, który był wcześniej niż grzech pierworodny (por. Mk 1, 12-13; Iz 51, 3). Niech nasz Wielki Post będzie kroczeniem po tej samej ścieżce, aby zanieść nadzieję Chrystusową także stworzeniu, które «zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych» (Rz 8, 21). Nie pozwólmy, aby ten błogosławiony czas upłynął bezowocnie! Prośmy Boga, aby pomógł nam wejść na drogę prawdziwego nawrócenia. Porzućmy egoizm i zapatrzenie się w siebie a wpatrujmy się w Paschę Jezusa; zbliżmy się do braci i sióstr znajdujących się w trudnej sytuacji, dzieląc się z nimi naszymi duchowymi i materialnymi dobrami. W ten sposób, przyjmując w konkretach naszego życia zwycięstwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią, ukierunkujemy Jego przemieniającą moc także na całe stworzenie.

Watykan, 4 października 2018 Święto św. Franciszka z Asyżu

Drodzy Bracia i Siostry,
„Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie” (Mt 10,8). Są to słowa wypowiedziane przez Jezusa, gdy wysłał apostołów do szerzenia Ewangelii, aby Jego Królestwo było propagowane przez gesty bezinteresownej miłości.
Z okazji XXVII Światowego Dnia Chorego, który w sposób uroczysty będzie obchodzony w Kalkucie w Indiach dnia 11 lutego 2019 roku, Kościół – Matka wszystkich swoich dzieci, zwłaszcza słabych – pamięta, że gesty wielkodusznego daru, jak te Miłosiernego Samarytanina, są najbardziej wiarygodną drogą ewangelizacji. Opieka nad chorymi wymaga profesjonalizmu i czułości, bezinteresownych gestów, niezwłocznych i prostych, jak zwyczajny dotyk, poprzez które daje się odczuć drugiemu, że jest „ważny”. Życie jest darem od Boga, jak napomina święty Paweł: „Cóż masz, czego byś nie otrzymał?” (1 Kor 4,7). Egzystencja, właśnie dlatego, że jest darem, nie może być uważana za zwykłe posiadanie czy prywatną własność, zwłaszcza w obliczu zdobyczy medycyny i biotechnologii, które mogłyby doprowadzić człowieka do ulegnięcia pokusie manipulowania „drzewem życia” (por. Rdz 3,24).
W obliczu kultury odrzucenia i obojętności chciałbym stwierdzić, że dar powinien być uznany za paradygmat zdolny do przeciwstawienia się indywidualizmowi i współczesnemu rozdrobnieniu społecznemu, do poruszenia nowych więzi i różnych form współpracy ludzkiej między narodami i kulturami. Dialog, będący warunkiem daru, otwiera relacyjne przestrzenie ludzkiego wzrostu i rozwoju, zdolne przełamać skonsolidowane schematy sprawowania władzy w społeczeństwie. Darowanie nie utożsamia się z czynnością dawania, ponieważ może być ono tak nazwane tylko, jeśli daje się siebie samego. Nie może to być zredukowane do zwyczajnego przekazania jakiejś własności lub przedmiotu. Różni się ono od dawania właśnie dlatego, że zawiera dar z siebie i zakłada pragnienie utworzenia więzi. Dar jest więc wzajemnym uznaniem, które jest konieczną cechą więzi społecznej. W darze kryje się odbicie miłości Bożej, która osiąga punkt kulminacyjny we wcieleniu Jezusa i w wylaniu Ducha Świętego.
Każdy człowiek jest biedny, potrzebujący i ubogi. Kiedy rodzimy się, aby żyć, potrzebujemy opieki naszych rodziców. Stąd w żadnej fazie i na żadnym etapie życia nikt z nas nie jest w stanie całkowicie uwolnić się od potrzeby i pomocy innych, nie jest też nigdy w stanie przezwyciężyć granicy bezsilności przed kimś lub przed czymś. To jest ten stan, który charakteryzuje nasze bycie „stworzeniami”. Uczciwe uznanie tej prawdy zachęca nas do pozostawania pokornymi i do praktykowania z odwagą solidarności jako cnoty nieodzownej dla istnienia.
Ta świadomość przynagla nas do działania odpowiedzialnego i przemyślanego, mając na uwadze dobro, które jest jednocześnie osobiste i wspólne. Tylko kiedy człowiek pojmuje siebie nie jako zamknięty świat, ale jako kogoś ze swej natury związanego ze wszystkimi innymi – jako „bracia” – możliwa jest praktyka solidarności społecznej, oparta na dobru wspólnym. Nie wolno nam się bać uznać siebie za potrzebujących i niezdolnych zapewnić sobie wszystkiego, czego potrzebujemy, gdyż sami o własnych siłach nie jesteśmy w stanie pokonać wszystkich ograniczeń. Nie obawiajmy się tej prawdy, ponieważ sam Bóg w Jezusie pochylił się (por. Flp 2,8) i pochyla nad nami i naszym ubóstwem, aby nam pomóc i dać te dobra, których sami sobie nie jesteśmy w stanie zapewnić.
Na okoliczność uroczystej celebracji w Indiach chciałbym z radością i podziwem przypomnieć postać Świętej Matki Teresy z Kalkuty, wzorca miłości, która uwidoczniła miłość Boga wobec ubogich i chorych. Jak stwierdziłem w czasie jej kanonizacji, „Matka Teresa przez całe swoje życie była hojną szafarką Bożego miłosierdzia, gotową do służenia wszystkim przez przyjmowanie i obronę ludzkiego życia, tego nienarodzonego oraz tego opuszczonego i odrzuconego. (…) Pochylała się nad osobami wyczerpanymi, pozostawionymi śmierci na poboczach dróg, rozpoznając w nich godność daną im przez Boga; zabierała głos wobec możnych tej ziemi, aby uznali swoje winy wobec zbrodni (…) ubóstwa stworzonego przez nich samych. Miłosierdzie było dla niej ‘solą’, która nadaje smak każdemu jej działaniu i ‘światłem’ rozjaśniającym ciemności tych, którzy nie mieli już nawet łez, aby płakać nad swoim ubóstwem i cierpieniem. Jej misja na obrzeżach miast i na egzystencjalnych peryferiach pozostaje w naszych czasach wymownym świadectwem Bożej bliskości wobec najbiedniejszych z biednych” (Homilia, 4 września 2016).
Święta Matka Teresa pomaga nam zrozumieć, że jedynym kryterium działania musi być bezinteresowna miłość wobec wszystkich, bez względu na język, kulturę, grupę etniczną czy religię. Jej przykład nadal prowadzi nas do poszerzania horyzontów radości i nadziei dla ludzkości potrzebującej zrozumienia i czułości; zwłaszcza dla tych, którzy cierpią.
Ludzka wielkoduszność jest zaczynem działania wolontariuszy, którzy mają wielkie znaczenie w sektorze społeczno-medycznym i którzy w wymowny sposób żyją duchowością Miłosiernego Samarytanina. Dziękuję i wspieram wszystkie stowarzyszenia wolontariackie, które zajmują się transportem i ratowaniem pacjentów, które zapewniają dawstwo krwi, tkanek i organów. Szczególnym obszarem, w którym Wasza obecność wyraża optykę Kościoła, jest ochrona praw chorych, zwłaszcza tych cierpiących na choroby wymagające specjalnej opieki, nie zapominając także o wymiarze zwiększania świadomości i profilaktyki. Wasza służba wolontaryjna w strukturach sanitarnych i domowych ma ogromne znaczenie, począwszy od opieki zdrowotnej po wsparcie duchowe. Korzysta z niej wielu chorych, samotnych, ludzi w podeszłym wieku, słabych psychicznie i fizycznie. Zachęcam Was, abyście nadal byli znakiem obecności Kościoła w zsekularyzowanym świecie. Wolontariusz jest bezinteresownym przyjacielem, któremu można powierzyć myśli i emocje; poprzez słuchanie tworzy on warunki, w których chory, nie jest już biernym obiektem opieki, ale staje się aktywnym podmiotem i bohaterem wzajemnej relacji, zdolnym do odzyskania nadziei i lepiej przygotowanym do zaakceptowania leczenia. Wolontariat komunikuje wartości, zachowania i style życia, które w centrum mają pasję obdarowywania. W ten sposób realizuje się humanizacja opieki.
Postawa bezinteresowności powinna pobudzać przede wszystkim katolickie placówki opieki zdrowotnej, ponieważ to właśnie logika Ewangelii określa ich działanie, zarówno na obszarach najbardziej zaawansowanych, jak i w miejscach najtrudniejszych. Katolickie placówki są powołane, aby wyrażać istotę daru, darmowości i solidarności, w odpowiedzi na logikę zysku za wszelką cenę, logikę dawania, aby otrzymywać, logikę wyzysku nie zwracającego uwagi na ludzi.
Wzywam Was wszystkich, na różnych poziomach, do promowania kultury bezinteresowności i daru, niezbędnych do przezwyciężenia kultury zysku i odrzucenia. Katolickie instytucje opieki medycznej nie powinny wpadać w myślenie biznesowe, ale dbać o opiekę nad człowiekiem, bardziej niż o zysk. Wiemy, że zdrowie jest relacyjne, zależy od interakcji z innymi i potrzebuje zaufania, przyjaźni i solidarności. To jest dobro, którym można się cieszyć „w pełni” wyłącznie, gdy się nim dzieli. Wskaźnikiem zdrowia chrześcijanina jest radość z bezinteresownego daru.
Was wszystkich zawierzam Maryi, Uzdrowieniu chorych. Niech nam pomaga dzielić się darami otrzymanymi w duchu dialogu i wzajemnego przyjęcia, abyśmy żyli jak bracia i siostry, uważni na potrzeby jedni drugich, abyśmy wiedzieli, jak dawać z sercem hojnym i uczyli się radości z bezinteresownej służby. Z miłością zapewniam wszystkich o mojej bliskości w modlitwie i z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa.
Watykan, 25 listopada 2018