DUSZPASTERSKA RADA PARAFIALNA

O roli Duszpasterskiej Rady Parafialnej w życiu wspólnoty parafialnej.

Parafia, każda parafia, jest częścią Kościoła katolickiego (katolicki oznacza dosłownie powszechny), czyli znajdującego się pod każdą szerokością geograficzną i skupiającego wszystkie ludy i narody. Tak jak cały Kościół, który istnieje, by kontynuować misję Syna Bożego – Jezusa Chrystusa, misję „gromadzenia w jedno wszystkich ludzi”, tak samo każda parafia nie istnieje sama dla siebie. Powstała nie tylko z myślą, by dać wiernym możliwość życia i doświadczenia namiastki jedności, jaka stanie się naszym udziałem w niebie, ale również a może przede wszystkim po to, by być znakiem dla osób znajdujących się poza nią albo na jej poboczach. Istniejemy więc jako Parafia Świętej Jadwigi, aby przekazywać wiarę i świadczyć o obecności Chrystusa wśród nas, obecności Pana, który daje nam Swego Ducha Miłości i Pojednania. Przekaz ten winien odbywać się nie tyle przez uczenie religii, jak to ma miejsce w szkołach, ale poprzez świadczenie o Bogu życiem tak, jak to miało miejsce w pierwszych wspólnotach chrześcijańskich (parafiach) do których, jak podają Dzieje Apostolskie, poganie garnęli się pociągnięci stylem życia chrześcijan („patrzcie, jak oni się miłują”).

Kościół to mająca swe korzenie w Tradycji Apostolskiej Wspólnota ludzi wierzących w Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela, charakteryzująca się z jednej strony – postawą pokornej świadomości potrzeby ciągłego nawracania się ku Miłości i przeżywająca tę miłość w celebracjach liturgicznych a z drugiej strony – świadoma misji świadczenia życiem i słowem, wobec wszystkich ludzi, o bezgranicznej Miłości Boga, czyli świadoma tego, że istnieje dla innych.

Aby parafia, ta najmniejsza część Kościoła lokalnego mogła owo zadanie realizować jak najlepiej, winna posiadać pewną formę i pewne struktury. Parafią określa się zwykle wspólnotę wiernych mieszkających na określonym terenie (choć niekoniecznie muszą oni być związani położeniem geograficznym), gromadzących się pod przewodnictwem prezbitera (kapłana) na celebracjach liturgicznych (Msza św., nabożeństwa i adoracje), na katechezie (w celu pogłębienia wiary) oraz spotykających się, aby wsłuchując się w natchnienia Ducha Świętego podejmować decyzje co do głównych wyzwań stojącymi przed parafią (min. ewangelizacja środowiska i pomoc najbardziej potrzebującym).

W tej rozbudowanej nieco definicji zawarte są wszystkie istotne elementy formujące parafię, które skądinąd znajdujemy wyszczególnione w pierwszych rozdziałach Dziejów Apostolskich, będących opisem życia pierwszych wspólnot chrześcijańskich:
Bycie razem jako Wspólnota („jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących … mieli wszystko wspólne” – Dz 4,32)
Celebracja Eucharystii i wspólna modlitwa („trwali oni na łamaniu Chleba i w modlitwach” – Dz 2,42; „codziennie trwali jednomyślnie w świątyni” – Dz 2,46)
Katecheza mająca na celu formację wszystkich wiernych („trwali w nauce Apostołów” – Dz 2,42)
Ewangelizacja niewierzących („Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa” – Dz 4,33)
Duch radości i prostota serca („Ci wszyscy, co uwierzyli przebywali razem … przyjmowali posiłki z radością i prostotą serca, wielbiąc Boga…” – Dz 2,44-46)
Konkretna pomoc ubogim (otrzymane z darowizny dobra „rozdzielali każdemu według potrzeby” – Dz 2,45; 4,35; „i nikt z nich nie cierpiał niedostatku” – Dz 4,34)

Nigdy nie będzie dość przypominać stale, co jest istotą parafii zwłaszcza w obliczu pokusy dostrzegania tylko własnych potrzeb. Trzeba pamiętać, iż żadna parafia nie może żyć tak jakby istniała sama dla siebie. Nie może wzrastać bez ciągłego otwierania się tak na Bożego Ducha jak i na potrzeby ludzi. Podobnie jak żadna część ludzkiego organizmu nie istnieje poza ciałem i niezależnie od niego, tak żadna wspólnota chrześcijańska nie może być nazwana taką, nie może funkcjonować bez więzi z całym Kościołem. I ta ciągła świadomość katolickości jest znakiem i warunkiem żywotności parafii i jej autentyczności.

Aby być członkiem parafii katolickiej, tak naprawdę a nie jedynie z nazwy, nie wystarczy być ochrzczonym i zapisanym w kartotece parafialnej. Nie wystarczy też przyjść w niedzielę do kościoła. Kto chce być w pełni członkiem Kościoła (a więc i parafii) i odczuwać z tego powodu radość, winien stale pogłębiać swą wiedzę o Bogu. Konieczności ciągłego wzrastania we wierze wiąże się z prawdą, iż nie można kochać tak naprawdę kogoś, kogo się nie zna i nie poznaje stale na nowo! Jako że nie jest dzisiaj łatwą rzeczą znaleźć czas i chęci na indywidualne „dokształcanie religijne” wydaje się rzeczą konieczną znalezienie jakiejś grupy funkcjonującej przy parafii.

Formacja osobista, wzrastanie we wiedzy o Bogu i Kościele to jedno. A druga sprawa, nie mniej ważna, która winna „zmuszać” każdego katolika do lektury i Pisma Świętego, i katechizmu i katolickich periodyków to prawda, iż nie można chcieć przynależeć do Kościoła, który jest powszechny nie pragnąc wiedzieć, co się dzieje poza granicami parafii: w diecezji, w Kościele polskim, na świecie. To wraz ze wzrostem świadomości wzrasta odpowiedzialność. Dlatego niezmiernie ważny jest obowiązek poznawania radości i smutków naszych braci i sióstr żyjących na całym świecie. Nie oznacza to oczywiście obojętności wobec tych, którzy żyją wokół nas czy braku zainteresowania sprawami parafii. Podobnie jak w rodzinie ten, kto nie uczestniczy aktywnie w jej życiu przestaje się powoli nią interesować a nawet staje się z czasem dla niej ciężarem, tak samo ma się rzecz z przynależnością do parafii. Jeśli ktoś jest jedynie biernym obserwatorem dziejących się w niej wydarzeń, poważnie ryzykuje, iż prędzej czy później oddali się nie tylko od Kościoła ale i od Boga.

Z racji złożoności misji, jaką Bóg zawierzył każdej wspólnocie parafialnej, ten kto otrzymał misje jej przewodzenia (ksiądz proboszcz) winien zadbać o rozsądny podział odpowiedzialności i prac wśród wiernych, zgodnie z talentami i charyzmatami, jakimi Duch Św. obdarzył każdego. Nie powinien przy tym zaniedbywać swych obowiązków bycia dla swych parafian pasterzem dusz, przewodnikiem i nauczycielem we wierze oraz administratorem bożych łask! Dopiero na drugim miejscu stoją wszelkie inne zadania takie jak administracja i zarządzanie dobrami materialnymi czy ewentualne remonty i budowy. Nic jednak nie może duszpasterzowi przysłonić tej pierwszorzędnej troski o dobro duchowe swych parafian, czyli o zbawienie każdego z powierzonych mu wiernych.

Aby proboszcz mógł lepiej poznać bogactwo charyzmatów i darów swoich parafian, lepiej, efektywniej wykorzystać w duszpasterstwie ich doświadczenie i zapał a przez to bardziej po bożemu administrować parafią, dokumenty Kościoła zalecają powstanie w każdej wspólnocie parafialnej dwóch organów o charakterze doradczym: Duszpasterskiej Rady Parafialnej oraz Parafialnej Rady do Spraw Finansowo – Ekonomicznych.

Co to jest Duszpasterska Rada Parafialna?
Aby odpowiedzieć na to pytanie posłużę się nie tylko osobistym doświadczeniem, ale bardziej jeszcze dokumentami Kościoła. Aby opisać istotę i cel Duszpasterskiej Rady Parafialnej trzeba by najpierw przypomnieć krótko nową wizję Kościoła, zaprezentowaną na Soborze Wat. II jako Lud Boży, jako wspólnota prorocka, kapłańska i królewska, jako znak i narzędzie zbawienia. Zacznijmy może od pewnych fundamentalnych prawd, które pomogą nam lepiej zrozumieć poruszany temat.

Pierwszą z nich można by określić jako principium równości. Chodzi tu o przypomnienie, że wszyscy chrześcijanie mają w Kościele tę samą godność. Równość ta jest sprawą zasadniczą, priorytetową (Lumen Gentium 32). Nie ma w Kościele „super-chrztu”, nie ma kast, nie ma przywilejów. Pierwszy sakrament – Chrzest – jest tym, który stwarza Kościół i doń wprowadza; pozostałe sakramenty są w Kościele. Począwszy od pierwszego sakramentu rodzą się i rozwijają różne powołania, charyzmaty i funkcje.

Druga podstawowa prawda może być określona jako principium charyzmatyczne. Przypomina ona, że każdy chrześcijanin jest charyzmatykiem. Ma charyzmaty, to znaczy szczególne dary – zwyczajne lub nadzwyczajne – które pomagają w formowaniu wspólnoty. I te różne charyzmatu budują Kościół – Ciało Chrystusa (św. Paweł).
Według pism Nowego Testamentu pierwszym i podstawowym charyzmatem jest wiara. Zwykłymi charyzmatami są na przykład: zawód, stan, pozycja społeczna, gościnność, solidarność, gotowość do pomocy, upominanie, płakanie z tym, kto płacze i radowanie się z tym, kto się cieszy. Zaś do charyzmatów specjalnych, związanych z kontekstem kościelnym możemy zaliczyć na przykład: proroctwo, tłumaczenie języków, przewodzenie wspólnocie, nauczanie, prowadzenie, celibat, itd. Zwłaszcza ci, co mają we wspólnocie jakąś funkcję kierowniczą w sposób szczególny winni starać się używać otrzymane charyzmaty dla dobra wspólnoty kościelnej i cywilnej.

Kolejna fundamentalna prawda to principium współodpowiedzialności i misji. Oznacza to po prostu, że w Kościele, który my wszyscy formułujemy, nie ma z jednej strony zbawionych a z drugiej zbawiających, ale wszyscy razem, jednocześnie jesteśmy i zbawieni i zbawiający. Mimo różnic związanych z sakramentem kapłaństwa nie istnieje podział na rządzących i rządzonych, na uczniów i nauczycieli: cały Lud Boży jest kapłański, królewski i prorocki.
Wszyscy więc jesteśmy odpowiedzialni czy współodpowiedzialni za to, co Kościół czyni (albo czego nie czyni). Dla chrześcijanina nie istnieje jedynie odpowiedzialność indywidualna, osobista ale również ta wspólna. Nie można więc być jedynie pomocnikiem proboszcza czy innego kapłana tak jakby tylko on miał prawo do reprezentowania Kościoła. Praca w Kościele jest wspólna, bo jest On zbudowany i reprezentowane przez wszystkich ochrzczonych. Parafia – Kościół lokalny – jest wszystkich i wszyscy winni służyć wszystkim. Kapłaństwo sakramentalne jest pomocą, posługą i służbą kapłaństwu powszechnemu. Istnieje więc głęboka więź, prawdziwa komunia: wszyscy jesteśmy jednym ciałem i członkami jedni dla drugich (Rz 12).

Kolejną fundamentalną prawdą, którą trzeba choć krótko przypomnieć jest principium posług, służby i hierarchii. Co to znaczy? Po prostu chodzi o stwierdzenie, że we wspólnocie parafialnej winny być doceniane i koordynowane różne istniejące w niej posługi, niezbędne dla jej istnienia. A więc:
posługi wypływające z hierarchii: posługa biskupia, kapłańska i diakońska;
dalej – posługi świeckich, zakonników, zakonnic;
inne posługi już zatwierdzone, takie jak: akolity, lektora, szafarza nadzwyczajnego Eucharystii;
jeszcze inne posługi, które mogłyby być zatwierdzone jako takie, jak na przykład: katechety, służby liturgicznej, służby społecznej (Caritas) czy duszpasterskiej.

Inna prawda, którą koniecznie trzeba przypomnieć w kontekście normalnego funkcjonowania życia w parafii można by nazwać principium dialogu i komunikacji. Współodpowiedzialność i komunia wymagają dialogu i komunikacji. Chodzi tu o przepływ informacji i świadome dążenie do wymiany spojrzeń i doświadczeń wewnątrz Kościoła: między świeckimi a biskupem, między kapłanami a biskupem, między kapłanami a świeckimi a przede wszystkim między osobami świeckimi a ich proboszczami. Jest to jedno z ważniejszych i trudniejszych do zrealizowania wyzwań w Kościele posoborowym.

Principium jedności i pomocniczości, to następna fundamentalna prawda wymagająca „odkurzenia” i wprowadzenia w życie. Trzeba bowiem stale przypominać, że jedność nie oznacza identyczności. W Kościele winna istnieć jedność w różnorodności, bo poszczególne dary rozwijają się w wolności (J 3,8). Pomocniczość oznacza, że każdy ‘posiada’ tylko część prawdy i potrzebuje tych wielu jej części, które posiadają inni. Pomocniczość oznacza również to, że nie można przerzucać na innych, na inne parafie, na instancje wyższe (np. diecezja, biskup, Watykan, itp.), na przełożonych tego, co winno być podjęte przez nas, zrobione przez naszą wspólnotę parafialną.

Nie mniej ważną i zmuszającą do głębokiej refleksji jest kwestia sposobu realizacji przez Kościół otrzymanej od Jezusa misji. Kościół Chrystusa, aby doprowadzać ludzi do zbawienia, zgodnie z otrzymanym przez Swego Mistrza mandatem, winien stawać się Kościołem lokalnym, umiejscowionym na konkretnym terenie, szanującym miejscową kulturę i mentalność. Możemy mówić tu o pewnego rodzaju principium Kościoła lokalnego. Chodzi o to, aby „wejść do wszystkich istniejących grup ludzkich w ten sam sposób w jaki sam Chrystus, poprzez wcielenie, włączył się, złączył się z owym konkretnym środowiskiem społeczno-kulturowym ludzi, wśród których żył” (Ad Gentes 10).

Biorąc powyższe principia za punkt odniesienia możemy mówić o radzie duszpasterskiej jako o żywej i dynamicznej grupie osób należących do Kościoła, która nie jest ani poza ani ponad wspólnotą parafialną ale stanowi jej integralną część. Jest wyrazem wiary tej wspólnoty i jej misyjnego zapału.

Byłoby błędem widzieć radę duszpasterską jedynie jako organ organizacyjno-administracyjny parafii, jedynie jako grupę koordynującą wszystkie funkcjonujące we wspólnocie grupy i ruchy kościelne. Rada duszpasterska nie może też być pojmowana jako miejsce podejmowania decyzji w oparciu o „demokratyczne” głosowania, które byłoby niejako w opozycji czy jako alternatywa w stosunku do decyzji i wytycznych hierarchii.
Rada duszpasterska jest w zamierzeniu jasnym znakiem jedności i głębokich więzi istniejących w kościele a także miejscem spotkania i duszpasterskiego działania. Reprezentuje całą wspólnotę parafialną poprzez jedność wiary oraz bogactwo i różnorodność istniejących w parafii charyzmatów i powołań. Oznacza i wyraża komunię wszystkich wiernych między sobą a także jedność parafian ze swym pasterzem – proboszczem. Jest jednocześnie narzędziem wzrostu tej komunii, gwarantując wszystkim parafianom możliwość bycia współodpowiedzialnymi za Kościół i Jego misję w świecie. Jest też miejscem w którym łączą się wszystkie charyzmaty i osobiste dary (które winny być przeznaczone do służby na rzecz innych), a jednocześnie miejscem, gdzie dociera echo trosk, potrzeb i pragnień całej wspólnoty parafialnej. Rada parafialna realizuje swą misję wsłuchując się – z jednej strony w głosy dochodzące z różnych stron wspólnoty a z drugiej – w Boże natchnienia płynące z uważnej lektury Słowa Bożego.
Nie należy zapominać, że duszpasterska rada parafialna, odpowiedzialna za wzrost komunii we wspólnocie parafialnej jest jednocześnie powołana do przypominania wszystkim parafianom o przynależności do Kościoła katolickiego, czyli powszechnego. O fakcie otrzymania od Pana podwójnego zadania: troski o duchowy wzrost parafii (misja ad intra) oraz o misji bycia znakiem bożym dla innych ludzi (misja ad extra).

Rada duszpasterska winna być organem reprezentującym wszystkie rzeczywistości parafii dlatego musi być wybrana przez wiernych. Nie może to być grupa osób mianowanych z jakiegoś powodu jedynie przez proboszcza. Jednocześnie trzeba podkreślić, że rada duszpasterska reprezentując całą wspólnotę jej nie zastępuje! Wręcz przeciwnie: szanuje kompetencje i opinie każdej grupy parafialnej i każdego parafianina. Gdyby z jakiegoś powodu urwał się dialog i zabrakło łączności między radą a pozostałymi parafianami wtedy radzie duszpasterskiej groziłaby izolacją i przestałby spełniać w parafii powierzoną jej misję bycia „sakramentem komunii”.

Celem, do którego trzeba dążyć tak w życiu parafii jak i w funkcjonowaniu duszpasterskiej rady parafialnej nie jest dążenie do jednolitości, do identyczności wszystkich wiernych ale do jedności w różnorodności, do komunii, która szanuje osobiste charyzmaty i dary każdego parafianina. Z racji swej natury rada duszpasterska jest miejscem spotkania i komunii ludzi w różnym wieku, o różnym wykształceniu, pochodzeniu społecznym, wychowaniu, zawodzie, itd., którzy zbierają się, aby wspólnie budować, wzajemnie ubogacać się posiadanymi darami wsłuchując się w natchnienia Ducha Świętego. I choć każdy uznaje własne ograniczenia i braki, to jednak winien starać się unikać wszelkiego narzucania opinii i mówienia z pozycji kogoś bardziej doświadczonego, lepiej przygotowanego, itp. Chodzi po prostu o to, by nie używać rady duszpasterskiej jako płaszczyzny służącej do potwierdzenia własnych idei albo do samorealizacji. Oczywiście, ideałów nie ma i w praktyce, można zaobserwować w łonie rady duszpasterskiej pewne trudności. Dotyczą one jednak nie tyle braku chęci do współpracy ile braku pełnej otwartości na opinię, która jest odmienna od mojej i braku akceptacji drugiej osoby gdy chodzi o konkretną z nią współpracę.

Do rady duszpasterskiej należą: kapłani, zakonnicy i zakonnice oraz świeccy, czyli cały lud Boży z zachowaniem różnic istniejących wewnątrz Kościoła. Przez nią (radę) realizuje się współpraca i współodpowiedzialność całego Ludu Bożego za decyzje dotyczące życia wspólnoty parafialnej. Poczucie odpowiedzialności jest podstawowym warunkiem bez którego nie będzie można podjąć żadnych zadań duszpasterskich dotyczących parafii. Warto tu podkreślić, że rada duszpasterska nie będzie w stanie sama z siebie budować wspólnoty i przekazywać ducha jedności, jeśli tego ducha nie będzie wcześniej w każdym z jej członków.
Prawdziwa odpowiedzialność nie jest czymś, do czego dochodzi się z łatwością: nie możemy zapominać o grzechu pierworodnym, o skłonnościach do egoizmu i osobistych słabościach.
Kończąc te część refleksji warto dodać, że rada duszpasterska jako organ odpowiedzialnego uczestniczenia w życiu wspólnoty parafialnej zakłada koniecznie posiadanie przez wiernych pewnego poziomu świadomości przynależności do wspólnoty – parafii. Oznacza to, że parafianie winni czuć się czynnymi członkami Kościoła, uczestniczącymi w sposób odpowiedzialny w życiu parafii a nie jedynie niedzielnymi słuchaczami Liturgii Mszy św.

Warto jednocześnie zadać sobie pytanie:
Jaki jest ciężar gatunkowy decyzji podejmowanych przez Duszpasterską Radę Parafialną? Na ile jest ona organem decydującym o życiu parafii?
Aby odpowiedzieć na to pytanie należy wpierw przypomnieć jedna podstawową rzecz: parafia jest oddana przez ks. biskupa pod opiekę duszpasterską konkretnemu kapłanowi albo wspólnocie prezbiterów (kapłanów), którzy go reprezentują. Dekret soborowy Presbyterorum Ordinis stwierdza, że „prezbiterzy wykonując w zakresie swej władzy urząd Chrystusa Głowy i Pasterza, gromadzą w imieniu biskupa rodziną Bożą, ożywioną braterską jednością…” (6). Misja przewodniczenia ludowi Bożemu nie stawia jednak kapłana ani nad ani poza radą duszpasterską. Przewodniczyć nie oznacza absolutnie podejmowania decyzji samemu, w sposób autonomiczny i bez zgody członków rady duszpasterskiej. Kiedy mówi się o kolegialności w parafii oznacza to, że odpowiedzialność za kierowanie parafią i służenie jej leży na barkach rady parafialnej, której kapłan przewodniczy.

Rada parafialna może podejmować decyzje odnoszące się do wszystkich obszarów jej działania, to znaczy tego, co dotyczy jej kompetencji związanych z misją prorocką (wszystko to, co jest związane z ewangelizacją, katechumenatem, katechezą, formacją dorosłych…), z misją liturgiczną (która obejmuje obszerny teren celebracji liturgicznych i udzielania sakramentów ), misją „królewską” czyli administracyjną (dotyczy wszystkich aspektów duszpasterstwa powiązanych z kwestiami finansów, administrowania dobrami materialnymi, itp.). Warunkiem jednak ważności owych decyzji jest:
1) by nie były w opozycji do wytycznych biskupa i proboszcza;
2) by były zatwierdzone przez absolutną większość swych członków.
Jeśli w jakiejś ważnej kwestii, którą zajmuje się rada brak jest w głosowaniu nad nią zdecydowanej większości oznacza to, że sprawa nie jest jeszcze wystarczająco jasna dla wszystkich i że winno się poświęcić czas na dodatkową analizę, na modlitwę a także na … nawrócenie się i na zasięgnięcie opinii na dany temat we wspólnocie parafialnej.
Innymi słowy: decyzje co do spraw związanych z istotnymi sprawami dotyczącymi komunii eklezjalnej i jedności wspólnoty nie mogą spadać jak z nieba, ale powinny dojrzewać i być podejmowane przy czynnym udziale całej parafii.

Może spróbujmy powiedzieć jeszcze, co robi Duszpasterska Rada Parafialna.
Rada duszpasterska interesuje się wszystkimi problemami dotyczącymi życia parafii i jej misji wobec osób obojętnych i niewierzących. W szczególny sposób analizuje i czyni swymi te inicjatywy, które zmierzają do pogłębienia wartości ewangelicznych, a konkretnie:
zastanawia się nad stanem życia religijnego parafii; zwłaszcza gdy chodzi o poziom wiedzy religijnej i stopień wiary, uczestniczenie w sakramentach św., życie moralne członków wspólnoty, zaangażowanie w dzieła miłosierdzia (Caritas) w propagowanie pokoju i pojednania, uczestniczenie w życiu społecznym i politycznym;
określa pierwszoplanowe potrzeby i wymogi parafii; ustala konkretny program w oparciu o plan duszpasterski Kościoła lokalnego i o wezwania Kościoła powszechnego;
decyduje o konkretnych działaniach duszpasterskich i wybiera odpowiednie do ich realizacji metody.

W trosce o jak najsprawniejsze funkcjonowanie, w wielu diecezjach dokumenty poświęcone DRP sugerują podzielenie zadań i odpowiedzialności, zgodnie z zainteresowaniami i osobistym doświadczeniem poszczególnych członków. Chodzi o to, by utworzyć w radzie  sekcje  odpowiedzialne za poszczególne odcinki życia parafialnego. Mogą to być na przykład sekcje:
a) katechetyczno-młodzieżowa;
b) liturgiczna;
c) charytatywno – misyjna;
d) ekonomiczno – gospodarcza;
e) sekcja duszpasterstwa rodzinnego.
Dwa słowa o każdej z sekcji.
Do sekcji katechetyczno – młodzieżowej winny należeć: katecheci (z racji wykonywanego zawodu), osoby odpowiedzialne za formację młodzieży oraz pracujące z dziećmi i młodzieżą a także ci z członków PRD, którzy z racji swego doświadczenia albo/i zamiłowania, troski o młodzież są gotowi zaangażować się w tym sektorze duszpasterstwa.
Sekcja liturgiczna zajmuje się głównie tym aspektem naszego życia parafialnego, który można by określić jako troska o to, by wszyscy parafianie mogli poprzez dobrze przygotowana i godnie odprawianą liturgię doświadczyć spotkania z Panem. Oprócz przedstawicieli lektorów i służby ołtarza (ministranci) winne do tej sekcji należeć osoby związane w jakiś sposób z liturgią (członkowie zespołów muzycznych, organiści, osoby dbające o zachowanie w kościele porządku i czystości).
Sekcja charytatywno – misyjna skupia osoby w sposób szczególny otwarte na potrzeby ubogich czy potrzebujących wsparcia materialnego czy/i duchowego. Jest w niej miejsce i dla tych, którzy świadomi misyjnej natury Kościoła chcą poprzez swoje doświadczenie albo kontakt z misjonarzami, misjonarkami pomóc parafii nie zamknąć się we własnym podwórku.
Sekcja zaś ekonomiczno – gospodarcza, jak sama nazwa sugeruje, ma jako główne zadanie troskę o nasze „dobra doczesne”: budynek kościoła, salki parafialne. Członkowie sekcji mają prawo do czuwania nad wydatkami związanymi z funkcjonowaniem parafii, jak też do sporządzania rocznych sprawozdań finansowych, które następnie przedstawiają w ogólnym zarysie całej wspólnocie parafialnej.
Osoby należące do sekcji duszpasterstwa rodzinnego winny zająć się bezpośrednio sprawami małżeństwa i rodziny a konkretnie – troszczyć się o to, by w naszych planach i zajęciach duszpasterskich parafii rodzina, która jest kościołem domowym, nie została gdzieś zapomniana. Chodzi też i o analizowanie możliwości powstania grup rodzin czy dla małżonków a także wspólnot wsparcia wzajemnego i formacji dla małżeństw, które z różnych powodów nie mogą w pełni uczestniczyć w życiu sakramentalnym.
Każda z powyższych sekcji winna posiadać swego przewodniczącego i sekretarza. Spotkania poszczególnych sekcji odbywają się w zależności od potrzeb w sposób niezależny od posiedzeń PRD.
I na koniec jeszcze jedno: dobrze, by ktoś z DRP wziął na siebie odpowiedzialność za prowadzenie Kroniki Parafialnej.
Opr. o. Krzysztof Łukoszczyk SVD